Circle of life

Een documentaire op Netflix over bijen trok direct mijn aandacht en ik klikte het aan.
 “More than Honey” een film over bijen en imkers. Het begint met gemoedelijke beelden van een bebaarde , bejaarde oude man die in de Alpen bezig is met zijn bijen. Het roept gevoelens van herkenning bij mij op van de tijd dat ik ook twee bijenkasten in de tuin had staan. Aangestoken door het enthousiasme van de buurman, besloot ik toen een kudde van die steekbeesten aan te schaffen. Het nam me helemaal in beslag, want dat leventje in de bijenkast is aan alle kanten fascinerend. Bij bijen horen bloemen en als je interesse voor bijen groeit, bekijk je het plantenleven ook weer met andere ogen.  De voor de bijen geschikte bloemen heten “drachtplanten” en zo begeef je ook in het jargon van de imker. In het voorjaar verhuizen de kasten naar de Wilgen die het broodnodige stuifmeel leveren om daarmee een nieuwe generatie bijen te voeden. Sta je onder zo’n bloeiende Wilg dan hoor je het gezoem en de bijen nemen aan de poten klonten stuifmeel uit de katjes van de Wilgen mee naar de kast. Daarna kunnen de kasten naar de fruitbomen, waar ze een belangrijke rol spelen in de bestuiving van het fruit. Ik vond de bloei van de Acaciaboom wel interessant, de heerlijke geurende bloesem moest naar mijn idee ook wel honing opleveren die overeenkwam met die zoetige geur van de bloemen.

k dwaal af, die documentaire, daar ging het over. Het begon heel idyllisch met een oude imker in de Alpen, waar mijn hart bij wegsmolt van de nostalgie. Maar, ja hoor daar heb je het weer,… een maar, het is niet alles rozengeur  en maneschijn. Er kleven nogal wat problemen aan het houden van bijen, ziekten en parasieten bedreigen hele volken en de pesticiden hebben ook de nodige schade teweeg gebracht. De arme imker in de Alpen verloor om die reden een aantal bijenvolken en de kasten moest hij verbranden om verdere besmetting tegen te gaan. De commerciële imker had het groots aangepakt. Hij stapte uit zijn vierwiel drive  in een enorme Amandelboomgaard in Amerika en stak zijn vinger omhoog, om ons attent te op het geluid van zoemende bijen waarbij hij zei: “het geluid van geld.” Iedere kast die hij er had staan  voor de bestuiving van de Amandelbloesem, leverde hem 150 dollar en vermenigvuldigd met het aantal kasten die hij daar had staan,  was dat een lieve som van 600.000 dollar voor veertien dagen bestuiving.
Big Business. Hij had twee trucks met opleggers rijden, zoveel man personeel en de kasten werden door heel Amerika gereden voor de bestuiving van gewassen. Het commerciële bracht ook verruwing en hoe zachtaardig de imker in de Alpen  met zijn kasten omging, zo ruw ging de Amerikaanse imker ermee om. Om de honing te oogsten waren  slimme machines gemaakt, maar die hielden weinig rekening met de bijen, die geplet werden tussen de draaiende kettingen en onder de harde schijven die over de raten geschoven werden. Zoveel respect de oude imker had voor zijn bijen, bij de commerciële imker was de bij een product, een bijproduct geworden waarvan het belang van de bij op de achtergrond raakte. Vind ik lastig om te zien, hoewel ik het wel begrijp dat als je met deze gevleugelde werknemers te maken hebt, ze veelal in de weg kunnen zitten als je bepaalde handelingen moet verrichten. 

Maar dan toch, wat meer respect zou toch wel op zijn plaats zijn.   Deze, maar ook andere insecten hebben een grote betekenis in de “circle of life”  een cirkel waar we zelf ook inzitten en gaat het hen goed dan gaat het ons ook goed.
Zo nauw luistert dat.