Pendule

Het kan zomaar gebeuren. Je waant je opeens dertig jaar terug. Het overkwam me van de week toen ik op een site een oude LP, die volledig terug te luisteren viel, tegenkwam. Mijn platenspeler staat al jaren stof te vangen en doet het eigenlijk niet meer. Het staat daar met een stapeltje LP’s  en een plaat nog op de draaitafel als een ornament uit een vervlogen tijd. Tussen die LP’s is een muziekstuk van Phil Keaggy “The Master and the Musician “ te vinden, die ik toendertijd grijs draaide. Maar zoals het gaat, op den duur weer vergeten werd en één van de vele LP’s op de stapel werd.

Nu zittend achter de computer en het stuk muziek  raakt mijn oren , dringt diep door, en als ware het een tijdmachine, brengt het me dertig jaar terug. Een gevoel van weemoed komt over me, als ik die tijd van weleer bezoek op de klanken van die muziek.  Ik zit daar met mijn ogen dicht en voel me als een slinger van een pendule die heen en weer slingert tussen toen en nu. Slaat de slinger naar het verleden dan kleeft daar een hoop gevoel en nostalgie van die tijd aan en slingert dat met een grote zwaai het heden in. Die gevoelens van weemoed doen een beetje pijn. Wat heb ik daar achtergelaten in het verleden, of onbenut gelaten. Welke mensen waren aan die tijd verbonden en zijn helemaal verdwenen uit mijn leven. Hoe zal het met die vriend zijn vergaan en waar gingen onze gesprekken over? De tonen van de muziek roepen dat bij me op en de slinger van de pendule van de tijd slingert van het verleden naar het heden en weer terug. Opnieuw een voorraad gevoel ophalend om het uit te storten in het heden. Ik bedenk me, als ik nou iets zou kunnen zeggen tegen mezelf toen ik de naald op de groeven van de plaat zette, wat zou ik tegen hem zeggen? Ik denk dat het goed zo is, het verleden heeft zijn verhaal te vertellen en daar moet ik me nou niet mee willen bemoeien.  De dingen die toen plaatsvonden hebben de richting bepaald van waar ik nu ben. Opeens krijgt de weemoed een andere inhoud, want het leven wat tussen toen en nu zich heeft afgespeeld en waar toen de toon werd gezet, is een goed leven. Wie weet zet ik over een aantal jaren een muziekstuk op dat ik nu mooi vindt, dan helpt het mij dan weer herinneren aan een, weliswaar vervlogen, maar ook een mooie tijd. Carpé Diem.  

Engelentrompet

De BBC heeft prachtige tuinprogramma’s waar ik graag naar kijk. Het programma “Gardens World “ is zo’n programma en die kan mij als fan rekenen. De presentator Monty Don die met zijn twee Golden Retrievers allerlei wetenswaardigheden over de planten in de tuin aan de orde brengen en dat zo het seizoen door. De gemoedelijkheid en de sfeer, maakt het een prettig half uur televisie, waar ik elke vrijdagavond op afstem. De andere onderwerpen die aan bod komen, zoals iemand die zich gespecialiseerd heeft in een bepaalde bloem of plant en daar zijn gepassioneerde verhaal bij heeft. De tips die in het programma gegeven worden, zoals onder de aardbeienplanten een laagje stro te leggen om de rijpende aardbei te beschermen tegen de vochtige aarde, zijn eenvoudig toe te passen in de eigen tuin.  In het voorjaar hebben we een plant aangeschaft, de Brugmansia.
De Nederlandse naam vind ik zoveel keer mooier: De Engelentrompet. Misschien wel vanwege de engelen in de naam, de trompet duidt waarschijnlijk op de vorm van de bloemen. Dankzij de aanwijzingen in het TV programma staan nu twee van deze planten in volle bloei, want er werd met klem aangeraden deze planten minstens twee keer per week te bemesten met een dopje vloeibare mest. En zie hier het resultaat van het opvolgen van advies: twee prachtige statige gul bloeiende Engelentrompetten.