Verrekijker

Vanmorgen was ik even met de hond op de dijk van de polder. Het waaide nogal en ik vond het wat aan de gure kant. De vogels waren ook niet zo op het water, dan alleen wat bergeenden en een stel meeuwen en ik begon opeens zin in warme chocolade melk te krijgen met een lekker brok speculaas erbij. Maar die liggen thuis en ik sta hier en om van hier naar daar te komen moet ik terug naar de auto. Uit de wind in de auto was het weer een stuk aangenamer en op de weilanden waar ik langsreed hielden zich groepjes ganzen en een stel kieviten op. Ik parkeerde de auto langs de weg en deed het raampje open. Zo uit de wind in de auto zittend, heeft iets meditatiefs, ik zit rustig met de kijker een aanvliegende groep brandganzen te bekijken, volg de vlucht van de kievit, die buitelend door de lucht tolt, bekijk de groepjes spreeuwen die soms opvliegen om verderop weer neer te strijken. Zo kijkend vanuit de auto, hond op de achterbank, bedenk ik dat dit toch wel een vorm van meditatie genoemd mag worden. Ik kijk en observeer, wacht op een gebeuren, volg een vogel in de vlucht, ziet hoe hij landt en er is allerlei beweging om me heen en ik zit er stil naar te kijken.
Meditatie wordt vaak voorgesteld op een kussen zittend in de kleermakerszit met de ogen dicht en zo een kwartier te blijven zitten. Vaak heb ik dat ook zo gedaan, maar houdt dat niet vol om dat dagelijks te doen. Ik zit meer met mijn gedachten bij de klok, hoelang dat kwartier nog duurt, dan dat ik me spiritueel opgebouwd voel worden. Net als bidden waarbij je al dan niet hardop of zacht woorden uitspreekt, zittend en met de ogen dicht. Het is goed om jezelf je gedachten te horen uitspreken die er in je hoofd omgaan en het staaft jezelf dat je een spiritueel of religieus persoon bent.  Maar zo zittend in mijn auto, met de verrekijker te kijken begeef ik me even in een andere wereld. Het vogelleven gunt mij een kijkje in hun bestaan, doordat ik daar stil zit en kijk, en mezelf meegenomen voel worden in de sfeer. Op afstand en door de verrekijker dichtbij gebracht. Daar zit ik dan 15-20 minuten, zonder de minuten te tellen en rij dan een stukje verder om ergens anders weer even stil te staan. Dat is het, denk ik dan, dat is bidden en mediteren in één. Of zoals de kunstenaar Jopie Huisman die blijkbaar ook tijd doorbracht in de natuur eens zei: “… de dingen zijn onbewogen gebleven door je afwezigheid, of je komt of gaat, het maakt niet uit, voor hen ( in mijn geval de vogels op het weiland ) ben je er niet.” Ik ben een passant, maar wel een passant die er iets uit heeft kunnen meenemen zonder het aan te raken, zonder dat ik iets tastbaars in mijn handen heb. Mijn geest is verrijkt en verstild door dat moment daar in de polder. Het oog is geboeid en het verstand verrukt. Dat is mediteren en bidden,... door de verrekijker.