Verrekijker

Vanmorgen was ik even met de hond op de dijk van de polder. Het waaide nogal en ik vond het wat aan de gure kant. De vogels waren ook niet zo op het water, dan alleen wat bergeenden en een stel meeuwen en ik begon opeens zin in warme chocolade melk te krijgen met een lekker brok speculaas erbij. Maar die liggen thuis en ik sta hier en om van hier naar daar te komen moet ik terug naar de auto. Uit de wind in de auto was het weer een stuk aangenamer en op de weilanden waar ik langsreed hielden zich groepjes ganzen en een stel kieviten op. Ik parkeerde de auto langs de weg en deed het raampje open. Zo uit de wind in de auto zittend, heeft iets meditatiefs, ik zit rustig met de kijker een aanvliegende groep brandganzen te bekijken, volg de vlucht van de kievit, die buitelend door de lucht tolt, bekijk de groepjes spreeuwen die soms opvliegen om verderop weer neer te strijken. Zo kijkend vanuit de auto, hond op de achterbank, bedenk ik dat dit toch wel een vorm van meditatie genoemd mag worden. Ik kijk en observeer, wacht op een gebeuren, volg een vogel in de vlucht, ziet hoe hij landt en er is allerlei beweging om me heen en ik zit er stil naar te kijken.
Meditatie wordt vaak voorgesteld op een kussen zittend in de kleermakerszit met de ogen dicht en zo een kwartier te blijven zitten. Vaak heb ik dat ook zo gedaan, maar houdt dat niet vol om dat dagelijks te doen. Ik zit meer met mijn gedachten bij de klok, hoelang dat kwartier nog duurt, dan dat ik me spiritueel opgebouwd voel worden. Net als bidden waarbij je al dan niet hardop of zacht woorden uitspreekt, zittend en met de ogen dicht. Het is goed om jezelf je gedachten te horen uitspreken die er in je hoofd omgaan en het staaft jezelf dat je een spiritueel of religieus persoon bent.  Maar zo zittend in mijn auto, met de verrekijker te kijken begeef ik me even in een andere wereld. Het vogelleven gunt mij een kijkje in hun bestaan, doordat ik daar stil zit en kijk, en mezelf meegenomen voel worden in de sfeer. Op afstand en door de verrekijker dichtbij gebracht. Daar zit ik dan 15-20 minuten, zonder de minuten te tellen en rij dan een stukje verder om ergens anders weer even stil te staan. Dat is het, denk ik dan, dat is bidden en mediteren in één. Of zoals de kunstenaar Jopie Huisman die blijkbaar ook tijd doorbracht in de natuur eens zei: “… de dingen zijn onbewogen gebleven door je afwezigheid, of je komt of gaat, het maakt niet uit, voor hen ( in mijn geval de vogels op het weiland ) ben je er niet.” Ik ben een passant, maar wel een passant die er iets uit heeft kunnen meenemen zonder het aan te raken, zonder dat ik iets tastbaars in mijn handen heb. Mijn geest is verrijkt en verstild door dat moment daar in de polder. Het oog is geboeid en het verstand verrukt. Dat is mediteren en bidden,... door de verrekijker.

Nostalgie

We hebben al heel wat koffiezetapparaten versleten, maar aan één apparaat hebben we toch een speciaal gevoel bij. Het is de elektrische  Daalderop  percolator  kan, eenvoudiger door ons pruttelkan genoemd. We prezen deze manier van koffie zetten omdat het altijd hete koffie maakte en er een lekker heet bakkie koffie  mee schonken.  Een koffiezetapparaat , dat ook met heet water koffie maakt, heeft op den duur de pruttelkan verdreven. De Daalderop werd geschiedenis en verdween uit ons huishouden , met de verhuizing is het waarschijnlijk weggedaan.
Een paar weken geleden liepen we in een kringloopwinkel en ik zag zo’n  ouderwetse percolator kan staan, precies zo één als wij hadden gehad, een Daalderop, met een prijskaartje van maar  €  4,-.
 Ik wenkte mijn vrouw erbij en wees haar op die kan. We hebben nu een goed koffiezetapparaat, maar uit nostalgie besloten we deze kan toch mee te nemen. Thuis de kan goed schoon gemaakt en een keer laten doorlopen en er toen weer eens een pot koffie mee gezet. Het werkte prima en het oude gepuf en gepruttel waarmee we toendertijd zo vertrouwd mee waren, klonk weer in de keuken.  We dronken de koffie meer met genot dan met smaak , want het smaakte nog wat metaalachtig door het lange stilstaan van het apparaat.  We besloten de kan voor de weekenden te gebruiken en nu hij wat meer doortrokken is met het koffie aroma, smaakt de koffie ook weer als van ouds. Het verleden heeft weer een plekje in het heden gekregen; al is het alleen maar voor de weekenden en dat maakt hem dan toch weer meer bijzonder. Iets wat toen gewoon was is door het verstrijken van de tijd bijzonder geworden.  Bij muziek kan zoiets ook werken; laatst draaide ik wat Lp’s op een oude
pick-up  en dat is per definitie ook iets uit vervlogen tijden.  Door de nostalgie die met de klanken de kamer in klinken is als het kopje koffie gemaakt met zo’n ouderwets koffiezetapparaat. ’t Is net iets lekkerder en klinkt iets mooier, maar het smaakt en klinkt zo goed omdat je er goede herinnering aan kunt koppelen.