Roeien met de riemen….

Vaak wil ik iets ondernemen en denk dan dat de omstandigheden niet gunstig zijn. Dikwijls een reden om het te laten of het uit te stellen, en van uitstel komt …
Een eigen ruimte, een atelier dat was mijn wens, dan zou het allemaal beter gaan. Nu moest ik het doen met een plekje in de woonkamer en zomers zat ik vaak buiten met de schilderspullen, maar de tafel moest weer vrij voor het eten, raakte het bewolkt dan snel alle spullen weer opgeruimd. Het was behelpen en een rede tot uitstel. Als..dan, dan zou het beter gaan, had ik maar een eigen ruimte! Tot mijn dochter die de zolderkamer als haar slaapkamer had, ging trouwen. Ik mocht haar als vader weggeven en dat had een dubbele lading voor mij, ik was blij dat mijn dochter haar liefde gevonden had en haar geluk niet op kon toen ze ging trouwen, maar ik dacht ook stiekem aan de vrijgekomen zolderkamer.

Een paar dagen na het huwelijk begon ik met de kamer in te richtten tot een atelier en nu heb ik al ruim een jaar daar een geweldig plek. Een grote tafel voor het raam dat uitzicht geeft over de hei, me omringd met boeken, de schilderijen aan de muur, een plek om te lezen, te schrijven, muziek te luisteren en natuurlijk te schilderen. Een eigen plekje, dat zou iedereen moeten hebben. Van de winter heb ik mijn vriend uitgenodigd om samen te schilderen en zo zaten we daar op een zaterdagmiddag te schilderen. Maar meestal zit ik er alleen, ja,…met deze riemen is het goed roeien.

Herten en reeën

Elk moment in het jaar heeft wel iets belangwekkends. Sommige dingen zijn grootst, zoals een herfststorm, en in diezelfde herfst ploppen verschillende paddenstoelen uit de grond. De herten gaan zich weer opmaken voor de bronst en de anders zo stille dieren laten zich dan goed van zich horen. De geweien zijn op het mooist en de sfeer en decor van het herfstbos wachten op het optreden van de herten. Verleden jaar ben ik gaan kijken op het Nationale Park De Hoge Veluwe en ik was verbaasd hoeveel belangstelling voor dit gebeuren was. Langs een weg stonden honderden mensen met camera’s de herten te observeren, die zich daar weinig aantrokken van de vele mensen die hardop pratend daar bij de hertenbronst waren. Auto’s reden af en aan, portierdeuren sloegen dicht, er werd gepraat en gelachen … en ondertussen op de open stukken hei vonden daar bronsttafrelen plaats. Hoe pietluttig bepaalde natuurorganisaties doen tijdens de bronst en het liefst publiek weren, zo groot is de belangstelling op het park en is er daar ruimte voor.

In juli/augustus heeft het ree zijn bronst, minder opvallend als zijn grotere neef, maar als je er oog voor hebt dan zijn de reeën minder schuw en op zijn mooist. Wanneer een bokje zijn kop boven het hoge gras uitsteekt, levert dat een fotogeniek plaatje op. In de vroege ochtend met oranje lucht van de opkomende zon en op een richel op de hei lopend ree, levert zo’n moment op.