Een Koninklijke onderscheiding

Plotseling denk je bij jezelf: hoe kan het dat een bepaald persoon nog steeds geen lintje heeft gekregen? En zo was het begin dit jaar ook bij mij. Al vele jaren heb ik een grote bewondering voor een plaatsgenoot. Laten we hem Hans noemen. Er zijn mensen genoeg die wat voor een ander doen natuurlijk, maar er zijn ook mensen die meer doen dan de gemiddelde medemens. En Hans is zo iemand. Niet meer een van de jongsten en helaas, nu ook ernstig ziek, maar nog steeds actief in hulpvaardigheid. Zo lang ik hem ken en dat is al zo'n 30 jaar, zet hij zich in voor zijn medemens. Zoekt mensen op met problemen of bij ernstige ziekte, organiseerde leuke uitjes voor ouderen, zette zich in voor mensen met huisvestingsproblemen, haalt gehandicapten op om ze naar hun afspraak te brengen, ging jarenlang in de vakantie naar een echtpaar in het buitenland om ze te helpen met de verbouwing van een opvanghuis voor gestreste mensen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hiernaast zat hij ook in het locale bestuur van een landelijke stichting die geld inzamelt voor bevolkingsonderzoek naar ernstige aandoeningen. Kortom iemand die echt een lintje verdient ! Dus ik neem contact op met de gemeente om precies te weten wat ik moet doen om hem ook de koninklijke onderscheiding te laten krijgen. Nou, je moet er best wel wat voor doen. Mensen die het verzoek om een onderscheiding ondersteunen en dat ook willen vastleggen en mensen die zijn activiteiten met feiten kunnen onderbouwen. En dat natuurlijk ook schriftelijk vast willen leggen ! Nou gelukkig lukte dat prima, want in ons dorp kennen veel mensen hem en weten wat hij allemaal voor anderen deed en doet. Ook de landelijke stichting ondersteunde de aanvraag van harte !

Vervolgens wordt alles voorgelegd aan de gemeentelijke commissie onder leiding van onze burgemeester, die hierover gaat. Zij beoordelen of het genoeg is en of het past binnen de criteria die op internet terug te vinden zijn. Dat bleek gelukkig in orde en vervolgens wordt alles opgestuurd naar de commissaris van de koning in Gelderland. Hij stuurt dit vervolgens door naar het Kapittel in den Haag. Dit zijn mensen die hoge maatschappelijke functies hebben (of hebben gehad) en uiteindelijk beslissen of de onderscheiding wordt gegeven waarna de koning zijn handtekening onder het verzoek plaatst.

Na enige weken kreeg ik van de burgemeester een brief waarin stond dat hij mij helaas moest mededelen dat het Kapittel het verzoek had afgewezen omdat het niet aan de criteria voldeed. Het zal  duidelijk zijn dat mijn mond openviel van verbazing. Het gaat om een man die lokaal bekend is en wiens activiteiten door de burgemeester van ons dorp zijn beoordeeld . Zou hij, dan als hoogste lokale ambtenaar, de juiste critica's niet kennen?  En blijkbaar  de commissie ook niet en dus ik ook niet. Is de burgemeester dus eigenlijk alleen maar een doorgeefluik en wordt in den Haag door mensen die Hans niet kennen en blijkbaar eigen criteria hanteren een verzoek om een lintje afgewezen ? Als burger moet je echt wat doen om tot een goed verhaal te komen. De lokale commissie  geeft je aanwijzingen wat beter moet en wijst je ook af als men inschat dat het onvoldoende is. Voor mij als gewone burger is het onbegrijpelijk dat een man als Hans die zich vele tientallen jaren voor heel veel mensen zich belangenloos heeft ingezet geen lintje krijgt. Ik realiseer me ook dat Hans een uiterst bescheiden man is en zou zeggen: een lintje is ook helemaal niet nodig! Mogelijk is het zo dat ons verzoek om een onderscheiding voor Hans  te vragen is afgewezen omdat Hans zijn activiteiten als een praktiserende christen/kerkganger heeft gedaan . Dus kun je, behalve zijn jarenlange inzet voor de landelijke stichting, alles laten vallen onder “kerkelijke bezigheden” en dat betekent dat hij zich maar voor 2 zaken heeft ingezet: de landelijke stichting en kerkelijk werk. En ja, voor maar 2 zaken kun je iemand  blijkbaar geen lintje geven. Ook niet als hij dat voor heel veel mensen al ruim dertig jaar met hart en ziel  heeft gedaan.

Natuurlijk is het vervelend als een verzoek wordt afgewezen, maar dat kan gebeuren. Maar het voelt erg onrechtvaardig dat door de verlengde procedure, waar de burger geen invloed of inspraak in heeft en waar men maar  moet afwachten wat besloten wordt, terwijl men niet in de gelegenheid gesteld wordt aanvullende informatie aan te leveren, een waardevol medemens wordt af geserveerd.

Kleis Hensen

( Dit verhaal stuurde mijn beste vriend mij die een poging doet iemand in aanmerking te doen komen voor een koninklijke onderscheiding en ik kan me helemaal vinden in zijn verhaal ) 

Nieuw

Een pasgeborene lijkt van niets te weten, maar ligt daar toch met tien tenen en tien vingertjes, alles erop en er aan, in de armen van de moeder. Het heeft in de baarmoeder alles verzameld wat daar voor nodig was, zonder daar ook maar een bewuste daad bij te hebben. Het ging allemaal op het juiste moment en alle organen in het lichaampje kregen hun plek, de ogen werden gevormd, de oren, de neus, de mond, het is allemaal met de grootste wetenschap daar op zijn plek gebracht en zie dat hulpeloze baby’tje daar nu eens liggen, zich van den domme houdend dat hij volmaakt geboren wordt.  Het is blijkbaar op een ander vlak dat de intelligentie van het lichaam een ander is dan die van de geest. Niet onwaarschijnlijk dat als die beide gekoppeld worden het deel van de ontwikkeling van dit jonge kind gaat worden. Nu heeft het nog geen woordenschat en geen beheersing over zijn ledematen, hij ligt daar maar te eten en te slapen. De trotse ouders kunnen hun ogen maar niet afhouden van hun nieuwgeborene, hun kindje. Blij dat alles goed is en goed is gegaan om dit leven een kans te geven. Want hoe perfect het lichaam voor zichzelf kan zorgen en onze bemoeienis niet nodig heeft om zich te vormen, het kan ook ergens mis gaan en zo hebben we dan ook verzonnen dat niemand perfect is. Als je zo’n klein kindje zie liggen die er geen haast mee maakt om groot te worden zodat de ouders al hun zorg kwijt kunnen en dat met grote toewijding doen, dan benijdt ik wel eens zo’n nieuw leven, alles wat in de toekomst hem voorvalt, is nieuw. De eerste vogel die hij ziet vliegen, de indrukwekkende auto’s die ongetwijfeld zijn aandacht gaan trekken, een vliegtuig te zien vliegen. Als ik mezelf naga en wat ik me weet te herinneren van de eerste keren; de vogel die ik in een boekje zag en even later buiten herkende, het fascineerde me en is me tot op de dag van vandaag bijgebleven. De muziek die je opviel en mooi ging vinden, kortom je helemaal in die stroom van nieuwe dingen begeven. Een klein baby’tje herinnert mij eraan dat ik ooit ook de wereld voor het eerst zag en dat de herhaling mij misschien wat dof heeft gemaakt. Zo’n kindje herinnert mij eraan om de dingen weer opnieuw te gaan zien.

Van de week zag in een documentaire over de Pixar studio’s waar een vernieuwende ontwikkeling in de animatie heeft plaatsgevonden. Iets wat niet zonder slag of stoot ging en dat verschillende keren leek stuk te lopen. Maar toch de medewerkers en ontwikkelaars van dit bedrijf lieten het keer op keer er niet bij zitten en als het op de ene manier niet ging, zochten ze een andere. Wat deze mensen kenmerkt is dat het volwassen kinderen zijn, ze spelen met hun fantasie en proberen het werkelijk te maken. En hun kindje werd de film “Toy Story “, een enorm succes. Dit kindje had wel de bemoeienis nodig van “buiten af “. Bij de tweede film kregen ze te maken met andere, nieuwe problemen en ook daar wisten ze een weg in te vinden om die op te lossen, maar tegelijkertijd kregen ze daardoor het besef, dat een eerder succes hun ook zou kunnen afleiden. Ze moesten zichzelf herinneren dat de aandacht niet te laten verslappen, door te denken dat ze het nu wel wisten. Want dat hadden ze bij andere bedrijven gezien, die min of meer op hun lauweren gingen rusten en niets vernieuwends meer maakte.  “Stay hungry, stay foolisch”; was het advies van Steve Jobs. Blijf je afvragen hoe het zou zijn als je het voor de eerste keer meemaakt, en kijk dan af en toe naar een baby om je zelf daar weer aan te herinneren.