Trots.

De foto’s die mijn zoon maakt zijn van een bijzonder gehalte en heeft mij al meerdere keren geïnspireerd tot schilderen met een foto van hem als model. Dit is ook de rest van de wereld niet ontgaan en nu het tweede exemplaar van een nieuw fotoblad is uitgegeven, staat één van zijn foto’s op de omslag. Een springende eekhoorn. Dat is op zich al eervol, maar in het blad staat een portfolio van zijn foto’s en een persoonlijk verhaal over René. Mijn vrouw had het blad het eerst in handen en las hardop dit verhaal voor. Dan is het toch prachtig te horen dat je als vader een plaatsje krijgt in het verhaal en het succes van je zoon. René houdt ons dikwijls op de hoogte van zijn foto avonturen en stuurt ons vaak een paar foto’s op via de e-mail. Heeft hij een ochtend bij de reeën doorgebracht dan zijn wij daar op die manier al snel getuige van. Als hij op reis gaat naar Engeland of Noorwegen dan verheug ik me er al op waarmee hij weer thuis gaat komen. En nu staat hij dan met zijn portfolio in een glossy en ook nog op de omslag met een prachtige foto. Daar ben ik dan best trots op.

Ere die ere toekomt

De belangstelling voor de natuur is al jong begonnen met een vogelboekje waar ik de namen en gewoonten van de vogels leerde kennen. Zo begint mijn homepage van de website. Maar de inhoud is dieper dan dat vogelboekje, het  boekje dat ik in gedachte had toen ik dat schreef was het boekje “Vogels van Europa “ en dat heeft een eigen verhaal die het vertellen waard is.  Als kind verzamelde ik sigarenbandjes die ik kreeg van mijn vader en die werden op merk in een plakboek geplakt, Merken als Agio, Schimmelpenninck en vele anderen werden netjes gerangschikt in de albums bijeen gebracht. En zo raakte de albums vol en was er behoefte aan een leeg, nieuw album.  Om de zoveel tijd ging mijn moeder naar de stad om de boodschappen te doen die in het dorp niet te krijgen waren   ( die goeie ouwe tijd )  en dan mochten we als kinderen onze wensen kenbaar maken. Dat waren meestal schoolspullen of iets van dien aard en voor mij was het een nieuw album.
Toen ik dat prachtige nieuwe album met al die lege witte bladzijden in handen kreeg, besloot ik om er iets anders mee te doen dan sigarenbandjes in te plakken, ik ging dierenplaatjes uit tijdschriften erin plakken. Toen mijn moeder weer eens naar de stad ging vroeg ik om een vogelboekje. Onwaarschijnlijk dat ik dat ook zou krijgen, want dat waren items voor een verjaardag. Maar mijn moeder kwam die dag wat later thuis en ik lag al op bed, maar toen ik de volgende ochtend wakker werd lag daar op mijn nachtkastje het boekje  “Vogels van Europa “. Ik was verrast want ik kreeg nu zomaar een verjaardagscadeau terwijl ik helemaal niet jarig was.  Dat boekje heeft in al zijn eenvoud mij bekend gemaakt met de vogels en hun namen. Je zou kunnen zeggen dat mijn moeder, die mij in de wieg heeft gelegd, ook aan de wieg stond van mijn natuurbelangstelling. Oom Piet die deze belangstelling waarnam en die kleine vonk zag schitteren in zijn kleine neef, heeft mij ook bij verrassing een boek van Jac. P. Thijsse  over vogels gegeven, en ook dat terwijl ik niet jarig was. Zomaar, hoewel met grote gevolgen. Beide boeken droeg ik bij mij op mijn vogeltochten , later kwamen de wat meer gedetailleerde determinatie boeken in de kast, maar het boek van mijn moeder en oom Piet koester ik hede tendage nog als aanzet voor mijn natuurbelangstelling .
Ere die ere toekomt, bedankt moesje, bedankt oom Piet.

lente....kriebels

De gierzwaluwen zijn al weer gesignaleerd, van de week hoorde ik de eerste nachtegaal weer en de lijst van terugkerende vogels vult zich telkens aan. Op de hei laat de veldleeuwerik en de graspieper en het roodborsttapuitje hun liedjes en riedeltjes weer horen. De krentenboom is al weer uitgebloeid en zo voltrekt zich weer het ritme van het leven.  Voor een zacht prijsje heb ik tien nestkastjes op de kop getikt en heb deze in het bos gehangen, waarin al nestjes van de kool- en pimpelmees, een gierzwaluwkast wordt binnenkort aan de muur geplaatst onder de dakgoot.
Nu het dan lente is zijn veel voedertafels in de buurt gesloten en dat merk ik op mijn voertafel. Tientallen mussen vliegen de hele dag af en aan en hebben drukke conversaties met elkaar in de struiken. Tjilp, tsjilp, tjilp … De zak tortelduiven voer slinkt dan ook gestaag als ik telkens en hand voer op de voertafel gooi. Ik ben nog niet binnen of de mussen zitten er al weer. Maar ook de tortel en de houtduif komen geregeld aan, de kauwtjes en de merel, zelfs twee wilde eenden hebben mijn vijver gevonden en dobberen daar af en toe in. Al die bewegingen van de lente maken me telkens weer stil.
De lentekriebels krijgen mij elk jaar weer te pakken en ik laat me maar al te graag door ze inpakken.