Appelvink

Een koude Noord/oosten wind zwiept de sneeuw voor zich uit, een paar dagen voordat de lente begint. Het is niet veel sneeuw en het meeste verwaaid en verdwijnt voor het de grond bereikt. De vogels in de tuin krijgen dagelijks een schaaltje voer en de voerapparaatjes vul ik dagelijks bij met zonnebloempitten en pinda’s. Nu het weer zo koud is, weten de vogels des te beter hun weg naar de tuin te vinden, voor dat extra hapje zaadjes en daarbij een extra energieboost.   Voor katten is het uiteraard verboden terrein en de hond en ik manen elke kat die in de buurt komt door te lopen.

foto Rene visser

Van al de vogelsoorten die de tuin bezoeken, zit er soms een bijzondere tussen. Zoals verleden week het Puttertje op de zonnebloempitten afkwam. Een vinkachtig vogeltje dat alles in de overtreffende trap aan kleuren bij zich draagt. Het rood bij de snavel is knalrood, het zwart op de vleugel is pikzwart, het wit is spierwit en de gele streep op de vleugel is knalgeel. Vanmorgen had ik een andere verrassing. Bij de vijver streken twee Appelvinken neer en nipte van het water. 

Echt letterlijk een vreemde vogel, die uit aan elkaar geplakte onderdelen lijkt te bestaan. Een kegel van een snavel op een ietwat grote kop met priemende ogen die je strak aankijken, onder de snavel een klein pikzwart befje, oranje kleurige kop en verder bruin/beige van kleur, zwarte vleugelpunten en een klein versierseltje aan de punt van de vleugel, met een paar blauwe vreemd gevormde veertjes. Een sterke robuuste vogel, net iets kleiner dan een spreeuw ,maar met een voorkomen van: hier ben ik!
De Appelvink en de Putter ; vogels die de tuin bijzonder maken, tussen al die vaste dagelijkse vogels.

Een collega zit in de kantine met zijn rug naar het raam en buiten heeft een andere collega een voertafel ingericht en een pindakaas pot opgehangen. Het vliegt daar ook af en aan, en ook het eekhoorntje weet zijn weg daarheen, de specht is een regelmatige gast een druk een veel bezochte plek en waar leuke taferelen vinden plaats,… achter de rug van die collega. Hij kijkt niet op of om, maar staart in één stuk door op het schermpje van zijn telefoontje. Ook “belangrijk” natuurlijk, maar om af en toe eens een blik te gunnen aan het leven om hem heen en dat niet alleen aan de voertafel buiten, maar ook de mensen om hem heen, zou hem en ook ons ook goed doen.