Bosbankje

 

Er is een plekje in het bos waar ik telkens even terugkom, een zitplaats om te lezen. Mijn voornemen om dagelijks te lezen heb ik in een leesplan gevat, om dagelijks minstens een uur te lezen en zo de stapel boeken die ik wil lezen langzaam maar zeker door te komen. Een stapel waar telkens een paar nieuwe boeken zich toevoegen, want er zijn zoveel prachtige boeken die ik zo graag wil lezen. Als ik lees op de iPad wordt de tijd dat ik lees bijgehouden en door er een ritueel van te maken om dat doel dagelijks voorbij dat uur doel probeer te krijgen en zo aaneensluitend de dagen ook te tellen, dat ik mijn leesdoel heb bereikt. Mijn record is ononderbroken 157 dagen gelezen te hebben, maar als je een dag afhaakt begint het weet opnieuw te tellen. Immers, er staan ook boeken in de kast die ik wil lezen en daar loopt geen tijd mee om dat bij te houden.  Nu ben ik weer 121 dagen aaneengesloten dagelijks op de IPad aan het lezen.

 Ben ik aan het opscheppen…. reken maar, ik ben er trots op dat ik een lezer ben. Maar het echte doel is mooie boeken te lezen die wat bijdragen aan mijn gevoelens en me wijzer maken door de kennis die in die boeken te vinden is. Bladzijden waar schatten tussen verborgen liggen, schatten die zijn voor ieder die wil, ze kan vinden. Iemand heeft de moeite genomen een boek te schrijven en dat is een hele klus. Een idee dat in het hoofd van een schrijver borrelt en verlangt wereldkundig te worden. Een idee dat op weg is naar jou en beschikbaar komt als jij dat boek open doet en je gaat lezen. Eigenlijk een heel intiem gebeuren, dat je in contact brengt met ideeën, verhalen en levenslessen die iemand voor je heeft opgeschreven. Het tot een kunst heeft verheven en jou een mooi boek bezorgd, waar ook nog eens zorg is besteed aan een mooi kaft en eventueel prachtige illustraties in het boek. Mooie dingen en een pronkstuk in de kast om je eraan te herinneren en te laten weten wat je interesses zijn. Er mooie momenten mee maken en op een bankje in het bos te gaan zitten en een kwartier of een half uur weg te dwalen in een boek.

 

Niet zo fris

 

Stoer en een tikje onverschillig leunt de boer tegen zijn trekker zijn mening te geven over de wolf. De wolf waarvan gedacht werd dat hij door een aanrijding  gedood te zijn, blijkt geschoten en daarna langs de kant van de weg gelegd alsof hij is aangereden. Een staaltje achterbaksheid die jagersdenkenden wel meer bezigen. De boer beweert dan ook alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, op een populistische manier van praten dat die beesten allemaal doodgeschoten moeten worden. Als je dan toch betrapt bent, kun je beter je gelijk  gaan halen.  Een opsomming van waar de wolf toe in staat is, van schapen, pony’s , koeien aan gevreten in de weilanden en het is wachten tot het eerste kind door een wolf verslonden wordt, moet dat dan rechtvaardigen dat die rotbeesten dood moeten. Ik verwijt die diepgewortelde haat die er gekoesterd wordt ten opzichte van de wolf aan de sprookjesvertellers, waarvan ik geen één verhaal weet waarin de wolf niet de slechterik is. De boer die zijn verhaal over de wolf mag doen voor de camera legt uit dat als we niets aan de wolven doen het uit de hand gaat lopen. Hier kan diezelfde hand in eigen boezem gestoken worden, immers wij kunnen er ook wat van. Verleden week werd nog gemeld dat er minstens 8000 wilde zwijnen doodgeschoten moesten worden, potentiële buit van( voor ) de wolf. Hebben we al dieren in schuren opeengepakt om aan onze behoefte te voldoen, we willen ook nog eens de vrije dieren opeisen,… en misgunnen de wolf dat en tegelijk hun bestaan. De boer heeft een podium gekregen en maakt er niet veel van door een hoop verzonnen feiten op te sommen, die weinig bewijs opleveren.

Van de week was ik ergens en er werd over het eten van vis gesproken, wat voor gezondheidsvoordelen het eten van vis wel heeft. De vette vis als Makreel en Haring werden om die reden geroemd, de Zalm en Kabeljauw vanwege hun voortreffelijke smaak en de paling was ook niet te versmaden. Werden er vijf diersoorten opgenoemd die we eten willen en dan de wolf het kwalijk nemen dat hij zijn deel opeist. De visserij is een probleem geworden door overbevissing, of te wel onze inhaligheid. Het verwijt dat aan de wolf gemaakt wordt past ons, kennen wij onze plek wel ?  Dat er een ongeluk met een wolf gebeuren kan en dat het doet wat wij niet zo zouden willen zien, maakt de wolf niet goed of slecht, zoals een auto die, en reken maar, ook weer vandaag, ergens op de wegen een ernstig ongeluk zal veroorzaken met fatale afloop en dat daar een kind bij betrokken kan zijn, is niet ondenkbaar, maar als we een boer die tegen een trekker aanleunt en zou zeggen dat alle auto’s van de weg zouden moeten, dan zou de regisseur van dat programma al de camera’s uitgezet hebben. Of hij moet een programma maken voor showroom maken, waar een excentriekeling even het woord krijgt waarvan het wel duidelijk is dat hij niet helemaal fris is.

Vertrouwen

 

Een Roodborstje zit in een struikje langs het pad, kijk me aan en vliegt voor me langs naar de overkant van het pad en kijkt vanuit dat struikje weer een poosje naar mij en ik naar hem. Oogcontact met een vogel. De kortdurende belangstelling is een belangstelling voor elkaar en ik praat tegen de vogel, wat enkel met een blik wordt beantwoord. Verderop tijdens de wandeling hoor ik op verschillende plekken een Roodborst zingen, een fijn tonig liedje dat in de herfstsfeer van het bos melancholiek klinkt. Het is de herkenning en het opmerken dat ook een vorm van contact is, hoewel het vogeltje het niet speciaal voor mij doet, maar ik het wel tot me laat doordringen en het me eigen maak.

Een nieuw boek met de titel; “ De Hertenman “ van Geoffroy Delmorre die zeven jaar in het wild gaat leven tussen de dieren van het bos. Net zoals Bram van de Klundert datzelfde doet in verschillende gebieden in Nederland.  De hertenman leeft in het bos en leeft zoveel mogelijk van het bos en leert van de dieren, met name het Ree hoe het voedsel te vergaren. Een Ree knabbelt hier en daar wat en verzamelt zo in de dag  een gevarieerd maal bij elkaar, waar een Ree het prima op doet. Hij sluit vriendschap met de Reeën en geeft ze namen, een Reegeit met de naam Sterre, raakt hij zo vertrouwd mee dat ze hem zelfs toelaat als ze aan het kalven is, en hij getuige is de geboorte van een reekalf wat maar weinig mensen ooit gezien hebben. Een ander Ree, een bok weet hij zo vertrouwd mee te raken, dat hij zelfs bijna tegen hem aan gaat slapen. Hij leert van de dieren en beweegt zich en voedt zich zoals de dieren het doen. Af en toe gaat hij naar huis om te douchen en zijn voorraad voedsel weer aan te vullen. Van een vos die bij een koe aan het uier likt en zo wat melk weet te bemachtigen, dat hij dat ook kan doen en wat melk opvangt en het drinkt. Het zijn haast scenes uit een sprookje, waar Assepoester door dieren omringt wordt en met ze praat. Zeven jaar leeft hij zo tussen de dieren in het bos en leert van de dieren. Het zijn geen alledaagse dingen en wij ervaren een Ree vaak in een vluchtige ontmoeting, maar zegt hij:
“ … dat wanneer ik het harnas van menselijke beperkingen heb afgeworpen, het bos klaarstaat om me op te nemen. In mij is een nieuw mens ontstaan en die mens heeft de weg van de vrijheid gekozen. “ Het doet me denken aan mezelf als kleine jongen. We woonde aan de rand van het bos en ik kreeg belangstelling voor vogels en leerde ze kennen met behulp van een klein eenvoudig vogelboekje, wat nu beduimeld en goed en veel gebruikt nu in de kast staat als een monument van mijn ontluikende belangstelling voor de natuur. Het vogelboekje van toen was mijn enige hulp om de vogels te leren kennen, een verrekijker had ik nog niet en ik zocht de groepen rondtrekkende meesjes in het bos op en liep voorzichtig met ze mee. Soms was ik zo dichtbij ze dat ik ze bijna kon aanraken. Je snapt dat ik dat boek “De Hertenman “ zo aansprekend vind, omdat ik dat als kleine jongen ook wel eens beleefde.

 

Aanpassen

 

Het heeft gisteren bijna de hele dag geregend. Op de bospaden glinsteren grote regenplassen, het nadruppelen uit de bomen, kringelen in het water nog lange tijd na. Altijd een verstild moment om daar even naar te kijken, een druppel die vanuit het midden uitdijt een kring vormt en geleidelijk weer verdwijnt. De regen heeft de verbruinde varens al voor een deel plat gelegd, nog even en ze liggen op de bosbodem en vergaan in het proces waar een varen elk jaar aan voldoet. Hoe trots groen deze statige planten vanaf het voorjaar als een rolfluitjes uit de grond tevoorschijn komen en de hele zomer een dicht woud van haast pre historisch aandoende planten de onderlaag van het bos opvult. Een plek waar het winterkoninkje vertoeft en met felle regelmaat zijn toegewijde riedeltje laat horen.  Het kleinste vogeltje dat een keel kan opzetten en daar zeker niet zuinig mee is. Houden de meeste vogels het voor gezien en stoppen halverwege de zomer hun lied, het winterkoninkje laat, zij het wat minder actief dan in het voorjaar, het hele jaar wel van zich horen. Vanmorgen, vanuit de bruine, verdorde varens, die nog stevig genoeg zijn om dat lichtgewicht vogeltje te dragen op de kromgebogen stengels, klonk tussen die wirwar van varens weer een paar keer zijn riedeltje.

Aan de andere kant van het pad staan lariksen met een oranje stip, wat aangeeft dat hier binnenkort gekapt gaat worden. Grote statige, rechte bomen, die in de lente hun eigen lente- groen als een vage mist tussen de takken heeft hangen, de kleine haast ronde lariks appeltjes die als op een Japanse pentekening aan de takken groeien. De tooi van de bomen als de naalden in de herfst tot diepgeel verkleuren en het winterse silhouet van deze bomen weer iets oosters aandoet. Zover ik kijk, elke lariks lijkt zo’n stip te hebben en het zou toch jammer zijn als dit bosgedeelte in zijn geheel van alle lariksen ontdaan wordt. Ze zijn er toentertijd voor de houtproductie geplant en zijn zeker oogstrijp. Prachtige rechte stammen waar veel rechte planken in verborgen zijn, maar toch alles in één keer te kappen levert een onaanzienlijke kaalslag op. Temeer dat er steeds meer bekend wordt van het systeem van de bosgrond. Al die jaren, die vele jaren heeft dit bos samen met de Lariks een systeem ontwikkelt in deze grond waar de Lariks belangrijk in is, de schimmels, de bacteriën, ze zijn allemaal het verborgen netwerk in de bosbodem, waar alles met elkaar samenhangt. Dan hoef je niet veel inlevingsvermogen te hebben om toch wel te begrijpen dat zo’n rigoureuze ingreep die nu gepland staat een enorme verstoring in de bosgrond geeft. Het zware materiaal waar mee gewerkt gaat worden, duwt die zelfde bodem dicht en laat diepe sporen na die weer lange tijd nodig hebben te herstellen.   Documentaires als “ Fantastic Fungi “en  “ Kiss the ground”, die op Netflix te zien zijn en verplichte kost zou moeten zijn voor ieder die ook maar een  beetje te maken heeft met het bos beheer.  We ( kunnen ) het allemaal beter weten en dat geldt niet alleen voor het bos, maar op vele, meerdere vlakken in het leven. En nu is het een mooie tijd te ontdekken en  ( ons ) aan te passen.