Verlang( lijstje )

Een vrouw, Arita Baaijens,  die haar baan en carrière opgaf, om met een paar kamelen de woestijn in te trekken, stuitte op veel verzet vanuit haar omgeving. Een vrouw alleen, je baan opzeggen, hoofdschuddend werden haar ideeën afgewezen. Wat haar over de streep trok was de conclusie dat de persoon die ze gedacht had te zijn, dat bleek een optelsom van hoe anderen over haar dachten. Niet uit kwaadwilligheid of betweterigheid, maar wel bepalend dat hoe anderen over je denken dat dat een groot deel van je persoonlijkheid uit gaat maken. Toch gaf ze haar baan en haar relatie eraan en volgde haar verlangen om de woestijn in te trekken en daar te gaan leven voor een half jaar. Zo heeft ze verschillende delen van de wereld opgezocht, met als voorwaarde dat daar geen wegen of paden waren die voor haar de route bepaalde. Ze ging in Siberië op rug van een paard op zoek naar Shambhala, een mystiek gebied dat daar ergens in de bergen verscholen moet zijn, maar ze is ook op ontdekkingsreis gegaan in ons eigen land en schreef daar het boek: “Paradijs in de polder “ over, wat ik nu aan het lezen ben. Ik had van haar gehoord in het Radio programma “Vroege vogels” en een artikel in een tijdschrift over haar gelezen. Ze gaat niet alleen letterlijk buiten de paden, maar ook figuurlijk om daar de schatten te vinden die het leven ook voor ons inhouden.

Van de week had ik nog een discussie over de overlast die het vuurwerk elk jaar weer bezorgd en werd me weer eens gezegd, dat dat toch moet kunnen één keer per jaar. Je moet af en toe eens flink uit de band springen, was het idee. Dat we daarvoor dan onze toevlucht nemen tot inhoudsloos geknal en gezuip, geeft te denken. Feesten en uit ons dak gaan is een alternatief om de sleur eens te doorbreken om vervolgens weer in het oude patroon verder te gaan in afwachting tot het weekend of zoals we nu voor het oud en nieuw vieren zitten. We vinden het al heel gewoon dat dat gepaard gaat met een miljoenen vernieling. Moet kunnen één keer per jaar. Maar ik dwaal af. Het ging over dat boek dat ik aan het lezen ben. De rede dat ik voor zo’n boek kies is, omdat aan het eind van het jaar er een terugzien en een vooruit kijken is. Terugzien op wat er allemaal heeft plaatsgevonden en wat we ons herinneren van afgelopen maanden. Voor het grootste deel heeft het ons in ons stramien gehouden, met als grootste zorg om aan die optelsom hoe anderen over ons denken, te voldoen. Op de drempel van het nieuwe jaar is het moment bij uitstek om je weer eens af te vragen, wat je nou ten diepste zou willen in je leven?
Dat zou,… het begint met een plan, met een droom en net zoals een zaad droomt van de boom die het kan worden, gebeurt dat in eerste instantie onder de grond, pas als het wat wortels en daardoor houvast heeft, steekt het de kiemplant boven de grond.

Uitzicht

Je hebt er wel een flinke klim voor over en wanneer het hoogste punt bereikt is en het landschap voor je uitstrekt en vooral bij helder weer, kan je ver van je af kijken. Het uitzicht maakt het de inspanning dubbel en dwars waard. We zoeken het hoger op om daar van het uitzicht, maar ook van de prestatie om daar te komen, te genieten. 

Op 21 december 1968 werd de Apollo 8, een bemande raket gelanceerd met het doel om uit de baan van de Aarde naar de Maan te vliegen, iets wat nog niet eerder gedaan was.  Na een 68 uur durende vlucht bereikte ze de Maan en zouden er twintig keer omheen vliegen, waarbij telkens als ze aan de achterkant van de Maan waren  voor 30 minuten  geen radiocontact meer konden maken met Houston. Het was een testvlucht om voor de Apollo 11 te onderzoeken hoe de apparatuur zich hield in de atmosfeer van de Maan en te onderzoeken of een maanlanding mogelijk zou zijn. Toen ze vanachter de Maan kwamen kregen ze iets te zien wat nog geen mens op deze manier eerder had gezien. Zoals wij de maan zien opkomen, zagen zij de Aarde opkomen met als voorgrond het oppervlak van de Maan.

Het was inmiddels kerstavond en één van de Astronauten las de eerste tien verzen uit het boek Genesis voor, beginnende met die gevleugelde woorden: In den beginne schiep God de Hemel en de Aarde,… overweldigd door de aanblik van de Aarde gezien vanuit de ruimte was dat een reactie van de bemanning. In al die zwarte ruimte zweeft een blauwe bol met witte slierten dat ons thuis is. Geen andere plek in de wijde omgeving in het heelal, waar het leven  zich in zo’n verscheidenheid aan vormen voordoet, dat hoe je het ook bekijkt, verwondering oproept. Die drie mannen in die capsule van de Apollo 8 waren als de drie wijzen uit het kerstverhaal, die met die foto en hun reactie ons een belangrijke boodschap gaven. Wat zij door dat kleine raampje van de capsule zagen en die indruk ons met die iconische foto overbrachten is van onschatbare waarde. Onze Aarde, die planeet in die onmetelijke zwarte ruimte is de enige plek waar wij kunnen leven. We hebben een uitzicht nodig om tot inzicht te komen.