Lente

 

 

De seizoenen rijgen zich aaneen als kralen aan een snoer en als het snoer van verleden en voorgaande jaren erlangs gelegd wordt, zien we de overeenkomsten die elk jaar weer terugkomen. De waarnemingen van plant en dier zijn veelal tijdsgebonden, zoals het ontluiken van het blad aan de bomen, de eerstelingen die zich elk jaar om beurten weer aankondigen en als de zang van de vogels weer begint als de dagen gaan lengen. De bedrijvigheid die het geeft bij de spechten, als ze hun territorium voor elkaar afbakenen met geroffel en druk kekkerent elkaar najagen en verjagen. Dat wanneer het Ree zijn grijze vacht weer verhaard en zijn rode vacht aantrekt, met straks het idee als we halverwege mei komen, dat ze naast haar een kalf heeft lopen. Elk jaar weer, elke keer en telkens weer de moeite van het observeren waard. We wijzen elkaar op de eerste zang van de Merel en vergelijken dat met wanneer dat verleden jaar ook alweer was en herinner me dat ik ooit de eerste al eens tussen kerst en oud en nieuw heb horen zingen. Dit jaar is de Merel uiterst traag en wachtte tot er al een paar dagen van Maart om waren, voor hij goed van zich liet horen. De reebok die de hele winter onder zijn bastgewei een nieuw gewei laat groeien, veegt de huid eraf als het geweitje volgroeid is en loopt trots met zijn nieuwe stangetjes te pronken, die indruk om de geiten zullen maken, maar toch ook op zijn rivalen, naar hij hoopt. In het dagboek van de seizoenen, is misschien het hoofdstuk van de lente, net als in de vier jaargetijde van Vivaldi, het opwindendst om te beluisteren en door te bladeren.

Het is elke keer weer of we oude kennissen ontmoeten die we in blij herkennen terugzien en het aandachtige dat in dit jaargetijde geprikkeld wordt, houdt ons fris en oplettend. Er op uit gaan, aangespoord door een herinnering waar voorgaande jaren iets te beleven viel om die plek nog eens op te zoeken. In de dagboeken opgeschreven herinneringen en wanneer nagelezen, op elk moment in het jaar de genoegens van dat jaargetijde in gevoelens en verbeelding weer herbeleefd kunnen worden. De nieuwe ontdekking van nieuwe planten, die me eerder waren ontgaan, de ontmoeting met dieren die me opvallen, de verschillen per keer zijn klein, maar rede genoeg ze nog eens op te zoeken. Zoals het verschil in de zang van de Tuinfluiter en de Zwartkop te herkennen die in zang zoveel op elkaar lijken, dat ik ze altijd door elkaar haalde, maar een seizoen me erop toelegde het verschil te leren kennen. Net zoals bij de Grasmus en de Braamsluiper, die op de hei wonen, die zelfs in uiterlijk weinig van elkaar verschillen, maar ook hun riedeltje is makkelijk met elkaar te verwarren. De verrekijker is mijn metgezel op de wandelingen, waarmee ik de vogels dichtbij kan halen, alsof ze vlak voor me zitten. De sfeer wordt ermee versterkt als je een met zonnebanen beschenen pad door de lens van de verrekijker bekijkt, of een door een lage zon beschenen bosrand met de kijker afglijdt. De kruikjes met herinneringen ploppen open en geven een flard van hun zoete geur vrij. Het leven is mooi en uit zich misschien wel het mooist in de lente.

Orion

 

Als laatste gang van de dag gaan we nog even naar buiten, om de hond uit te laten. De hond kan dan doen wat ze te doen heeft en ik ga Orion even begroeten. Orion het wintersterrenbeeld, dat in die donkere ruimte spikkelt. Zeven heldere sterren en de buidel aan de riem van Orion, de strijder, hangt een vage sterrengroep. Om het goed te zien moet ik vanonder de lantaarnpaal weglopen een stukje de hei op, in het donker, voor het zien van de sterren is het donker nodig. Als ik de hei op kijk is het donker, met daarlangs het massief van de bosrand erlangs dat nog donkerder oogt. Daar klinkt de roep van de Bosuil uit het verstilde landschap. Zo sluit ik de dag af, de hond heeft op me gewacht onder een lantaarnpaal en met het sluiten van de deur, sluiten we ook weer de dag af, de hond gaat in haar mandje en ik kruip in mijn bed. Een afsluiting van een vredige dag, wat niet overal zo is en waar het nieuws ons van op de hoogte houdt. Gebeurtenissen die niet meer van deze tijd zijn, een oorlog te beginnen als toch een beschaafd en ontwikkeld land. Ook daar hangt het sterrenbeeld Orion in de sterrenhemel, ook daar kan uit een donkere bosrand de roep van een uil klinken, maar daar zijn er zorgen die ervoor zorgen dat zij hun dag niet vredig afsluiten.

 De onrust daar veroorzaakt wereldwijd onrust. Dat een land, gerund door een president tuinduizenden mannen in beweging krijgt om wapens te hanteren die chaos, vernielingen en wat een oorlog ook allemaal veroorzaakt. Schrikbarend dat moeders en vaders moeten aanzien waartoe hun zonen toe in staat zijn. Zelfs de dochter van die president keurt het af en toch dreunt het apparaat maar door. Er woedt een oorlog, ver genoeg om de inslagen hier niet te horen, de rookpluimen hier niet te zien, maar toch het nieuws laat het verschrikkelijke beeld van verwoesting, de verhalen en beelden van de mensen daar en brengt het de hele wereld over. We weten het niet alleen, maar zijn er zo ook getuige van. Het roept de angst op, dat het een aanleiding zou kunnen worden tot een wereldoorlog. Iets waarvan we dachten dat dat nooit meer zou kunnen. Kernwapens die lange tijd de reputatie hadden de vrede te bewaren, kunnen zich nu tegen diezelfde vrede keren. En de kracht daarvan, …. Je moet er niet aan denken, maar het is wel denkbaar. Nu kan ik me voorstellen dat de president van dat land, voor hij naar bed gaat even met de hond naar buiten gaat, dan zou het zo kunnen dat zijn oog op Orion valt en dat vanuit de bosrand een uil roept. Het zou zo kunnen dat dat eenvoudige moment, dat net zoals bij mij me verstilde en me verwonderde over de grootsheid van het heelal en het mysterieuze geluid van een uil die me beseft op Aarde te zijn, dat hem dat ook overkomt. Als was het om een kleine barst in dat verharde hart te veroorzaken, dat tot inkeer zou kunnen leiden. Ondertussen houden wij ons hart vast.