Ontmoeting

 Het was vroeg vanmorgen, de zon was nog bezig boven de horizon uit te klimmen, dat de hond en ik in het bos liepen. Op het pad streek een vrouwtje Goudvink neer, een paar tientallen meters voor me. Vloog weer op om een stukje verder weer op het pad te landen, en ik volgde het vogeltje, dat nog een keer opvloog en op het pad landde en daarna weer uit het zicht in het bos verdween. Even later was hij weer terug en herhaalde het spel een paar keer en was toen weer weg. Opvallend hoe deze vogel letterlijk op mijn pad kwam. De indianen hebben daar een theorie over, dat als een dier je pad kruist dat een boodschap voor je inhoud, ze noemen dat een totemdier. Met dat in gedachte probeerde ik te achterhalen waarom deze vink zich zo nadrukkelijk aan mij vertoonde en ook letterlijk op mijn pad kwam. Dieren werden vroeger wel meer als boodschappers aan geduid, maar vaak op een negatieve manier. Uilen en vleermuizen waren boodschappers van het duister en werden gevangen en tegen de schuurdeur gespijkerd om juist het kwaad te weren, kraaien hadden ook geen goede reputatie vanwege het onheil dat ze brachten. Door angst ingegeven motieven die het dier geen goed deed. Op een meer vredelievender manier te luisteren naar wat een dier te vertellen heeft, brengt je toch ook weer op een meer bewonderingswaardige wijze in contact met een dier. Het verrijkt je beleving, althans dat kan het , als je er aandachtig voor bent.

Op een dag, een zondagmiddag in de nazomer, fietste ik naar het Landgoed Leuvenem. Tekenspullen en een schetsboek in de tas, met het voornemen in het bos paddenstoelen te gaan tekenen. Ik was in een bedrukte stemming en maakte me ergens zorgen over en zocht wat afleiding door te gaan fietsen en te schetsen. Een mooi groepje paddenstoelen op een stobbe waren het model wat ik begon te schetsen. Het potlood kraste over het papier en schepte de vormen van de paddenstoelen over op het papier. Maar mijn kop bleef maar doormalen over waar ik bezorgd over was op dat moment. Toen was het alsof ik geroepen werd, maar er klonk geen geluid, enkel een indruk en ik keek met een ruk om en keek recht in de ogen van een hinde met haar kalf die me aanstaarde, op nog geen vijftig meter van me vandaan. Achter de hinde veel verderop trokken de andere herten dieper het bos in, maar de hinde stond naar mij te kijken en het was alsof ze uit de groep was gegaan om even bij mij langs te gaan. Het was maar kortdurend, maar met genoeg impact op mij om mijn stemming te veranderen. Het hert met haar kalf liepen door en voegde zich weer ij de groep verderop. Ik zuchtte diep en besefte dat dit een bijzonder moment was geweest en het verlichtte mijn gemoed en had het gevoel dat er iets van me afgevallen was, ik keek naar mijn schets, zette nog wat lijnen en beschouwde het als af. Het hert zei het niet in woorden, maar heeft me bemoedigd door haar aanwezigheid. In het boek waar ik de betekenissen van de totemdieren kan aflezen, staat bij het hert : lokroep van nieuwe avonturen. Wellicht een avontuur waar mijn zorgen die me bedrukte geen plek meer in hebben.

Ik zie vaker herten en zie vaker andere dieren, dat is op zich gewoon, hoewel het me altijd weer als bijzonder wordt ervaren, een dier te zien in het bos. Zoals het vogeltje dat telkens op het pad neerstrek en ik het een eindje volgen kon. Het is uit het gewone iets bijzonders te zien of te maken. Elke dag komt de zon op om dit soort ontmoetingen met mens en dier te hebben en die het leven de glans geeft.

Stel dat, …

 

Het zijn de afgelopen dagen warm geweest, rond en over de dertig graden, iets wat je misschien zou verwachten in hoog zomer, maar we zijn nog in de nadagen van de lente. Als een dag lang de zon vanaf een blauwe hemel een voorproefje van de zomer gaat geven, hoe warm kunnen we het nog verwachten?  De regen die gisteren viel op de warme aarde opende de aarde die het gulle water in zich opzoog en het naar de wortels van de dorstige planten en bomen leidde. Ik hou wel van de regen na een droge periode, de sfeer die ontstaat. Een blauwige sfeer hangt tussen de bomen en lang na de bui al weer is overgetrokken druppelt het van de bladeren van de bomen nog na. De aardse geuren die er vrij komen als het water de droge, warme aarde bevochtigd, de glinstering van de plassen op de paden, die door de vogels worden opgezocht, voor verkoeling en een snavel vol te drinken.

 Een grote tegenstelling van de beelden die op het journaal voorbij kwamen over het veetransport met deze warme dagen. Dieren op weg naar het slachthuis, vervoerd in grote vrachtwagens die niet ingericht zijn op zulke warmte, maar evengoed hun ladingen moeten afleveren aan de slachthuizen. Oververhitte dieren die door de kieren verkoeling proberen te krijgen. Een snavel van een kip  die naar lucht hapt, die amper veren heeft, omdat hij nog maar zes weken oud is, wordt opeengepakt vervoerd naar zijn eindbestemming. Beelden die bij mij beklijven.  Zo’n mooie wandeling in een sfeervol bos kunnen deze journaalbeelden niet zomaar wegspoelen. Stel dat het ons lukt om Mars bewoonbaar te maken en daar helemaal opnieuw vanaf het begin daar een samenleving op te bouwen en de nodige produkten te produceren om te eten, zouden we daar dan ook weer grote hoeveelheden dieren fokken. Dat is een interessante vraag, wat zouden we doen als we opnieuw zouden doen, met alle kennis die we nu hebben, want als we niet iets geleerd hebben van het leven op Aarde, dan stevent de toekomst op Mars dezelfde kant op.

 

 

Huismus

 

Ooit erbij stilgestaan dat de zon ook opkomt op Mars en dan ‘s avonds ook weer ondergaat, net als bij ons. De rotatie van Mars is 39 minuten langer dan die van de Aarde en de kleur van de zonsondergang op Mars is blauw terwijl het bij onze planeet vaak een oranje lucht geeft.  In de rij van planeten die om de zon draaien zijn wij de derde planeet en mars de vierde en dat op de andere zeven planeten min of meer een zonsopkomst en ondergang zullen hebben is eigenlijk niet eerder bij me opgekomen. De Zon hebben we altijd wel als van ons beschouwt, net als veel religies denken dat God  hun god is…

Er rijdt een robotwagentje op Mars en die heeft beelden gemaakt van de zonsondergang op Mars. De verdere beelden  die er te zien zijn op de website, laten een woestijnachtige omgeving zien, zoals de aardse woestijnen er verlaten, droog en onbewoonbaar zijn, zo is de indruk dat Mars dat is, in zijn geheel.  Ook al is het de volgende planeet vanaf de Aarde de afstand is enorm tussen daar en hier en als we het daar bewoonbaar willen maken, moet het allemaal van hier worden meegenomen. Net als je uit kamperen gaat, ligt de auto vol met spullen die je denkt in de vakantie nodig te hebben, om dan ergens op een luchtbedje op de grond te liggen in een huisje van stof, dat lekker klappert als het waait. Koken op een klein kookstelletje en de WC en de douche moet je delen met de hele camping. Op Mars is het een ander verhaal, daar kan je na veertien dagen niet naar huis, en tochtjes vanaf de camping maken… ach of je nou naar links of rechts gaat het is overal het zelfde dorre landschap, zonder een vogel in de lucht of een verassend plantje op je pad. Wellicht heb je uitzicht en kijk je de ruimte in, hoe vaak zou je dan in dat grote zwart, die vage blauwe stip hebben opgezocht en er langdurig naar gestaard te hebben. Nu hebben alleen robots daar gestaan en rondgekeken, maar ik beklaag de mens die er zijn voet aan de grond zet, zoals ik de mensen beklaag die op een camping een hevige regenbui over zich heen krijgen.

Het besef dat de Aarde ons thuis is en dat we misschien niet de woestijnen op Mars moeten ontginnen, maar zoals het Bijbelse beeld oproept om de Aardse woestijn te laten bloeien als een roos. Met een soortgelijke boodschap kwamen verschillende astronauten terug uit de ruimte, dat we één plek hebben waar we kunnen leven in zo’n verscheidenheid, de planeet delen met tal van levensvormen, vogels vissen dieren paddenstoelen, planten en bomen, die toen de astronauten dit op afstand bekeken tot het inzicht kwamen dat dit het is, of zoals Wubbo Ockels op zijn sterfbed zei: “laten we zuinig zijn met onze planeet, we hebben geen reserve”. De zon gaat op en onder op alle planeten, maar onze zonsopkomsten en ondergangen zijn zo dichtbij, laat de zonsopkomst op Mars maar gefotografeerd worden door een robotarm en het als een ansichtkaart naar de Aarde sturen. Bij ons is het mooier door de atmosfeer die er om de Aarde hangt, iets wat Mars niet heeft. Beschouw mij maar als een huismus, ik boek geen plekje in de raket die richting Mars gaat, ik blijf wel thuis.