Wat wil je later worden?

Het is niet zo zeer wat je doet, maar wat je gelaten hebt waar je later spijt van krijgt.  In een reclamespot worden kinderen gevraagd wat ze later willen worden en spontaan komen er allerlei beroepen waarin ze zichzelf wel zien… later.  Brandweerman, balletdanser, astronaut, juffrouw, politie, actrice, Donald Duck schrijver, dierenarts, rechter…  Het lijstje wat ik kon opzeggen bestond uit brandweerman of piloot, later paste ik het aan naar boswachter of bioloog. Het is het allemaal niet geworden. In de reclamespot wordt dan dezelfde vraag gesteld aan een volwassene , die eerst een lang ‘ uhhh ‘ laat horen en dan de vraag fluisterend herhaald , waar hij niet zomaar direct antwoord op kan geven. Wat wil ik later worden… hij is nu in dat later en heeft wel of niet zijn idealen nagevolgd die hij als kind zo makkelijk opsomde.
“Als het zo fijn is om doelen te stellen, waarom zou je er dan mee stoppen? Groei door. “ sluit het reclameblokje mee af. Het pakket aan opleidingen om je bij die groei te helpen is de bedoeling van die reclame, reclame die door de meeste van ons niet hoog gewaardeerd word en het liefst door gezapt, met het gevaar dat je in een ander programma blijft hangen en vergeet waar je naar keek. Sommige reclames zijn ook niet om aan te zien, wat vroeger de zeepreclames kenmerkte door hun slecht gesynchroniseerde beelden is nu een kenmerk van automerken en de parfumreclames die qua beeld en tekst elke samenhang lijken te missen.  Maar af en toe zit er een juweeltje tussen zoals deze reclame met die kinderen. Daar zit ik dan op te wachten in de soms elle lange reclameblokken die de film waar je naar keek zo abrupt onderbrak.

De vraag wat ik later wil worden, behoor ik niet meer te krijgen, ik kan hem alleen nog stellen aan kleine kinderen… maar stel dat ik mezelf weer als het kind waan die deze vraag te beantwoorden heeft. Wat zou ik dan nu antwoorden? Ik weet het antwoord nu direct : reclamemaker. Maar dan ga ik wel voor die juweeltjes…