Kalverliefde

 

De Varens in het bos beginnen alweer bruin en geel te kleuren. Het is de tijd van het jaar dat ze weer uitgegroeid zijn. Het gaf van de lente en de zomer een mooi dikke ondergroei, die de kapschade waarvan ons bos te leiden heeft gehad, wat bedekte. Straks trekken de planten zich weer helemaal terug in de wortels en vallen de eens zo mooie groeien stengels met waaierende bladeren weer op de grond. De Seizoenen zijn net een grote klok en nu staan de wijzers op deze fase in het jaar. Er ligt een veer van een Buizerd op het pad en die gaat mee naar huis. Vanuit de bosrand vliegt een Havik en een groep Staarmeesjes foerageert door de eiken en de berken. Als ik zo mijn ronde met de hond door het bos maak, komt het allemaal zeer vredig over en verloopt het in de orde van de tijd en de seizoenen. 

Maar, een dikke maar, de afgelopen dagen is de zon iets gesluierd geweest door rook van de bosbranden die in Canada woeden. Verwoesting van Natuur en Milieu, het lijkt allemaal ver weg, maar toch heeft het hier ook zijn effect. Het liefst willen we er niets van weten en zeker niet dat we er verantwoordelijk voor zijn, een verantwoording die we al lange tijd weten en het negeren. Jongeren die een toekomst ingaan die in vooruitzichten niet zo rooskleurig is als mijn vroege wandeling in het bos vanmorgen. We doen kleine dingen, scheiden afval, als we het ons kunnen permitteren gaan we elektrisch rijden. Maar toch ik schrik er weer van, wat ik aan afval in de bermen en bij de bosbankjes zie liggen. Het lijkt erop dat die kleine dingen nog niet zijn doorgedrongen dat we de boel vervuilen en onze persoonlijke behoefte ver boven alles laten uitsteken.  Ik denk ook vaak niet goed na, maar het is wel een vereiste voor deze tijd dit wel te doen. Die Varens moeten van het voorjaar weer uit de grond kunnen komen, de Staartmeesjes moeten genoeg voedsel kunnen vinden, die Havik en die Buizerd moeten kunnen rondvliegen, de seizoenen moeten hun schatten kunnen tonen. Waar ik mijn goede wil toon, door geen vlees en zeker geen vis te eten, vraag ik me af of het effect heeft. Eet ik het niet dan zie ik de BBQ dampen en grote hoeveelheden vlees, die ik denk uit te sparen in korte tijd genuttigd worden, overladen met zoveel sauzen dat het vlees er diep onder verstopt ligt. 

Van Zuivel wilde ik ook steeds minder weten en wie heeft niet op zijn netvlies het beeld dat een pasgeboren kalf bij de koe wordt weggehaald, omdat de melk die het kalf toebehoort, van ons is. Een loeiende koe in het weiland, doet ons landelijk aan, maar het is misschien dat de koe haar kalf roept. Een goed initiatief dat een aantal boeren het kalf bij de koe laat en daarmee een deel van de melkproductie inlevert. De melk wat dan over is en gemolken wordt, wordt verkocht onder de naam Kalverliefde en is bij een paar grote Supermarkten te koop. Dat initiatief wil ik steunen en na jaren geen melk gekocht te hebben (maar havermelk daarvoor in de plaats gebruiken) kocht ik het duurdere pak melk: Kalverliefde. Twee rijtjes staan er in het schap, naast de tien rijen dik aangeboden sloopmelk, zoals Wakkerdier in een aangrijpend spotje wereldkundig maakt, hoe een groot beroep op de melkprestaties van een koe gedaan wordt, om die rijen dik met pakken melk in de supermarkt te kunnen aanbieden. Dierenwelzijn, we kunnen een stap zetten en geven het toch maar weinig ruimte in het schap:  twee rijtjes. Het is een alternatief om te bewijzen dat we het welzijn van het dier serieus nemen. De reclame van de ketens richt zich liever op de BBQ, het vlees verslindende rokerige feestje. Het rook dat net als de rook van de bosbranden in Canada geen goed teken zijn.

Vallende sterren

 In augustus houden we het niet droog. De weersverwachting op het Journaal kondigde aan dat het vannacht zou gaan regenen; een sterrenregen. Het zal vannacht op zijn hoogtepunt zijn met in één uur wel 50-60 vallende sterren die er te zien zullen zijn aan de Noordoostelijke hemel: zo stelde de weerman. Die uitnodiging laat ik niet aan mij voorbijgaan en de achtertuin geeft juist uitzicht op de Noordoostelijke hemel en ik ging er vannacht maar eens goed voor zitten op de tuinstoel. Glaasje sap en een knabbeltje en laat het spektakel maar beginnen. Het was warm in bed en ik lag  half boven het dekbedje, maar hier in de tuin waait er af en toe een fris windje over mijn benen. Ik ben blijkbaar te vroeg, want de nachtelijke hemel laat op het gespikkelde van de sterren, geen beweging zien van ook maar één vallende ster. Vliegtuigen komen hoog langs en ik volg ze een stukje hoe ze langs de donkere lucht komen, met hun knipperlichtjes en brommend geluid. Een paar satellieten trekken nog hoger hun baan en gaan behoorlijk snel. Allemaal leuk, maar daarvoor zit ik hier niet, en dan opeens in minder dan een seconde flitst er een ster met een staart door het zwart. Het is er en voor je het beseft is het weer verdwenen. Er volgt een hele dunne streep waar ik aan twijfel of dat er één was. Ik hoop dat dat het startschot is op de regenbui die voorspeld was, 50 vallende sterren in een uur. Als een visser op zijn dobber houd ik mijn blik op de weidse hemel gericht. Ze willen niet bijten, om in de slecht gekozen metafoor te blijven, maar ik laat me niet ontmoedigen.

Een kat springt op de voertafel in de tuin en de hond die in de benche ligt in de keuken ziet het gebeuren, waarop ze een luide blaf laat horen. Kat weer weg en de hond tot stilte gemaand, het is immers midden in de nacht. De hond draait zich om en vraagt zichzelf  waarschijnlijk af wat ik daar buiten doe. Ik begin het me inmiddels ook af te vragen, hoe geconcentreerd ik ook blijf om in de ruimtelijke oneindigheid te staren, het universum laat het afweten. Als ik dan toch zit te wachten en te kijken, zou het dan misschien aardig zijn als een UFO zich liet zien. Vallende sterren heb ik wel eens gezien, maar een UFO heb ik nog niet op een waarnemingslijstje kunnen  zetten. Twee heldere strepen van een vallende ster verlichten de lucht en scherpen mijn verwachtingen weer aan, ah… nu gaat het beginnen en ik  ga er weer eens goed voor zitten.
Een slak probeert mijn blote voet op te klimmen. Er splast iets in de vijver, een zachte bries ruist door het blad van de bomen, stemmen van voorbijgangers op de hei.  Na vijf kwartier en vier vallende sterren geteld te hebben voel ik me toch wat bedrogen uitkomen. Hoezo sterrenregen, het heeft wat gedruppeld. Terug naar bed, want de belofte dat ik daar lekker kan slapen, wordt vast wel vervuld.

Slak

Vanmorgen werd ik wakker en hoorde de regen tegen het raam, het was rond zes uur het tijdstip dat ik vaak al uit bed ben, maar het getikkel van de regen hoorde ik als een uitnodiging toch maar even te blijven liggen. een uitnodiging die ik graag aannam, want het was warm vannacht en heb daardoor een tijd wakker gelegen. Vinden wij zonnig weer lekker, de slakken hebben het liever vochtig, waren ze gisteren met het droge zonnige warme weer niet zo talrijk, de regen heeft de naaktslakken weer uit hun  schuilplaatsen gelokt  Overal kruipen van die bewegende drollen door de tuin en laten een slijmspoor en aangevreten planten achter. Slakken hebben net als kwallen niet zo’n goede naam, niet letterlijk maar ook figuurlijk. Als je een kwal wordt genoemd, of wordt bevonden dat je met een slakkengang gaat, zijn dat geen positieve eigenschappen.

Toen er een Wilde Eend haar nest in onze tuin uitbroedde en daaruit een paar weken 9 eendenkuikens in de tuin en de vijver rondscharrelde, zorgde die er voor dat er geen slakken in de tuin waren. Die werden door de eenden gegeten en de Hosta en andere planten waren niet zo zwaar aangevreten in die periode. Maar dat eenden gezin had weer andere nadelen, ze vernagelde de vijver die helemaal opnieuw moest worden ingericht. Eenden naar de Polder en de slakken hadden weer vrij spel. Maar dit jaar blijkt het uitzonderlijk te zijn, het lijkt wel een Egyptische plaag, overal duiken naaktslakken op. Maar ondanks hun minder goede reputatie en onaantrekkelijk voorkomen zijn het ( zoals elk dier ) bijzondere dieren.

In een documentaire over Engelse tuinen deden ze een proef met huisjesslakken . De tuin was met lint in vier vakken verdeeld en gemekt met vak A,B,C en D. uit elk vak werden slakken verzameld en kregen een letter op hun huisje uit welk vak het dier gevonden was. De verzamelde slakken werden in het midden op het kruispunt van de linten gelegd en zie hier; elke slak kroop weer terug naar het vak waar het een letter van op zijn huisje had. Hun paargedrag is ook op een slakkengang, lekker langzaam, maar wel erg vruchtbaar, gezien het vele nageslacht in de tuin.  Het is misschien geen liefde op het eerste gezicht en vele gezichten later ook niet, maar dan toch een beetje aandacht en je kijkt er al anders naar, maakt dat ze er mogen zijn, maar dan misschien liever niet in je tuin.