Handdoekje leggen.

Je moet er nu niet aan denken, de bittere kou van afgelopen dagen heeft ons doen schuilen in onze warme huizen en waren we buiten dan waren sjaal, een muts en handschoenen de extra kleding die vereisten waren om de kou te trotseren. Maar straks als de zon in de zomer de temperaturen weer aangenaam en zelfs warm maken, togen we naar het strand, spreidden een handdoek uit en claimen zo een stukje strand. Dat plekje onder de zon op het uitgestrekte strand is van ons. Ook al is het maar tijdelijk, dat is ons plekje en we respecteren de andere plekjes gemarkeerd door een handdoek en we worden gerespecteerd door de anderen. Ook als we even gaan zwemmen, dan bewaakt de handdoek onze plek.

Van de week zag ik een documentaire die me helemaal van slag bracht. Meestal raadt je iets aan, maar deze documentaire, zal ik je afraden. Te schokkend en te gruwelijk om aan te zien. Het ging over de misstanden in de veeteelt, de visserij en schendingen van dierenrechten. Beelden waar ik mijn blik meerdere keren van moest afwenden, omdat ze te gruwelijk waren. Dierenleed en verderop in de documentaire zou het ook over menselijk leed gaan, maar zover ben ik niet gekomen. Halverwege was ik kapot en tranen biggelde over mijn wangen. Ik vloekte en bad tegelijk bij de aanblik van zulke  vreselijke beelden, dat ik naast de afschuwelijke beelden die dieren aangingen, niet nog eens het menselijk leed zou kunnen verdragen.  Van de week had ik in een gesprek nog verdedigd dat de mens niet slecht is tegenover iemand die beweerde dat de wereld in en in slecht is. Maar journaal en dit soort documentaires  schreeuwen dat hij gelijk lijkt te hebben. Het journaalbeeld van die man in Syrië die met zijn kind in zijn armen, uit een kapot gebombardeerd huis rent en niet weet waar hij heen moet rennen, alles om hem heen is kapot geschoten. De wanhoop die deze man met zijn kind uitstraalt, is hartverscheurend. De gezichten van de huilende kinderen in die puinhopen en oorlogsgeweld, die zich in een werkelijk  “computerspel” wanen. Zo gezien is de wereld een slechte plek geworden en verworden.

Van de week zat ik naast een elfjarig jongetje die de hele dag met zijn telefoon in zijn hand een computerspel zat te spelen. Gebiologeerd staarde hij naar zijn schermpje en ik keek mee over zijn schouder, mannetjes met kettingzagen, schietende mannetjes rende over het scherm en schoten links en rechts van alles neer. Hij kon zijn ogen niet van het scherm houden om maar niets van die actie in dat spel te missen. Elf jaar en constant blootgesteld  aan gewelddadige beelden en acties, beleefd onder het mom van een spelletje. Even later scrolde hij door zijn Facebook heen en opende een filmpje, waar mensen te zien waren die een ongeluk hadden. Van een rijdende auto afvielen, een turnster die haar rekstok brak en een nare val maakte en meer van dit soort beelden. Hij schaterde het uit en ik vroeg hem wat er zo te lachen viel. Zijn antwoord vond ik schokkend: “Ik vind het leuk om naar mensen te kijken die pijn lijden”.

 Elf jaar en opgevoed door computerspellen en een TV programmering, die hem het beeld geeft dat geweld een vermakelijk gebeuren is, waar je schaterlachend naar kan kijken. Om het leuk te vinden om naar mensen te kijken die pijn lijden. De wereld lijkt een slechte plek te zijn door dit soort mensen en gebeurtenissen en voor die man uit Syrië  met dat kind op zijn arm, is dat ook zo. Regeringen, religie, militairen, slagers, jagers, stropers en vissers leveren hun aandeel in de ellende van de wereld. Ze spreiden hun handdoek uit en claimen op deze wijze de wereld voor henzelf op. Maar wij hebben ook een handdoek uit te spreiden. Ik geloof dat de wereld niet slecht hoeft te zijn, dat is net zo goed een keuze. Ik kan mijn handdoekje uit spreiden en het plekje waar ik ben tot een goede plek te claimen. Handdoekje voor handdoekje  kunnen we ons plekje onder de zon claimen en genieten van hoe het ook zou kunnen en (zoals we uiteindelijk allemaal diep on ons hart wensen )  behoort te zijn.