Voorbode van de herfst…

Kabouter Spillebeen heeft weer een bouwvergunning. Als een projectontwikkelaar paalt hij weer kleine stukjes bos af en daar verschijnen groepjes paddenstoelen. Zijn favoriet zag ik verleden week al; de vliegenzwam. Toen ik vanmorgen met de hond een stukje aan het hardlopen was, zag ik hier en daar weer verschillende paddenstoelen. Het ruikt ook een beetje naar paddenstoel, vooral na al dat vocht. De stinkzwam, en verderop stond in de buurt van een spar een sponszwam en op een stronk groeide de kleine oranje koraalzwammetjes al weer. Het geeft een sprookjesachtige sfeer als je een aantal paddenstoelen in het bos vindt.  Het is nog niet de tijd voor de paddenstoelen, maar alles lijkt zich wat te vervroegen, zo bloeit de hei ook eerder dan voorgaande jaren en is helaas ook weer eerder uitgebloeid. Hier en daar zie je het bruin van de uitgebloeide bloemetjes ertussen.  Het is een kwestie van opletten en genieten op het moment dat het gebeurt. Zo ook de paddenstoelen. Ondergronds is Spillebeen al druk in de weer en als die mycelium draden bij elkaar komen en zich aan de oppervlakte een vruchtlichaam vormt, kijkt hij tevreden naar het resultaat. De verscheidenheid is groot en het verwondert me als ik de porseleinzwam op het hout van een beuk vind, dat het zich door het hout heeft gewurmd en glanzend wit  aan de tak naar buiten komt. Kracht en teerheid in één. Immers tussen duim en wijsvinger breek je met gemak de paddenstoel van de tak.
De herfst is weer in aantocht…

Eitje.

Tientallen zwaluwen scheren laag over de hei en ik sta stil om ze te bekijken. Jonge en oude vogels vliegen door elkaar, niet dat dat te zien is aan de vliegstijl, want de jongen vliegen net zo sierlijk en snel als de oudervogel. De jongen hebben nog niet die lange puntige staarten, maar vliegen met een kortere staart ertussen. Ze komen laag over de grond aanvliegen en zwenken vlak voor je af, ik denk niet dat ik er ooit genoeg van krijg daar naar te kijken. Toen ik naar de jongere vogels keek besefte ik opeens dat ze een week of acht geleden nog in een ei zaten en dat maakte ik dat mijn bewondering voor deze vogels nog groter werd. Vanaf eigeel in een eierschaaltje, tot deze vliegkunstenaars in een betrekkelijk korte tijd, ik ben toch niet de enige die daar stil van word…

Nog een maandje en ze maken zich weer op en vertrekken  weer naar het verre zuiden. De oudervogels gaan eerst en pas daarna vertrekken de jongen die deze zomer geboren zijn. Dan vliegen ze op eigen gelegenheid naar hun overwinteringsgebied, en goed beschouwt zat dat dus ook al in hun kleine eierschaaltje ingepakt. Ze kunnen dat omdat ze het van huis uit hebben meegekregen. Mijn mond valt nog verder open van bewondering als ik me dit erbij bedenk. Nou maar hopen dat ze de reis goed maken en volgend jaar weer hier terug komen. Maar als ik dit zo zie hier op de hei, moet dat toch een eitje voor ze zijn… dat lukt ze vast wel.

’t Is bij de konijnen af…

Op een zondagavond waren we aan de wandel en kwam een vriendin tegen, die verder met ons opliep. Op een pad stonden een heleboel springbalsemien en ik legde haar uit waar deze plant zijn naam aan te danken heeft door een zaaddoos iets in te drukken en daar schoten de zaden eruit alle kanten op. Het ging die plant voorspoedig op die plek en het paadje werd omzoomd door deze prachtige plant, maar omdat er zoveel stonden werd de plant al gauw als een onkruid benoemd.
Van onze apparaten verlangen we juist  dat ze multifunctioneel zijn , dat begon al met een stofzuiger die ‘klopt en hij veegt en hij zuigt ‘, maar dat komt al weer uit een heel oud stoffig reclamespotje van uit de vorige eeuw. Maar als iets in de natuur het goed doet , zoals de konijnen bij ons op de hei, dan wordt er geroepen dat het ervan stikt. Nu is onze hei ‘gezegend ‘ met cultureel erfgoed. Een paar duizend jaar geleden hebben klokbekers hun doden op die plek in urnen begraven. Een informatiebordje geeft de plek aan waar de scherven nog in de grond liggen. Een paar intacte urnen liggen veilig in een vitrine in het gemeentehuis. Nu heeft de cultuurhistorische vereniging bedongen dat de konijnen daar weg moeten, stel dat een konijn daar begint te knabbelen aan een potscherf. Even bellen met de gemeenteopzichter. Ja, het schijnt wettelijk te zijn dat die scherven bescherming behoeven en dat er maatregelen tegen genomen moeten worden bij bedreiging. Regelmatig wordt op die plek een oude klokbeker waargenomen die bloemen bij het graf van hun voorouders komt leggen… die konijnen moeten weg, ook al rijden daar jonge gezinnen die stoppen en de kinders wijzen op de konijnen. Nog nooit heb ik een ouder zijn kind horen uitleggen en opgewonden raken over de potscherven die daar in de grond liggen. Uw en mijn graf word na 30 jaar geruimd, maar een duizend jaar oud graf krijgt een status…of zou er misschien iets anders achter zitten ?  Gaat het te goed met de konijnen dat er een smoes wordt verzonnen om wat te wieden. ’t Is toch bij de konijnen af dat die halfvergane potscherven verkozen worden boven levende plezier gevende konijnen…

Lekker klagen…

Het is me het zomertje wel, hebben we in het voorjaar een mooi tuinsetje gekocht om lekker in de tuin te zitten. Met twee verstelbare stoelen om de zon ons te laten bruinen, heeft tot nu toe de regen er het vaakst opgezeten met zijn dikke druppels. Was het droog geworden waren de stoelen nog te nat om op te zitten, en zo pratende lijkt het of het alleen kommer is en kwellen onze gedachten ons, dat we in een kikkerlandje wonen en vragen ons af waar we dit aan verdiend hebben.
Toch schijnt het wel mee te vallen, statistisch valt er niet zo veel als wij geloven dat er valt, maar onze behoefte om te klagen kunnen we er wel lekker in kwijt. Nu ik dit schrijf ligt de hond aan mijn voeten en kijkt telkens naar me op met de vragende blik wanneer we nu gaan… even wachten tot het droog wordt. Iets wat zij helemaal niet interessant vind, ze wil rennen en stokken zoeken.
Dan had je ons gisteren moeten zien op de hei, heerlijk in de zon, de hei kleurt steeds paarser en een flinke club boerenzwaluwen , die laag scherend om ons heen vlogen. Snelheid en schoonheid in één vogeltje gecombineerd. Het verrukt het oog en boeit het verstand, las ik eens, en het observeren van deze pracht heeft dat effect zeker op mij. Toen hoorde je me niet klagen….