Lekker klagen…

Het is me het zomertje wel, hebben we in het voorjaar een mooi tuinsetje gekocht om lekker in de tuin te zitten. Met twee verstelbare stoelen om de zon ons te laten bruinen, heeft tot nu toe de regen er het vaakst opgezeten met zijn dikke druppels. Was het droog geworden waren de stoelen nog te nat om op te zitten, en zo pratende lijkt het of het alleen kommer is en kwellen onze gedachten ons, dat we in een kikkerlandje wonen en vragen ons af waar we dit aan verdiend hebben.
Toch schijnt het wel mee te vallen, statistisch valt er niet zo veel als wij geloven dat er valt, maar onze behoefte om te klagen kunnen we er wel lekker in kwijt. Nu ik dit schrijf ligt de hond aan mijn voeten en kijkt telkens naar me op met de vragende blik wanneer we nu gaan… even wachten tot het droog wordt. Iets wat zij helemaal niet interessant vind, ze wil rennen en stokken zoeken.
Dan had je ons gisteren moeten zien op de hei, heerlijk in de zon, de hei kleurt steeds paarser en een flinke club boerenzwaluwen , die laag scherend om ons heen vlogen. Snelheid en schoonheid in één vogeltje gecombineerd. Het verrukt het oog en boeit het verstand, las ik eens, en het observeren van deze pracht heeft dat effect zeker op mij. Toen hoorde je me niet klagen….