Geef jezelf wat meer ruimte...

Ooit was de Aarde plat en het middelpunt van het Universum. Beweerde je anders dan werd er een brandstapel gebouwd om jou met je verderfelijke ideeën  daarop te verbranden.  Laatst hoorde ik iemand beweren dat de Aarde niet draaide, want dan zou, net als bij een centrifuge, het water allang uit de zeeën het heelal in geslingerd zijn.  De Aarde is niet plat, niet het middelpunt van het Universum en draait elke dag een slag rond. Het draait met een aantal andere planeten rondjes om de Zon en de Aarde is één van de kleinere planeten in ons zonnestelsel. Een zonnestelsel in een veel groter universum met afstanden onderling waar wij van duizelen. Je kunt je afvragen en dat gebeurt ook regelmatig, of daar verderop ook leven is. Onze planeet is qua ligging ten opzichte van de Zon gunstig gebleken voor het leven op Aarde en wel in zo’n verscheidenheid dat het in verre omtrek toch wel de meest unieke planeet in het heelal is, tenminste in ons zonnestelsel.  

De vraag of er verder nog leven is in dat weidse Universum is niet ondenkbaar en het tegendeel te beweren is bijna te vergelijken met de bewering dat de Aarde plat zou zijn.  Het is als met een emmer een schep uit de oceaan te nemen en dan in de emmer geen walvis te zien. Lever je daarmee  het bewijs dat de walvis niet bestaat?  Net als wij maar een klein deel van het heelal kunnen overzien en uit dat “kleine” stukje op te maken dat er verder geen leven in die weidsheid meer te bekennen is? 

Af en toe komen er berichten van UFO’s en Graancirkels die er een idee van geven dat er intelligent leven al zo intelligent is dat ze ons wel kunnen bezoeken en wij er geen benul van ze hebben. Er zijn vliegende objecten gespot die mogelijk buitenaards zijn en de Graancirkels die steeds ingewikkeldere patronen krijgen, worden ook aan deze bezoekers toegeschreven.  Als we bezocht worden hebben ze blijkbaar goede redenen om op de vlakte te blijven en zegt dat al iets over hoe wij mensen ons gedragen. Ze zullen ons dan waarschijnlijk al eerder vanuit buiten de dampkring hebben bestudeert. Door die  studies hebben wij mogelijk een niet al te goede indruk op ze gemaakt en zijn ze misschien daarom tot de conclusie gekomen om, ons maar op afstand te houden.  Ik weet het niet en wie het weet mag het zeggen. Bang om op een brandstapel te eindigen met je ideeën hoef je niet meer te zijn, toch hadden degene die toentertijd zo eindigden gelijk.

2+3=

Zou vijf kunnen zijn. Of toch niet? Wat als het twee peren en drie appels zijn? Dan is de uitkomst: twee peren en drie appels.
De laatste tijd kijk ik veel debatten op YouTube met het thema:  

Evolutie vs Schepping. Voor beide moeilijk te bewijzen, maar desondanks gaan de argumenten over en weer en gaat het soms hard tegen hard.  De vertegenwoordiger van de Evolutie beroemd zich erop een atheïst te zijn en het is wel eens verhelderend om naar zijn argumenten te luisteren. Hij heeft er in ieder geval wel studie van gemaakt en zijn argumenten klinken goed onderbouwd. De argumenten voor de schepping worden door een geestelijke met een wit boordje uiteen gezet. Het grappige vind ik dat ze allebei zich beroepen op fossielen, de één uit de grond opgegraven, de ander uit een boek opgedoken. Voor allebei zijn het wat droge botten, waar veel moet worden bij verzonnen. De atheïst trekt fel van leer als het over het bestaan van God gaat, daarvoor is hij uiteindelijk een atheïst. Met een omgekeerde ijver om te bekeren, en juist te ontkeren. Toch eens goed luisteren wat hij te zeggen heeft, want de argumenten die gelovige aan het bestaan van God verlenen, zijn vaak met de paplepel ingegoten gekregen en de doorsnee gelovige heeft maar weinig argumenten waarom hij gelooft en voelt het meer als een plicht die je blindelings opvolgt, dan dat het een weloverwogen keuze is. Dat maakt je wel een makkelijke prooi voor degene die het tegenovergestelde beweren. 

Voor de grap beweer ik wel eens dat de appel in het Paradijs geen appel was, want als we van de apen afstammen, zou het waarschijnlijker zijn dat het een banaan was, immers die zijn voor apen helemaal onweerstaanbaar.  Wat we allebei met elkaar gemeen hebben, is dat we wel het resultaat zien, de evolutie is misschien nog in volle gang, maar het ziet er tot zo ver goed uit. De schepping is een voltooid iets en ziet er hetzelfde uit. Twee peren plus drie appels. Als we daaraan een beetje meel toevoegen, wat boter, suiker en een half eitje, dan kunnen we daar een lekker appel/perentaartje van bakken. Dan kan iedereen een puntje krijgen en met volle mond praten is niet netjes. Kunnen we even stil zijn en genieten van al dat moois wat de schepping, of als je wilt, de evolutie, heeft voortgebracht.

Appelvink

Een koude Noord/oosten wind zwiept de sneeuw voor zich uit, een paar dagen voordat de lente begint. Het is niet veel sneeuw en het meeste verwaaid en verdwijnt voor het de grond bereikt. De vogels in de tuin krijgen dagelijks een schaaltje voer en de voerapparaatjes vul ik dagelijks bij met zonnebloempitten en pinda’s. Nu het weer zo koud is, weten de vogels des te beter hun weg naar de tuin te vinden, voor dat extra hapje zaadjes en daarbij een extra energieboost.   Voor katten is het uiteraard verboden terrein en de hond en ik manen elke kat die in de buurt komt door te lopen.

foto Rene visser

Van al de vogelsoorten die de tuin bezoeken, zit er soms een bijzondere tussen. Zoals verleden week het Puttertje op de zonnebloempitten afkwam. Een vinkachtig vogeltje dat alles in de overtreffende trap aan kleuren bij zich draagt. Het rood bij de snavel is knalrood, het zwart op de vleugel is pikzwart, het wit is spierwit en de gele streep op de vleugel is knalgeel. Vanmorgen had ik een andere verrassing. Bij de vijver streken twee Appelvinken neer en nipte van het water. 

Echt letterlijk een vreemde vogel, die uit aan elkaar geplakte onderdelen lijkt te bestaan. Een kegel van een snavel op een ietwat grote kop met priemende ogen die je strak aankijken, onder de snavel een klein pikzwart befje, oranje kleurige kop en verder bruin/beige van kleur, zwarte vleugelpunten en een klein versierseltje aan de punt van de vleugel, met een paar blauwe vreemd gevormde veertjes. Een sterke robuuste vogel, net iets kleiner dan een spreeuw ,maar met een voorkomen van: hier ben ik!
De Appelvink en de Putter ; vogels die de tuin bijzonder maken, tussen al die vaste dagelijkse vogels.

Een collega zit in de kantine met zijn rug naar het raam en buiten heeft een andere collega een voertafel ingericht en een pindakaas pot opgehangen. Het vliegt daar ook af en aan, en ook het eekhoorntje weet zijn weg daarheen, de specht is een regelmatige gast een druk een veel bezochte plek en waar leuke taferelen vinden plaats,… achter de rug van die collega. Hij kijkt niet op of om, maar staart in één stuk door op het schermpje van zijn telefoontje. Ook “belangrijk” natuurlijk, maar om af en toe eens een blik te gunnen aan het leven om hem heen en dat niet alleen aan de voertafel buiten, maar ook de mensen om hem heen, zou hem en ook ons ook goed doen.

Drempels

Ellendige dingen in het wegdek en soms zo hoog dat je bijna stil moet staan om er over te komen. Ik heb er een bloedhekel aan. Ze beweren de verkeersveiligheid te bevorderen door dit soort maatregelen. Onze auto’s hebben wat te verduren door dat gestuiter over die drempels en de neerbuigendheid waarmee we zo in het gareel gehouden moeten worden, getuigt van weinig vertrouwen.  Houden jij en ik ons aan de regels, het is dat kereltje in zijn raceauto, met het petje achterstevoren op, die je zelfs op de drempels inhaalt.  Daar haal je niet zomaar de snelheid uit door een drempeltje en hij is misschien in de veronderstelling dat het zelfs goed is  voor de vering.

Toch is het blijkbaar nodig om maatregelen te nemen om het verkeer zo veilig mogelijk te maken en de drempel is daar één van. Wat me brengt om de drempel als een metafoor te gebruiken in dit verhaaltje. Drempels halen de vaart eruit en in de vaart der volkeren gaat het soms ook te hard. De gevolgen van een voortrazende economie die elk jaar maar moet groeien en waar we, eerlijk is eerlijk, met zijn allen toch ook profijt van hebben,… maar toch?  Mag het een beetje minder, want in het spoor van de vooruitgang vinden er minder prettige dingen plaats. De vervuiling van de zee en tegelijkertijd de overbevissing. De intensieve veeteelt en tegelijkertijd het dierenleed en de vervuiling die het teweeg brengt. De veeteelt schijnt voor 51% verantwoordelijk te zijn voor het broeikaseffect, meer dan alle auto’s, schepen, vliegtuigen en industrie, bij elkaar. Toch willen we vlees eten en steken onze kop in het zand voor wat deze behoefte allemaal teweeg brengt. Als we zo doorgaan hebben we twee en een halve aardbol nodig om aan al die menselijke behoefte te voldoen. Zoals bekend hebben we er “maar” één. En een hele mooie, tenminste als we de vaart er uithalen. Misschien moeten we eens beter luisteren naar Green Peace, Wakker Dier en het Wereld Natuurfonds, om er een paar te noemen. Ze leggen drempels en lijken de vaart er uit te willen halen, want als we zo doorgaan, voorzien ze grote rampen. Drempels die je tot een bewustzijn oproepen dat jou bijdrage er toe doet. De wereld verbeteren begint bij jezelf. Drempels in de weg worden gelegd voor de verkeersveiligheid, drempels op onze levensweg liggen daar voor de bewustwording en de duurzaamheid. Het is aan jou,…

Handdoekje leggen.

Je moet er nu niet aan denken, de bittere kou van afgelopen dagen heeft ons doen schuilen in onze warme huizen en waren we buiten dan waren sjaal, een muts en handschoenen de extra kleding die vereisten waren om de kou te trotseren. Maar straks als de zon in de zomer de temperaturen weer aangenaam en zelfs warm maken, togen we naar het strand, spreidden een handdoek uit en claimen zo een stukje strand. Dat plekje onder de zon op het uitgestrekte strand is van ons. Ook al is het maar tijdelijk, dat is ons plekje en we respecteren de andere plekjes gemarkeerd door een handdoek en we worden gerespecteerd door de anderen. Ook als we even gaan zwemmen, dan bewaakt de handdoek onze plek.

Van de week zag ik een documentaire die me helemaal van slag bracht. Meestal raadt je iets aan, maar deze documentaire, zal ik je afraden. Te schokkend en te gruwelijk om aan te zien. Het ging over de misstanden in de veeteelt, de visserij en schendingen van dierenrechten. Beelden waar ik mijn blik meerdere keren van moest afwenden, omdat ze te gruwelijk waren. Dierenleed en verderop in de documentaire zou het ook over menselijk leed gaan, maar zover ben ik niet gekomen. Halverwege was ik kapot en tranen biggelde over mijn wangen. Ik vloekte en bad tegelijk bij de aanblik van zulke  vreselijke beelden, dat ik naast de afschuwelijke beelden die dieren aangingen, niet nog eens het menselijk leed zou kunnen verdragen.  Van de week had ik in een gesprek nog verdedigd dat de mens niet slecht is tegenover iemand die beweerde dat de wereld in en in slecht is. Maar journaal en dit soort documentaires  schreeuwen dat hij gelijk lijkt te hebben. Het journaalbeeld van die man in Syrië die met zijn kind in zijn armen, uit een kapot gebombardeerd huis rent en niet weet waar hij heen moet rennen, alles om hem heen is kapot geschoten. De wanhoop die deze man met zijn kind uitstraalt, is hartverscheurend. De gezichten van de huilende kinderen in die puinhopen en oorlogsgeweld, die zich in een werkelijk  “computerspel” wanen. Zo gezien is de wereld een slechte plek geworden en verworden.

Van de week zat ik naast een elfjarig jongetje die de hele dag met zijn telefoon in zijn hand een computerspel zat te spelen. Gebiologeerd staarde hij naar zijn schermpje en ik keek mee over zijn schouder, mannetjes met kettingzagen, schietende mannetjes rende over het scherm en schoten links en rechts van alles neer. Hij kon zijn ogen niet van het scherm houden om maar niets van die actie in dat spel te missen. Elf jaar en constant blootgesteld  aan gewelddadige beelden en acties, beleefd onder het mom van een spelletje. Even later scrolde hij door zijn Facebook heen en opende een filmpje, waar mensen te zien waren die een ongeluk hadden. Van een rijdende auto afvielen, een turnster die haar rekstok brak en een nare val maakte en meer van dit soort beelden. Hij schaterde het uit en ik vroeg hem wat er zo te lachen viel. Zijn antwoord vond ik schokkend: “Ik vind het leuk om naar mensen te kijken die pijn lijden”.

 Elf jaar en opgevoed door computerspellen en een TV programmering, die hem het beeld geeft dat geweld een vermakelijk gebeuren is, waar je schaterlachend naar kan kijken. Om het leuk te vinden om naar mensen te kijken die pijn lijden. De wereld lijkt een slechte plek te zijn door dit soort mensen en gebeurtenissen en voor die man uit Syrië  met dat kind op zijn arm, is dat ook zo. Regeringen, religie, militairen, slagers, jagers, stropers en vissers leveren hun aandeel in de ellende van de wereld. Ze spreiden hun handdoek uit en claimen op deze wijze de wereld voor henzelf op. Maar wij hebben ook een handdoek uit te spreiden. Ik geloof dat de wereld niet slecht hoeft te zijn, dat is net zo goed een keuze. Ik kan mijn handdoekje uit spreiden en het plekje waar ik ben tot een goede plek te claimen. Handdoekje voor handdoekje  kunnen we ons plekje onder de zon claimen en genieten van hoe het ook zou kunnen en (zoals we uiteindelijk allemaal diep on ons hart wensen )  behoort te zijn.