Ik vraag me af,…

 

Dat er meer is dan we tot nu toe gedacht hebben, is hoogstwaarschijnlijk. En het bestaat niet omdat wij het ontdekken, het was er al, maar we hadden het niet door. Elektriciteit was er al in de tijd van Mozes, alleen hadden ze er toen geen benul van, laat staan dat ze het konden toepassen. Nu is het ondenkbaar zonder te leven, wat bleek toen er eens een storing was en het licht uitging… en de kookplaat ermee stopte, de koelkast afsloeg en de modem uitging en de Wifi uitviel. Ik vraag me af hoe ze dat in de tijd van Mozes deden. We hebben heel wat voor elkaar gekregen in de loop van de tijd. Ik vraag me af wat we nu anders zouden doen als we het allemaal konden overdoen. Met de kennis van nu, wat zouden we schrappen uit onze ontwikkeling en waar zullen we dan uitkomen.  Stel dat we van het begin af aan de brandstof die we in de motoren gebruiken, dat we toen al doorhadden dat het te vervuilend zou zijn en in de toekomst grote gevolgen voor het milieu zou hebben. Zouden we dan ook zo diep naar olie hebben geboord of een andere manier verzonnen hebben om energie te gebruiken om ons te verplaatsen. Zou zomaar kunnen dat we als we de brandstofmotor konden ontdekken dat we ook iets anders hadden kunnen verzinnen. Als die olie in de grond was gebleven, hadden we ook geen plastic gehad, dat nu als grote solide plastic afvaleilanden in de oceanen dobberen. Hadden we direct duurzamer de dingen kunnen verpakken en schone zeeën gehad. Ik vraag me af wat als we wisten wat we nu weten en de gevolgen er van inzien, zouden we dan zoveel aandacht aan een wapenwedloop hebben gegeven. We zien nu weer dat het hele apparaat ten dienste staat van een dictator en al weer een jaar lang een land in de vernieling helpt, omdat hij ouderwets landje pik aan het spelen is. Hij is wat hij is door het grote arsenaal aan wapens die als we de gevolgen daarvan op langere termijn hadden onderkent, misschien nooit hadden ontwikkeld. Ik vraag me af als we het van tevoren hadden ingezien dat intensieve veeteelt zoveel dierenleed veroorzaakt, zouden we het dan nog een keer zo doen als we het overnieuw zouden kunnen doen?  Alles wat we doen heeft een impact op de Aarde en het milieu, als we alles wat we tot nu toe deden anders zouden doen…we zijn heel goed in staat daartoe. We kunnen het als we beginnen het ons af te vragen en daarbij de goede vragen te stellen. Vragen die verder reiken dan onze neus lang is.

 

Oefening baart kunst

 

Van de week reed ik  met de fiets langs de kazerne en op het oefenterrein hoorde ik geweerschoten, tak- tak- tak- tak-,  en ik bedacht me dat daar jongens in de struiken lagen, amper hun pubertijd ontgroeit, die een wapen in handen hebben en aan het oefenen zijn. Oefenen om met een wapen om te gaan en deze toe te passen in een gevecht.
Tak- tak -tak  , gericht op een doel (d.i. een mens met de titel; vijand ) bij elk schot krommen ze de vinger en halen de trekker over. Ze richten op hun vijand en de losse flodders veroorzaken weliswaar geen schade, dan misschien wat gehoorschade. Het is een oefening.

Maar wie heeft de beelden niet voor ogen van die vrouw die in Oekraïne door een soldaat, een Russische soldaat midden op straat van haar fiets is doodgeschoten. Het lichaam was afgedekt met een kleed, maar onder dat kleed stak haar hand uit waar haar roodgelakte nagels te zien waren. Ooit heeft die Russische soldaat op een oefenterrein ergens in Rusland leren omgaan met een geweer, tak-tak-tak, en bij elk schot zijn vingers gekromd om de trekker over te halen, hij schoot toen met losse flodders, maar toch leerde hij het om met een geweer om te gaan, in een gelijksoortige oefening waar ik langskwam. Even daarna liepen soldaten met een zware rugtas op hun rug, hun gezichten met zwarte vegen en op hun buik droegen ze een geweer met beide handen omklemt, in de aanslag. Ik reed daar met de fiets en ik dacht aan die vrouw met die roodgelakte nagels. We groeten elkaar en ik fietste verder. Toch worden jonge jongens geleerd om met wapens om te gaan en omdat er soldaten zijn is er een mogelijkheid tot een oorlog, ook al is de gedachte dat ons leger ter voorkoming van dat is. Geschiedenis leert ons anders. Ook “onze jongens “ zijn in staat gruwelijke dingen te doen, eenmaal een uniform aan en het bijpassende wapen in handen gegeven; de kortste weg van kwaad naar erger zit in een uniform.  Een duidelijke waarschuwing zou misschien op een wapen geplaatst moeten worden, zoals de sticker op een pakje sigaretten een waarschuwing geeft, dat roken schadelijk voor de gezondheid is. Een sticker op elk geweer met daarop de tekst:  Dit wapen kan ernstige schade aan je medemens veroorzaken. Of zou dit als een aanmoedig gelezen kunnen worden, want daarvoor worden ze toch getraind.

 Een eeuwenoude tekst verteld dat het anders kan en zegt dat hun zwaarden zullen omgesmeed tot ploegscharen en hun speren tot snoeimessen. ( Jesaja 2;4 ), Oorlog voeren zullen ze niet meer leren. Utopisch? Misschien wel maar het was ooit ook utopisch een mens op de maan te krijgen en dat is ook gelukt. Het kan anders, misschien moet we dat eens meer oefenen.

Weten

Meestal is het met volle maan helder en vaak de nacht koud, maar deze maand schoof de volle maan tussen de wolken door. Soms met heldere randen van licht rondom de wolk waar hij onder vandaan kwam. Het schijnsel van de Maan schijnt een deel van de nacht ook de slaapkamer binnen. Een wonderlijke gebeurtenis die elke maand zich voordoet en die toch telkens weer wordt opgemerkt. Het is geen eigen licht, het licht is een weerspiegeling van de Zon die volop hem schijnt. Zo kijkt de Zon met een bochtje weer naar dit deel van de Aarde dat behoort te slapen. Beide hemellichamen die zo verbonden zijn met de Aarde, of beter gezegd waar de Aarde zo afhankelijk van is. Als het volle Maan is, is het meestal helder en dan is de nacht koud, wat deze keer pas een paar dagen later kwam. Vanmorgen op de hei waar elk sprietje van de hei en elke takje aan de boom een zilveren lijntje draagt van de vorst, als het zonlicht erop schijn geeft het een betovering aan het landschap en zolang de Zon het toestaat, die het vliesdunne ijslaagje doet smelten en het landschap weer zijn dagelijks aanzien geeft. Het zijn de momenten tot dan, dat het even anders is dan gewoon en wat gewoon toch weer bijzonder maakt. 

In het Beukenbosje aan de rand van de hei, trekken een stel Koolmezen van boom naar boom en als ik er één vang in het beeld van de kijker heeft het gefilterde licht om het vogeltje ook een klein wit randje gesponnen als een flinterdunne aura. De Boomklever heeft er blijkbaar ook zin in en laat bij herhaling zijn roep klinken. De lucht is strakblauw en de Ganzen hoor ik wel, maar omdat ik langs de bosrand loop zie ik ze niet. Ganzen in een strakblauwe lucht te zien vliegen, daar wil ik wel even voor naar boven kijken en ik wacht of ze over het veld komen. Het blijft bij horen. Als kometen schieten de vliegtuigen door het hemelsblauw, witte punt met een lange witte streep erachter. Thuis met een kop chocolade, uiteraard warme chocolademelk, zie ik de Mussen die de pluimen van het pampusgras lostrekken. Om dan met een sliert van de pluim weg te vliegen. Een mooie ondergrond voor hun nesten, waar ze blijkbaar al mee bezig zijn.  Misschien ook niet, want het is nog vroeg in het jaar voor een nest met eieren, maar wellicht denken de Mussen vooruit en zien in de pluimen goed nestmateriaal dat ze niet kunnen laten liggen en vast opslaan in hun nestholtes. Wie weet, ik niet, maar zij waarschijnlijk wel. 

Vleugels

Je zou ze maar hebben; vleugels. Wij hebben ze alleen maar spreekwoordelijk, als het lekker gaat en het ons voor de wind gaat. In the Flow. Als een grote vogel die met wijd uitgespreide vleugels op niets dan lucht zich laat rondcirkelen, kan ik me de euforie die bij zo’n dier opkomt me heel goed inbeelden. Hij moet wel, zo kan hij zich bedenken,  naar het evenbeeld van de schepper zijn geschapen. Die vanuit grote hoogte en grote hoogte kunnen bereiken en kan neerzien op alles wat onder hem is. Immers de engelen hebben ook vleugels en die zijn ook dicht bij de schepper. God met vleugels, zo kan een vogel het zien. Zonder enige aanmatiging kan zo’n vogel dat voor zich bedenken, net zo goed als wij het voor onszelf hebben bedacht dat wij het evenbeeld van de schepper zijn. Ons bedenken noemen we dan geloven, want bewijzen kunnen we het niet. Wat we bedenken, hebben we niet per se zelf bedacht en is in ons denken gekomen omdat het ons verteld is. Wat ik zie heeft een naam en dat is ook door anderen bedacht. 

Op dit moment suist er een groene komeet door het heelal op zo’n 43 miljoen kilometer langs de Aarde. Degene die hem voor ons zagen waren de Neanderthalers. Ze zullen hem gezien kunnen hebben, maar hebben waarschijnlijk niet geweten waar ze naar keken. Ik had er ook geen flauw benul van tot een nieuwsbericht me er attent op maakte, dat hij vannacht (woensdag ) het dichts bij de Aarde in de buurt was, dus op 43 miljoen kilometer. Het was bewolkt en ik wist dat hij in de buurt van de Kleine Beer te zien zou zijn… als er geen wolken zijn. Die waren er volop en tussen de wolken schitterde hier en daar een ster en ik hoopte hem daar te treffen. De volgende avonden, want hij is niet zomaar verdwenen, hoewel hij wel met gigantische snelheid door de ruimte suist, was het ook de bewolking die me het zicht belette. Het was 50.000 jaar geleden dat hij langskwam, zo lang duurt het weer tot hij weer te zien is. Ik heb het vast in mijn agenda gezet, alhoewel als hij tussen de Aarde en de Zon doorgaat, verliest hij heel wat massa omdat hij voor een groot deel uit ijs bestaat en de Zon er een laag van wegsmelt. Het is niet waarschijnlijk dat hij over 50.000 jaar er nog is. Hoe ik dat allemaal weet… omdat het mij is verteld.