Herten en reeën

Elk moment in het jaar heeft wel iets belangwekkends. Sommige dingen zijn grootst, zoals een herfststorm, en in diezelfde herfst ploppen verschillende paddenstoelen uit de grond. De herten gaan zich weer opmaken voor de bronst en de anders zo stille dieren laten zich dan goed van zich horen. De geweien zijn op het mooist en de sfeer en decor van het herfstbos wachten op het optreden van de herten. Verleden jaar ben ik gaan kijken op het Nationale Park De Hoge Veluwe en ik was verbaasd hoeveel belangstelling voor dit gebeuren was. Langs een weg stonden honderden mensen met camera’s de herten te observeren, die zich daar weinig aantrokken van de vele mensen die hardop pratend daar bij de hertenbronst waren. Auto’s reden af en aan, portierdeuren sloegen dicht, er werd gepraat en gelachen … en ondertussen op de open stukken hei vonden daar bronsttafrelen plaats. Hoe pietluttig bepaalde natuurorganisaties doen tijdens de bronst en het liefst publiek weren, zo groot is de belangstelling op het park en is er daar ruimte voor.

In juli/augustus heeft het ree zijn bronst, minder opvallend als zijn grotere neef, maar als je er oog voor hebt dan zijn de reeën minder schuw en op zijn mooist. Wanneer een bokje zijn kop boven het hoge gras uitsteekt, levert dat een fotogeniek plaatje op. In de vroege ochtend met oranje lucht van de opkomende zon en op een richel op de hei lopend ree, levert zo’n moment op.