reebok

Verleden jaar zag ik hem voor het eerst, een reebok, maar er was wat mee. Zijn linker voorpoot bungelde aan zijn lijf en hij strompelde op drie poten vooruit. Het zou kunnen dat het pootje door een aanrijding deze beschadiging is opgelopen. Ik schrok van deze aanblik, omdat het dier hulp nodig leek te hebben en daar geen mogelijkheden voor zijn. Het is niet onwaarschijnlijk dat zo’n dier in aanmerking komt voor afschot. Het idee dat zo’n hulp behoevend dier lijdt is dat wij dan denken dat het dood beter af zou zijn. Het kon nog lopen, maar zou hij dit kunnen volhouden? Maar dan toch, waarom zou zo’n dier niet in alle rust kunnen sterven, maar we zijn geneigd het dier uit zijn lijden te moeten verlossen. Het was mijn eerste impuls ook om iemand te waarschuwen die dat zou kunnen uitvoeren, maar mijn werkelijke gevoel gaf aan dit geheim te houden en zeker geen beroep te doen op een jager.  Maar het bracht me wel in een dilemma.

 foto Rene

Ikzelf had ook een probleem met mijn been, een stekende pijn vanuit mijn heup, waar ik toch ook maar eens mee naar de dokter ging. Ik heb wel de luxe om hulp te vragen en er medicatie voor te krijgen. Hoewel ik hulp en medische aandacht kreeg voor het probleem met mijn benen, bleef ik toch mijn klachten houden. Om de afstanden te kunnen wandelen die ik gewoon was te lopen, heb ik het nu nodig een klein stoeltje in mijn rugtas mee te nemen en af en toe te gaan zitten. Hoe groot was mijn verassing toen ik de reebok met de bungelde poot weer zag, een maand of wat daarna, tijdens de reeënbronst en hij, dwars door het struikgewas rennend op zijn drie poten, ijverig achter een reegeit aan het drijven was. Mooi in zijn rode vacht en een prima stangetje op de kop. Kortom in prima conditie, ondanks zijn handicapt. Mijn zorgen die ik over hem had toen ik hem voor het eerst zag, waren niet nodig geweest. Een geruststelling dat het ree zich blijkbaar goed weet te redden en zelfs kan deelnemen aan de bronst. Dat was verleden jaar, hoe zou het nu zijn met de reebok? Ik had hem daarna niet meer gezien, maar vanochtend aan het eind van het pad zag ik een ree staan, volop in de rode vacht een prachtig geweitje op de kop,…en een bungelde poot. Hij heeft zich weer helemaal uitgedost voor de bronst over een maand. Geloof me, ik was blij dit dier weer te zien. Een levend bewijs dat een dier zich goed weet te redden, ondanks dat het er in onze ogen niet goed uit ziet.

Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Eerst het slechte nieuws; de beschaving zoals wij die kennen loopt op haar einde. Het goede nieuws is; de beschaving zoals wij die kennen loopt op haar einde.

In de film Invictus hoorde ik Mandela een uitspraak maken over hoe wij oordelen. Hij vroeg zich af of wij wel genoeg inzicht hadden om ergens over te oordelen. Die kan ik in mijn zak steken. De snelheid waarmee ik een oordeel vorm is, … te snel. Het zijn een paar fragmenten, net wanneer er een bot van een dinosaurus word gevonden en aan de hand van dat ene bot een hier dier gereconstrueerd wordt. Niet erg waarschijnlijk dat dat beeld klopt.  Toch halen wij ook vaak uit een flintertje informatie een heel beeld te voorschijn. Het mooie in de film was het beeld dat er van Mandela  die uit een harde situatie, die 27 jaar gevangenis, een zachtaardige man ontwikkelde. Hij die rede had om haatdragend te zijn, koos voor vergevingsgezindheid. En dat beeld is wat wij van hem kennen. Maar die vraag uit die film bleef bij mij doorzingen; heb je genoeg inzicht.  Zet die knop van je vooroordeel eens wat zachter, het overstemd de hele boel. Kunnen we de pen in onze hand die onze geschiedenis schrijft eens stil houden, van hoe we het toe nu toe gedaan hebben en de pen laten zweven, klaar om er een punt achter te zetten. Hoe lang zijn wij vastgezet met ideeën die van geen kant werken of maar gedeeltelijk nuttig zijn. Hoe trouw blijven we aan onze boeien die ons vasthouden, terwijl we de sleutel in handen hebben. 

Een circusolifant, kun je op de plek houden door een pin in de grond te slaan en daaraan met een ketting de voet van de olifant daaraan vast te maken. De olifant hoeft alleen maar die poot op te tillen om die pin uit de grond te trekken. Waarom doet hij dat niet?  De dompteur heeft de olifant van jongs af aan gewend om stil te staan als hij vast zat aan een pin. Als kleine olifant rukte hij en trok hij aan zijn pin maar het lukte hem toen niet los te komen. Tot hij eindelijk zijn gevecht opgaf en opgroeide en telkens als hij aan de pin werd gezet, gelaten bleef staan. De wereld die ten einde loopt is net zo’n pin, we zijn er razend vertrouwd mee geraakt dat we eerder uitzien naar het ‘einde’ van de wereld dan dat we ons best zouden doen haar te behouden. Wat wanneer we inzicht proberen te verwerven om van die pin los te komen.  De wereld die ten einde loopt is net zo goed, goed nieuws, de olifant is met gemak in staat zich te bevrijden van de pin. Er is ruim de ruimte voor nieuwe denkbeelden, die inzicht kunnen verschaffen. Ik hoorde iemand zeggen dat religie het slechts is wat de mensheid is overkomen, het is aanleiding tot verdeeldheid, haat en nijd die zelfs tot elkaars dood weet te rechtvaardigen. Hoe zou het zijn als de wereld van religie ten einde loopt?  Waar kunnen we de gebreken in inzicht die volop in iedere religie zo sterk zijn, in kracht te doen afnemen en de verdeeldheid die ons heeft afgescheiden weer onze ogen opent voor elkaar en het beeld van God herzien. Zien dat die pin los te trekken is. De wereld ligt open, onze Moeder Aarde die onder onze kwelling gebukt is gegaan, weer in haar oorspronkelijke staat brengen, door onze energie te bundelen en alles in het werk zetten om al de gekkigheid, politiek, religieus, militair en economisch, die we ons op de hals hebben gehaald, op te lossen. Want is het op te lossen?  Richtend op het goede nieuws dat de wereld die wij kennen te einde loopt. Het geeft ruimte voor een nieuw begin.

Zaak is het dan wel het anders te doen, politiek; dat we niet kiezen voor een halve zool die de leiding op zich wil nemen, religieus; niet langer de verdeeldheid benadrukken, maar streven naar de eenheid, militair; de steeds vernietigende wapens die tot ontwikkeling worden gebracht, maar  zoals Mandela in een toespraak aan het ANC zei; neem al je geweren en hakbijlen waarmee we ten strijden trekken,… en gooi ze in de zee. Ploegscharen zijn er van te maken volgens een Bijbelvers, economisch, de belangen van een enkeling en de slimmigheden tenkoste van anderen op financieel gebied, niet langer een plek te geven. Er is plek voor een eerlijke economie, dat weten we donders goed. Net zoals we weten dat roken slecht is voor de gezondheid, en nu dan ook te stoppen daarmee.