Aangespoeld

Een Potvis is aangespoeld met 25 kilo plastic in zijn maag. Het werd hem fataal en dit trotse enorme dier is er letterlijk aan kapot gegaan. De golven spoelde hem het strand op, alsof de zee ons hiermee wil vertellen dat het niet langer zo verder kan. De Potvis die met één ademtocht de diepte induikt en op een diepte op pijlinktvissen jaagt, daar wij door de druk van het water allang uit onze zwembroek zouden zijn geperst, daar peddelt de Potvis schijnbaar moeiteloos achter zijn prooi aan. Ondanks deze kwaliteit is het onze plastic dat zwevend in het water, wat  wel wat weg heeft van een pijlinktvis. Wat hap na hap fataal word voor de Potvis, die daar levenloos als een aanklacht aan ons op het strand ligt. Als ik aan het koken ben kijk ik er telkens weer van op hoeveel plastic er blijkbaar nodig is om de producten die ik in de winkel koop te moeten verpakken, tot zelfs de komkommer aan toe die in een plastic folie verpakt is. Dat afval komt niet allemaal in de zee terecht en we hebben nu ook goede manieren van scheiden en hergebruik die zich aan het ontwikkelen zijn, maar dan toch?

Een documentaire die te zien is op Netflix is een aanrader: “Mission Blue”,
waarin de zeebioloog  Sylvia Earl  ons meeneemt in haar leven als bioloog en de verschuiving die ze in haar levensspanne heeft waargenomen. Van weelderige koraalriffen, waar nu een dood wit koraal is en dat alles in een tijdspanne van enkele tientallen jaren. Het holt letterlijk achteruit. Het plastic probleem is al benoemd, maar heeft zo’n omvang dat het schrikbarend is. De primatoloog, Jane Goodall reist de wereld rond en op hoge leeftijd blijft ze onvermoeibaar de wereld waarschuwen hoe het gesteld is met de primaten en hun leefgebieden, de jungles en de oerwouden die door onze hebzucht slinken. Dit zijn er twee die een boodschap hebben van: stop en nu en niet verder, want vroeg of laat “spoelen wij zelf aan met 25 kilo plastic in de maag.”

De oorlogszuchtige leiders waar we heden ten dage mee “gezegend ”zijn en die heldhaftige taal twitteren, het er telkens op aan laten komen om conflicten uit te willen vechten, zij zijn het niet waar naar geluisterd moet worden. We kunnen ons geen oorlogen meer permitteren, er is niet veel meer over wat we verder nog kapot kunnen maken. Laten we stoppen naar deze dwazen te luisteren en ons oor neigen naar mensen als Sylvia, als Jane, die wat te zeggen hebben, wellicht hebben we daar meer aan en kan al dat geld en al die energie die in oorlogsindustrie en wapenwedloop gestopt wordt, benut worden in ontwikkelingen voor het behoud van onze kostbare planeet.
Wat Wubbo Ockels ons nageroepen heeft vanaf zijn sterfbed, “We hebben maar één Aarde, we kunnen nergens anders heen…”