Vertrouwen

Als je mensen ziet, zie je dan hoe ze werkelijk zijn, of zie je alleen je eigen gedachten over hen?  Dat is zo voor alles, je ziet door het filter van je gedachten die je er over hebt. Zowel positief als negatief. We kleuren alles in en geven er onze draai aan. Het is de aandacht die je voor iets hebt en de aandacht is niet iets wat we doen, maar wat je toelaat. Het is de munt, waarmee je bepaald of het je wel of niet waard is, en zo niet dan houdt je je geld in je zak.

Van de week keek in een serie op Netflix :  ‘Anne, with an E’  Een meisje dat haar hele leven in een weeshuis heeft doorgebracht en als ze dertien jaar is, eindelijk wordt geadopteerd. Anna had geen makkelijk leven, maar wel een rijke fantasie. Ze las de boeken die ze kon vinden en wist daar grote delen uit te citeren. Gedichten wist ze met veel flavour voor te dragen, maar erg gewaardeerd  werd dat niet. Ze moest zich stil houden en dat was juist wat ze niet kon, in haar verbeelding sprak ze met de bloeiende kersenboom voor haar slaapkamer, vond ze dat alles maar een kleine naam had en wilde van alles opnieuw benoemen, maar dan met grote woorden, iets wat mooi was vond ze niet goed genoeg, in haar ogen was het verrukkelijk en fantastisch. Anne had het leven tegen, ze had rood haar en werd er vaak om bespot, ze was mager en sprietelig, maar haar ogen fonkelde in haar hoofd en uit haar mond kwam een stroom woorden om de wereld om haar heen ermee te kleuren. Het stel wat haar adopteerde had op een jongen gerekend en in eerste instantie zou ze worden terug gestuurd. Maar ze mocht blijven en ging naar school, maar haar achtergrond als weeskind gaf aanleiding om haar het mikpunt van spot te maken, daarnaast was haar intelligentie de reden dat ze in elk vak uitblonk, wat haar niet erg populair maakte omdat ze, vanwege haar afkomst de domste behoorde te zijn.  Toen een duur sieraad uit het huis van haar adoptieouders verdwenen was, kreeg zij de schuld, ze werd gestraft en hoe groot was de verlegenheid toen dat dure sieraad , tussen de kussens van een stoel werd terug gevonden. Anna was inmiddels weggelopen en stond  op het station gedichten voor te dragen om zo wat geld te verdienen om met de trein weg te kunnen. Waar heen wist ze niet, maar ze vertrouwde op haar fantasie, haar verbeelding zou haar naar de juiste bestemming leidden. Ze werd ingehaald door haar adoptievader die haar wist over te halen weer terug te komen. Niet zonder eerst een scene te maken in dat station, maar ze ging weer mee terug. Alles wat Anne deed, deed ze met grote woorden, want haar motto was: Als je grote ideeën hebt, heb je grote woorden nodig ze te omschrijven.  En dat is het, hoe wil je naar de dingen kijken, staan je zintuigen ‘aan ‘ ben je op dit moment alert en opmerkzaam. Het leven praat voortdurend tegen je, maar luister je ook?  Soms is het (om in de termen van Anne te blijven ) overweldigend eenvoudig.

Dat ontdekte ik van de week toen ik een webpagina opende van Peter Sharp, een Australiër die zich afvroeg wat hij kon doen om het bewustzijn te vergroten van de mensen om hem heen. Iedereen is maar druk op zijn telefoon aan het kijken en wil blijkbaar niets missen wat er in de virtuele wereld gebeurt, terwijl ze niet zien wat er om hen heen is. Peter bedacht dat het eenvoudig moest zijn. Hij bedacht iets en had de moed om het als een experiment uit te proberen. Hij ging op een plein in de stad staan, zette een bord bij zijn voeten met daarop een tekst, deed zichzelf een blinddoek voor en ging met de armen wijd open, daar staan. Op het bord bij zijn voeten stond:  Ik vertrouw jou, vertrouw jij mij? Hug mij!  Het duurde even, tot een meisje voor hem ging staan en vroeg wat hij aan het doen was. Hij zei dat hij in blind vertrouwen hier wilde gaan staan en iedereen om hem heen wilde vertrouwen.  Het meisje sloeg haar armen om hem heen en gaf hem een dikke knuffel, al snel gevolgd door een andere en nog één en nog één, een stel kwam naar hem toe en gaf gelijktijdig hem een stevige knuffel. De één na de ander, sloot hij in zijn armen, in blind vertrouwen. Met tranen in mijn ogen keek ik naar dat filmpje en dat ging de hele wereld over. Het kreeg navolging in allerlei variaties. Jonge moslims schreven op hun bord:  Ik ben Moslim, Ik vertrouw jou, vertrouw jij mij? Hug mij. Eén van die  geblinddoekte moslims legde na iedere knuffel zijn hand op zijn hart, maakte een kleine buiging en bedankte voor het vertrouwen. Het zijn kleine gebaren met een groot effect, maar durf het maar, ga daar maar staan met een blinddoek voor en geopende armen. Maar ook voor degene die op hem aflopen en aan deze daad gehoor geven aan iets dat in henzelf is, maar door hem wakker werd gemaakt. Ook zij zetten een grote stap en ontdekte dat zij het vertrouwen waard zijn.