Lente equinox

 

Het is vanmorgen ( 20 maart ) gebeurt, om 10.37 uur, de zon staat recht boven de evenaar en daarmee begint de lente. Een gebeurtenis die geruisloos plaats vindt en zelfs in het journaal geen aandacht krijgt, hooguit bij de weersverwachting dat het genoemd wordt, maar het kan niet wedijveren met het wereldnieuws. Terwijl we de jaarwisseling wel met veel bombarie vieren en met geknal het oude uitluiden en het nieuwe jaar verwelkomen. De oliebollen bepoedert met suiker en de goede voornemens die we toch uiteindelijk niet serieus nemen, maar bij de lente equinox niets van dat alles. Het is vandaag een goed moment om een jaarwisseling te vieren en met al het leven wat er bruist, zullen de voornemens zich beter op kunnen aansluiten, dan in de donkere sombere dagen van begin januari. Het kerstfeest heeft juist de donkere dagen nodig om het licht goed uit te laten komen, maar een jaarwisseling heeft de inspiratie van het nieuwe nodig. Een oliebol gaat er in de lente ook wel in en als je de eerste vlinder ziet rondfladderen, ze zwalken door de lucht, alsof ze verbaasd zijn dat ze leven en de vogels hun zang horen aanheffen, dan laat dat mij in ieder geval niet onberoerd, dan wil ik daar op aansluiten. Het hart gaat sneller kloppen en de geest verrijkt zich door alle onthullingen van de natuur in de lente tijd.  De eend in onze tuin heeft haar nest volgelegd met 13 eieren, zo’n beetje haar lichaamsgewicht aan eieren die elk een pakketje nieuw leven in houdt, met alle voeding  en bouwstenen erin dat ze aan het ei heeft afgegeven en broedend met haar warmte het laat ontwikkelen.  Drie weken toewijding. De spreeuw die bij het nestkastje aan de muur zit te zingen in de hoop een vrouwtje te interesseren voor de prachtige woning die hij voor haar heeft gevonden. De spreeuwen brengen het nest samen groot en vliegen straks af en aan om de jongen te voeren. Het mannetjes eend heeft zijn taak erop zitten en blijft nog wat rondhangen, maar zal straks als de jongen in de tuin ronddartelen, geen aandeel meer hebben in het jonge gezin, die taak neemt het vrouwtje op haar.  Moeten de spreeuwensnaveltjes gevuld worden, de kleine eendjes zorgen straks voor henzelf, moeder past op hen en houdt een oogje in het zeil.    Heffen wij bij oud en nieuw het glas en wensen we elkaar een gelukkig nieuwjaar, de lente toost op zichzelf en laat het aan alle kanten zien, die laat niets te wensen over.                                                       

Voorrecht

 

Een vrouwtjes en een mannetjes eend zitten al een paar weken op het dak van de Carport. Verleden jaar heeft een eend haar nest in onze tuin gemaakt onder de Hedera die tegen de schutting opgroeit. Een nest waar 11 kuikens uitgebroed zijn en in onze tuin en vijver de eerste drie weken van hun leven in betrekkelijke veiligheid hebben doorgebracht. Maar wel ten koste van de vijver die zodanig vervuild raakte dat een aantal vissen het loodje legde. De tuin werd door die platvoetjes aan gort gelopen en de vogels bij de voerschaal op het gras, werden door de snel groeiende eendenkuikens telkens verjaagt. Het was een leuke tijd dat jonge gezin te zien opgroeien en de prijs was dat ik wat extra voer kocht geschikt voor jonge eendjes. Het was leuk, maar niet voor herhaling vatbaar en daarom lieten we nu niet toe dat de eenden neerstreken in de vijver of in de tuin kwamen. Telkens als ze vanaf het dak de tuin in kwamen, renden we naar buiten om ze weer terug te jagen. Ik hoopte dat de eenden de boodschap zouden begrijpen, maar hardnekkig bleven ze belangstelling koesteren voor de vijver en onze tuin. Mannetje en vrouwtje als een hecht stel bij elkaar over de rand van het dak hun kans afwachten tot ze naar de tuin konden. Ze begrepen mijn boodschap niet, maar ik de hunne ook niet. Ik eiste dat ze mijn idee zouden begrijpen, maar hun standvastigheid gaf me duidelijk te verstaan dat ze zich niet van hun plan zouden afbrengen. Dat dwong toch bij mij respect af en ik besloot dat de eenden de ruimte te geven die ze nodig hebben, uiteindelijk kan ik het ook als een voorrecht beschouwen dat ze onze tuin als plek hebben verkozen om weer terug te komen om een nest te maken. Het geeft ook een idee dat een dier daartoe besloten heeft, maar ook dat het door hardnekkig stand te houden er ook een kans is dat ze het winnen. Daar waren ze dan bij mij uiteindelijk aan het goede adres en we besloten om de eenden met rust te laten. Dat werd wonderwel al snel begrepen en ze dobberde beide in de vijver en nu heeft het vrouwtje blijkbaar toch haar nest al gemaakt en zit te broeden, weer onder de Hedera, maar een stukje verder dan dat ze verleden jaar haar nest had. Het avontuur gaat weer beginnen, maar nu wacht ik niet zo lang als verleden jaar en ga ze waarschijnlijk al eerder naar de polder verhuizen. Wat maak ik hieruit op voor mezelf, dat ik de hele tijd in gesprek was met deze eenden en dat ik traag van begrip bleek te zijn. Het geduld van de eenden is door de eenden misschien niet zo ervaren, maar dwong bij mij wel het nodige respect af… welkom eenden en sorry dat ik zo nors overkwam. Ik zie nu uit naar de kleine eendjes die zich nu in het ei aan het ontwikkelen zijn, in onze tuin, wat op zich toch wel een voorrecht is.