Alles heeft
zijn tijd onder de zon en het is nu de tijd dat de hei bloeit. Pas geleden sprak ik een vrouw op
de hei die zich beklaagde dat de hei aan het verdwijnen was, het was toen nog
niet aan het bloeien, dat het gras en al die struiken en de bramen, de hei bedreigde
in het bestaan. Nu de hei bloeit en het paars de toon zet heb ik het idee dat
mevrouw toch nu eens moet komen kijken. Als we een hei willen als een
aardappelveld, waar niets anders dan aardappelen groeien, dan moeten we alles
wat geen hei is weghalen, maar de natuur heeft andere ideeën, die is meer van de
diversiteit. In het beheer van de natuur, stellen we ons toch vaak vijandig op
en dat heeft diepe wortels. Een missvatting die misschien wel gevormd is in de
eerste bladzijden van de Bijbel, waar de mens heerschappij kreeg over de
schepping. Het begint nu tot ons door te dringen waar dit toe geleid heeft. Onze
toekomst wordt overschaduwd door het beeld van een verstoord klimaat, waar wij
in onze ijver alles te beheren aan hebben bijgedragen, het of niet goed
begrepen hebben wat het heersen over de schepping precies inhield, of dat we het
als een vrijbrief hebben gebruikt om onze gang te gaan. Een spoor trekkend van
vernieling die onze hebzucht en ons onbegrip hebben veroorzaakt.
Het nieuws
laat schokkende beelden zien van mensen die op de vlucht zijn, voor religieuze
fanaten die het land willen overheersen en met dwang en geweld dit proberen op
te leggen. We zouden inmiddels toch beter kunnen weten, dat religie weinig
goeds in petto heeft en als de aanhangers van die goden met machinegeweren
rondlopen, geeft dat toch een wrang beeld van god of wie hun god dan ook maar
mag zijn. De baarden en met tulbanden geklede mannen doen wel denken aan de Bijbelse
taferelen uit het oude testament. Waar God
ook aanleiding gaf tot bloederige oorlogen en ook de christelijke filosofie kan
blijkbaar niet zonder dreigementen, dat als je je niet bekeerd de hel in het
verschiet ligt. Dat je verloren bent, zoals dat heet , net zo verloren als die
mensen die wanhopig op het vliegveld een plek in een vliegtuig probeert te
krijgen, op vlucht voor het hedendaagse religieus geweld.
Er zijn twee
soorten pijn, hoorde ik iemand zeggen: pain that hurts and pain that alarts. Voor beide gaat het op, want het doet pijn
deze taferelen aan te zien, en het doet pijn voor de mensen die het ondergaan. maar
de pijn maakt ook alert, met de vraag of God wel degene is wie we denken dat
hij is. Het is gebaseerd op oude
geschriften, waarin slavernij normaal was, en dat vrouwen en dieren onderdrukt
werden, net zoals die hedendaagse religieuze fanaten nastreven, die over het TV
scherm rondlopen, met hun wapens dreigend in de aanslag. Wat zou het zijn als we net als we nu in de
pandemie zitten en ons aan allerlei maatregelen hebben gehouden die alles
overhoop hebben gehaald, niet naar het oude normaal zouden terug moeten
verlangen, maar dat oude normaal af breken er uit die puinhopen iets nieuws te
maken. Een nieuw normaal waarin alle storingen
net als een computervirus met een antivirus programma eruit gehaald kan worden.
Een update, zowel fysiek als geestelijk. Het al oude boek waar wij ons geloof aan
toetsen, is door de eeuwen heen nooit herschreven, we hebben het te doen met oude
verhalen, terwijl als een boek een nieuwe druk ingaat er de nodige aanpassingen
aan gedaan worden, achterhaalde dingen worden herschreven, maar daar is in de
Bijbel weinig ruimte voor. De goegemeente raakt al van slag als er een nieuwe
vertaling verschijnt en dan gaat het alleen om een taalverschil. Dat beschouwen
we als het oude normaal, maar heeft de laatste tijd ons niet geleerd dat een
streven naar een nieuw normaal, dat we daar aan toe zijn. Alles heeft zijn tijd
en misschien is het daarvoor nu de hoogste tijd.
