Als laatste gang van de dag gaan we nog even naar buiten, om de hond uit te laten. De hond kan dan doen wat ze te doen heeft en ik ga Orion even begroeten. Orion het wintersterrenbeeld, dat in die donkere ruimte spikkelt. Zeven heldere sterren en de buidel aan de riem van Orion, de strijder, hangt een vage sterrengroep. Om het goed te zien moet ik vanonder de lantaarnpaal weglopen een stukje de hei op, in het donker, voor het zien van de sterren is het donker nodig. Als ik de hei op kijk is het donker, met daarlangs het massief van de bosrand erlangs dat nog donkerder oogt. Daar klinkt de roep van de Bosuil uit het verstilde landschap. Zo sluit ik de dag af, de hond heeft op me gewacht onder een lantaarnpaal en met het sluiten van de deur, sluiten we ook weer de dag af, de hond gaat in haar mandje en ik kruip in mijn bed. Een afsluiting van een vredige dag, wat niet overal zo is en waar het nieuws ons van op de hoogte houdt. Gebeurtenissen die niet meer van deze tijd zijn, een oorlog te beginnen als toch een beschaafd en ontwikkeld land. Ook daar hangt het sterrenbeeld Orion in de sterrenhemel, ook daar kan uit een donkere bosrand de roep van een uil klinken, maar daar zijn er zorgen die ervoor zorgen dat zij hun dag niet vredig afsluiten.
De onrust daar veroorzaakt wereldwijd onrust. Dat een land, gerund door een president tuinduizenden mannen in beweging krijgt om wapens te hanteren die chaos, vernielingen en wat een oorlog ook allemaal veroorzaakt. Schrikbarend dat moeders en vaders moeten aanzien waartoe hun zonen toe in staat zijn. Zelfs de dochter van die president keurt het af en toch dreunt het apparaat maar door. Er woedt een oorlog, ver genoeg om de inslagen hier niet te horen, de rookpluimen hier niet te zien, maar toch het nieuws laat het verschrikkelijke beeld van verwoesting, de verhalen en beelden van de mensen daar en brengt het de hele wereld over. We weten het niet alleen, maar zijn er zo ook getuige van. Het roept de angst op, dat het een aanleiding zou kunnen worden tot een wereldoorlog. Iets waarvan we dachten dat dat nooit meer zou kunnen. Kernwapens die lange tijd de reputatie hadden de vrede te bewaren, kunnen zich nu tegen diezelfde vrede keren. En de kracht daarvan, …. Je moet er niet aan denken, maar het is wel denkbaar. Nu kan ik me voorstellen dat de president van dat land, voor hij naar bed gaat even met de hond naar buiten gaat, dan zou het zo kunnen dat zijn oog op Orion valt en dat vanuit de bosrand een uil roept. Het zou zo kunnen dat dat eenvoudige moment, dat net zoals bij mij me verstilde en me verwonderde over de grootsheid van het heelal en het mysterieuze geluid van een uil die me beseft op Aarde te zijn, dat hem dat ook overkomt. Als was het om een kleine barst in dat verharde hart te veroorzaken, dat tot inkeer zou kunnen leiden. Ondertussen houden wij ons hart vast.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten