Rituelen

 De ochtenden blijven steeds langer donker. Het is nu rond achten dat het donker overgaat in de schemer. Het is de afgelopen dagen geur en koud geweest en het heeft 's nachts zelf iets gevroren en overdag zo rond de 1Cº. Het is zondagochtend, dat is de  ochtend die ik gereserveerd heb voor het radioprogramma “Vroege Vogels”, maar vanmorgen is de zendtijd afgestaan aan een Formule 1 race. Iets wat mijn interesse niet heeft. In plaats van comfortabel met een kop koffie naar de radio te luisteren, gingen nu de wandelschoenen aan en wandelde ik met de hond de nog donkere hei op. Het is om acht uur al 10 Cº en de kou is uit de lucht. Het donkere begint langzaam te wijken voor de schemer en in dat prille licht lopen we het bos in, het lange pad met aan weerzijde Beuken en Eiken, waarvan het afgevallen blad over de grond uitgespreid ligt.  De bomen zijn voor het grootste gedeelte leeg gewaaid en het bos geeft nu weer een winterse aanblik, een aanblik die de komende vijf maanden het beeld bepaald. We klossen door het afgevallen blad. Halverwege het pad sta ik stil en draai me om. Daar liepen we zonet, de hond en ik, zonder veel besef van een eigen aanwezigheid daar te zijn, zoals een bril die je zelf niet ziet, maar erdoor wel alles ziet.

                                   

Een stemmig pad in het ochtendlicht, waar we ons middenin bewegen. Een besef van bevoorrecht te zijn hier te lopen samen met de hond. Het landschap waar je in loopt zie je jezelf niet, door om te kijken waar we net gelopen hebben, kan ik me er wel een voorstelling van maken. De vele regen van afgelopen dagen hebben volle plassen op de paden gevuld, waar we omheen moeten lopen. Bosarbeid met een tractor heeft het natte pad tot een blubberpoel gemaakt, glibberig en nat. De bospaden die ik insla, leiden me naar plekken waar ik al zoveel keer ben geweest en door verschil van tijd en stemming telkens weer het bezoeken waard zijn. Van de week leerde ik de term “Sitspot” dat is een plek uit te kiezen waar je regelmatig komt en er letterlijk even gaat zitten.
 Daar te zitten uit het zicht van de dagelijkse bezigheden, een pauze waar je met jezelf op de afgesproken plek telkens even komt. Er een ritueel van maken je sitspot op te zoeken. Wie weet wacht daar iets op jou, een indruk, of een inzicht die je kunt toevoegen aan je rijkdommen.

Een dik uur gelopen en weer thuis, brokjes voor de hond in haar bakje en voor mij een ander ritueel. Vroeger kreeg ik van mijn moeder zondags een gekookt eitje met drie beschuiten als ontbijt, een vaste prik voor de zondag. Door het interval vasten ontbijt ik ’s morgens niet, maar voor de zondag maak ik een nostalgische uitzondering. Ik kook een eitje en rooster een boterham en net als vroeger, heb ik de gewoonte van mijn moeder weer nieuw leven ingeblazen. Een gekookt eitje op zondagmorgen. Iets om naar uit te zien.

 

 

Een keuze

Bij het boekwinkeltje met tweedehandsboeken kwam ik weer naar buiten met vier boeken daar gekocht. Boeken over de natuur en weer een nieuwe schrijver, alhoewel nieuw… het boekje komt uit 1943, en heeft de titel: “Dwalend ginds en her ”een heerlijke oubollige titel. Een boek, las ik eens, is een deur, aan de andere zijde ben je ergens anders. Zo’n boek uit lang vervlogen tijden brengt je even daarheen, naar een tijd voor ik geboren werd, een tijd dat gestold ligt tussen de bladzijden en door het lezen vloeibaar wordt. Het boek is als een souvenir van de reis die je door het boek maakt. Het lezen is een keuze uit  een woud van boeken, waar het moeilijk kiezen is, want alhoewel het lezen op zich als ontspanning wordt gezien is het een inspanning. Zoals een zalm die tegen de stroom inzwemt om thuis te komen. Sommige stukken zwemt de zalm in rustig water, maar weet ook hoe het de obstakels moet nemen. Een boek heeft dat ook, momenten dat je erbij weg kan dromen en je iets laat ervaren dat je uitdaagt. “Kies Uw liefde en bemin uw keuze”, jubelde mijn Belgische vogelvriend. Het boek, hoe graag je het verhaal ook wilt onthouden, het zijn vaak maar flarden, er wordt weer zoveel vergeten, maar wie weet komt er iets van terug in je dromen. 

Een boekenkast is een monument in het huis, boeken die je ooit aanschafte en er wellicht in gelezen hebt, ze staan met de ruggen naar je toe en tonen de titel. Ze zeggen iets over de schrijver, maar ook over de lezer, die elkaar gevonden hebben in een boek, de schrijver heeft een onderwerp en jij bent erin geïnteresseerd. Voor mij moet een boek inhoud hebben en ik ga voorbij aan de zogenaamde spannende boeken, de thrillers, waarbij het om een moord draait. Een schrijfwedstrijd had de opdracht over kerst te schrijven en van de inzendingen bleken er verschillende in de titel het woord moord te hebben. In mijn boekenkast zal je geen zogenaamde spannende boeken vinden, voor mij is het criterium dat ze interessant en inspirerend zijn. Als een boek een deur is wil ik aan de andere kant van die deur niet in de wereld van misdaad en geweld verzeild raken en er een genoegen uit te halen dat er weer een moord is opgelost. Daar kost het lezen mij te veel inspanning voor om me daar mee bezig te houden. Ik wandel liever mee met een auteur die een landschap beschrijft, het gedrag van een dier voor mij verklaard, of iemand die zijn inspirerend levensverhaal verteld. Kies Uw liefde en bemin uw keuze. 

Herfstdag

 Een geweldige herfstdag, blauwe lucht, met vannacht en vanmorgen een vleug nachtvorst. Een prikkelende kou die het blad uit de bomen doet dwarrelen, daar is geen zucht voor nodig, in die windstilte laat de Zon mistige stralen in bundels door de stammen schijnen. Een moment waar je bij wilt zijn en als je dat voorrecht hebt, zal het je niet ontgaan, een ansichtkaart waar je zo in kan wandelen. Het vallende blad tikkelt tegen de takken onderweg naar de grond waar nog meer blad ligt waar mijn voeten en de pootjes van de hond, de ritselde bladeren onder onze stappen laat knisperen. De uitgebloeide Distels en de Guldenroede, met op de verdorde stengels de verdorde bloemen, vol met zaden te wachten tot een vogel die rijkdom komt opeisen en wellicht genoeg van de zaden morst om uit te zaaien. Een toegift van de zomerse bloei, nu als fiere bruingrijze skeletten rechtopstaand, weer op een heel andere manier mooi te wezen. Het is stil en het zou stiller kunnen zijn, als de schooljeugd die fietsend, over het brede bospad op weg naar school, af en toe met vuurwerk in de weer zijn, met oorverdovende knallen.

Wat ook onder vuurwerk zou kunnen vallen, is het geruisloze stille werk, van de paddenstoelen.
Met spetterende namen en kleuren, zoals de Goudvliesbundelzwam, die aan de bast van een Beuk tevoorschijn komt, de Bleekgele Mycena, piepkleine paddenstoeltjes tussen het gras, de Groene anijstrechterzwam, de Nevelzwam die in grote cirkels onder de Beuken staan.  Hoe ik al die paddenstoelen namen ken? Een prachtige App op de telefoon vertelt me in no time met welke paddenstoel ik van doen heb, één fotootje ervan en de app verteld me de wonderlijke en prachtige namen. Waar ik gisteren langsliep en nog niets te zien was, staat vandaag een heuse heksenkring, want zo heet een cirkel met Nevelzwammen. Heksenkring, wat het dan weer tegelijk sprookjesachtig maakt. Zoals ook de paddenstoelen aan kabouters doet denken. Ik vraag me dikwijls af als de hond ergens staat te snuffelen wat ze ruikt, misschien ruikt ze het spoor van een kabouter die daarlangs is gekomen. Zeg niet te snel dat dat flauwekul is, want je weet het uiteindelijk toch niet echt. En wat je niet weet kan je ook niet ontkennen.

Elke dag schuift de Zon iets eerder achter de horizon en tovert in de lucht soms mooie avondluchten met tinten oranje, geel en wit, purper, licht en donkerblauw. De afkoelende heidegrond maakt nevels los die een mistige laag boven de hei vormt. Het donker wordende bos maakt de Bosuil wakker die in deze tijd van het jaar de lente al in het hoofd krijgt door zijn mysterieuze roep vanuit de donkere bosrand te laten klinken. De roep om weer een nest te bouwen met daarin de vroegste eieren van het volgende jaar uit te broeden.  Deze mooie dag is weer voorbij en wie weet is het morgen nog mooier, gewoon verwachten dat het zo is.  Als het niet zo is, dan weten we wel, door vandaag, hoe mooi het kan zijn.