Het is al weer anderhalve week geleden. Op een zaterdagavond werd kiko plotseling niet goed. Na een wandeling in het bos kreeg ze haar eten en ze at maar de helft op en ging op haar kleed liggen in de kamer en was erg onrustig. Het lukte haar niet meer goed op te staan en haar ogen bewogen zich onrustig. Het greep mij direct naar het hart… dit is het einde. Ik bleef er naar mijn gevoel nogal nuchter onder en besefte dat het nu binnenkort afgelopen zou zijn. Ze was 13 ½ jaar en heeft een goed leven bij ons gehad. Het laatste jaar liep ze wat moeizaam, maar zo’n oude hond had ook haar charme, haar tempo lag laag en onze wandelingen waren op haar aangepast. Ik ben altijd trots op mijn , op onze hond geweest en samen hebben we heel wat wandelkilometers op de teller en hebben het één en ander beleefd. Nu ik dit schrijf staat er een foto van Kiko op mijn tafel en branden de tranen nog steeds in mijn ogen bij het gemis van mijn trouwe vriendin.
Maandagochtend 14 november hebben we dierenarts laten komen met het verzoek de spullen mee te nemen om de hond in te laten slapen. Twee van mijn dochters, mijn vrouw en ik zaten om haar heen toen ze haar prikken kreeg. Uit onze ogen rolde de tranen, maar ook bij Kiko rolde op dat moment een dikke glanzende traan uit haar oog, alsof ze daarmee zei dat het afscheid van ons ook haar verdriet deed. Langzaam ebde het leven uit haar en de dierenarts stelde haar overlijden vast.
Later op de dag hebben we haar begraven in de bostuin van ons vroegere huis. De vrienden die daar nog wonen hebben we gevraagd haar daar te mogen begraven, want op haar penning aan haar halsband stond nog altijd dat oude adres. De plek waar zij ook zeven jaar gewoond heeft en waar haar naam heeft geklonken. Daar ligt ze nu begraven met een natuursteen met haar naam erop om de plek te markeren. Kiko ik mis je….
