Twee buurmannen hebben zonder dat ze het wisten, mijn
voorliefde voor vogels gevormd. Het getjilp van de mussen rondom het huis, was
een zo’n vertrouwt gegeven, dat ik niet beter wist of het hoorde erbij. Mijn
buurman had er hele andere gedachten bij, toen hij zijn ladder tegen het huis
zette en vanonder de dakpannen de mussennesten wegtrok. Onverschillig of er
eieren of jongen inzaten, gooide hij ze op de grond. Dat zou die rotbeesten
leren om hem s ’morgens zo vroeg wakker te maken. Hoe ik ook protesteerde , met de beperkte
woordenschat van een zesjarige, wekte dat alleen maar de spot van die buurman op en hij lachte om die
kinderlijke beschermingsijver van zijn buurjongetje.
Een andere buurman verderop had een andere belangstelling voor de mussen, hij
schoot op ze. Zonder enige schroom nodigde hij ons buurjongens uit te komen
kijken. Een goed gericht schot was fataal voor de huismus en ik haastte me als
een jonge jachthond om de prooi voor hem te apporteren. Met het warme slappe
lijkje in mijn kinderhandje stak ik mijn hand naar hem uit. Hij keek er niet
eens naar en zei me het in de struiken te gooien, dan vind de kat hem wel. Ik
keek hem stomverbaasd aan en op hetzelfde moment knapte er iets in mij en
sprong er een barst in mijn kinderziel. Door die barst is de huismus naar
binnen gevlogen en sindsdien heeft dit vogeltje zich in mijn hart genesteld.
Vaak heeft de herinnering aan die twee buurmannen me boos gemaakt, maar dan
toch, heeft het wel de belangstelling voor de natuur en vogels in het bijzonder,
bij me wakker gemaakt. De beide buurmannen zijn er al lang niet meer en kunnen
in die zin geen kwaad meer, maar de mussen komen me nog dagelijks bezoeken in
mijn tuin, waar ik speciaal voor hen een voertafel heb staan en het hele jaar
door, elke dag, een handje zaad voor ze
strooi. De barst in mijn ziel is weer genezen, maar de mus heb ik nog steeds in
mijn hart gesloten.
