Vanmorgen na de ochtendwandeling met de hond, zat ik in de
tuin een kop koffie te drinken. De dag bereidde zich voor met een blauwe lucht
met wat watterige wolken hier en daar. Een groepje boerenzwaluwen vlogen
voorbij en ik zat te bedenken dat dit moment te vergelijken is met het
aansnijden van een slagroomtaart. Het mes snijdt door de slagroom laag en
glijdt door de cake heen om er zo een punt uit te snijden. Op de slagroom liggen kleine stukjes fruit en
stukjes chocolade als garnering, de crème vulling laat zich zien als een laagje
tussen twee lagen cake. Het geheel wordt op een bordje geschoven met een vorkje
erbij. Het kunstwerk van de bakker, met zijn weelderige slagroom op de top , de
geur van verse cake en de aanblik van zo’n taartpunt, roept iets feestelijks
op. Dat is helemaal voor jouw en je proeft het romige van de slagroom, de beet
van de vruchtjes, het knisperen van het chocolade, het smeuïge van de crème en
de structuur van de cake.
Zo voelde dat moment daar zittend in de tuinstoel met een
kop koffie in de hand, naast een prachtige knalgele Aronskelk in volle bloei,
de kleurrijke Dahlia’s verspreidt over de tuin, de Heleniums die rijkelijk
bloeien, de Zonnehoed, de knoppen van de Gulde Roede die op uitkomen staan, de
witte waterlelie in de vijver en de belletjes van de Fuchsia die onhoorbaar
klingelen, de trompetten ven de engelentrompet, kersen op de taart van deze
ochtend. Een nieuw begin van een nieuwe dag, dat ziet er net zo lekker uit als
een slagroompunt. Elke beet is een mengeling van smaken en indrukken en het
mooie van zo’n geestelijke taartpunt is dat het calorievrij is, je wordt er
niet dik van…. smullen maar!
