Herfst.

Het is het jaargetijde van mijn voorkeur; samen met de lente. Gaan de dagen in de herfst korten en is het ’s morgens later licht en ’s avonds eerder donker, in de lente is het net andersom. De lente is er één van opbouw, van groei, gevolgd door de zomer, om daarna de herfst als een tijd van rijping en vruchten te beleven. Voltrekt het leven zich ook niet volgens de principes van de jaargetijden?
De 50+ van deze tijd worden dan misschien de nieuwe veertigers genoemd en dat is als je de 50 gepasseerd ben wel een aantrekkelijk idee. Toch merk ik met wat voor een gemak een snotneus op een rammelde fiets mij inhaalt, terwijl ik met een hogere versnelling op, een lekker gangetje heb. De kracht en de soepelheid van de jeugd is toch wat van mij geweken; ik zit in de herfst van het leven. De herfst zit ook in dat deel van het jaar dat er op terug te kijken valt en dan heb ik niets te klagen.

Van de week hoorde ik een verhaal van een 50 jarige vrouw die als jonge vrouw aangerand was. Ze is daardoor zwanger geraakt en heeft met veel moeite en zorgen haar lente en haar zomer door  moeten komen. De ongevraagde zwangerschap en de opvoeding van haar dochter, waar ze helemaal alleen voorstond heeft haar leven op de kop gezet. Toen haar gevraagd werd hoe ze al die jaren over haar aanrander gedacht heeft, zei ze dat ze vaak woedend op hem was geweest, maar nu ik dan 50 ben is het nu over. “Ik heb eigenlijk medelijden met hem” zei ze. De vraagstellen herhaalde die zin: “heb je medelijden met hem?”  “Ja” zei ze: “ ik heb een prachtige dochter en nu ook nog een kleinkind, iets waar hij helemaal geen weet van heeft.”