Dolfijnen.

Als je me zou vragen wat mij favoriete vogel is kan ik je dat niet zeggen. Als ik een Nachtegaal heb horen zingen, weet ik het zeker, dat is hem. De mooiste vogel. Maar dan zie ik op een wandeling op de hei, zwaluwen laag overvliegen. Dan stel ik het weer bij; de zwaluw is de mooiste vogel. Loop ik op de dijk van de Arkemener polder en ik zie Zwanen langs vliegen, dan sta ik vol verwondering deze prachtige vogel na te kijken. Zie ik dan even later een Fuut op het water foerageren, een duikeend met een prachtige kuif, dan lijkt mij die nummer één. Als er in een blauwe winterlucht een vlucht ganzen voorbij komt, en ik hoor ze roepen daar hoog in de lucht, dan komt de naam van Niels Holgerson vanzelf op. Ik weet het niet, ik hou het maar op wat mijn moeder altijd zei als wij, haar kinderen, ons afvroegen wie ze het liefst vond, ze dan steevast zei: jullie zijn me allemaal even lief.

Maar van de week op de hei was toch weer zo’n moment.  Zowel Gierzwaluwen als de Boerenzwaluwen vlogen laag over de hei en als je dan stilstaat kan het gebeuren dat ze vlak langs je heen vliegen. Je hoort dan het zoeven van de vleugels. De hele sfeer daar op de hei met die bewegelijke vogels in de lucht is er één van vrolijkheid. De Boerenzwaluw kwetteren en de Gierzwaluwen laten af en toe een gierend geluid horen. Ik volgde ze met de kijker en de vogels hebben daar plezier met elkaar in de lucht. Ze buitelen achter elkaar aan en zwenken en zwieren in een feest van gratie en beweging. Toen zag ik het plots. Het zijn de Dolfijnen van de lucht. Het gekwetter van de Boerenzwaluw, heeft wel iets weg van het kekkeren van een Dolfijn en hun speelse wendbaarheid en de vrolijk makende sfeer die ze brengen, hebben ze gemeen met Dolfijnen. Dus ja, vandaag zijn de Dolfijnen van het luchtruim; de zwaluwen mijn favoriet… maar ze zijn me natuurlijk allemaal even lief, hè mam ?