Ik wou

Op een wandelingetje op de hei zag ik een man die bezig was met zijn oefeningen. De lange Chinese man kon zijn voet tot boven zijn hoofd zwaaien in rechtop staande positie. Hup, daar ging het andere been ook op dezelfde wijze en zo nog een paar keer.  Een beweging die tegelijk gracieus en kunstig is en toen ik langs hem heen liep zei ik hem dat ik wou dat ik dat kon, wat hij met een brede glimlach beantwoordde. Alsof hij zeggen wou; ik wilde het ook ooit en ben gaan oefenen. Hij was niet spraakzaam, sterker nog hij zei geen woord, alleen glimlachte hij om mijn opmerking. Toch bedacht ik me even later, dat zoiets wel een indrukwekkend gezicht is en dat het sierlijke en kunstige indruk maakt, maar het is waarschijnlijk een oefening ten bate van een vechtsport. Die voet zo hoog te krijgen is misschien bedoelt om iemand ermee in het gezicht te trappen. Dan heeft die sierlijkheid toch een naar staartje.  De behendige en sierlijke beweging blijven kunstig, maar het doel is bedenkelijk. Snelheid en behendigheid zijn wel twee eigenschappen die ik benijd, vooral nu een hernia mijn lichaam heeft gefixeerd tot een stijve lat.

 De sierlijke bewegingen zijn in die zin misleidend, want wat ik zie en ervaar komen niet overeen met wat ik van geweld en gewelddadigheden vind. Over het algemeen vindt ik gevechtsporten een gênante vertoning, het boksen waar twee kerels met elkaar op de vuist gaan, op de judomat waar ze aan elkaar trekken en in onmogelijke houdingen elkaar tegen de grond drukken. Het is geen gezicht. Hoe we erbij komen dit soort dingen aantrekkelijk te vinden is mij een raadsel. Als ik in een film vechtscènes tegenkom, spoel ik dat gedeelte door. Het is  zo saai en gênant vechtende en schietende mensen te bekijken en kan dan snel weer verder met het verhaal waar het om gaat.   

Voor mezelf moest ik toch weer even die knop terugzetten toen ik daar op de hei zo onder de indruk was van zoveel behendigheid, het heeft de schijn mooi te zijn, maar toch,… ik wou dat ik dat kon.

Zo licht als een veertje

Een strakblauwe lucht waarin tientallen meeuwen rondcirkelen. Ze zijn daar om zich te goed te doen aan de vliegende mieren. Het wit van die lichamen tegen die heldere blauwe lucht steekt mooi af en de vertraagt lijkende beweging van de meeuwen doet recht aan de zwoele zomeravond. We zitten in de tuin te eten met hoog boven ons de meeuwen. Uit de lucht komt een donzig wit veertje naar beneden zweven en verkiest het om in onze tuin te landen. Vlak voor de achterdeur komt het met een onhoorbare plof op de grond. Een klein briesje pak het weer op en duwt het tot vlak voor mijn voeten. Als ik ernaar uitreik draait het wat bij en zo kan ik het van de grond pakken. Het kwam naar me toe. Ik verzamel veren, maar niet dit soort donzige kleine veertjes, maar slagpennen van de veren waarmee ze gevlogen hebben.  

Op mijn wandelingen raap ik elke veer die ik op mijn pad vind op. Na het broedseizoen ruien veel vogels en nu is het dan verenseizoen. Stevige slagpennen van de Buizerd, veren van de specht, duif en de Vlaamse Gaai, ik heb er de laatste tijd heel wat gevonden en bij mijn voorraad gelegd.  De veren die ik in het bos vind heb ik gezocht, dit kleine veertje dat uit de lucht kwam vallen heeft mij gevonden.  Wat ik daaruit opmaak? Dat er in elke gebeurtenis, elke dag, hoe groot of klein, opvallend of onbeduidend een verhaaltje zit. Zoals Michelangelo ooit met een brok marmer over het marktplein sleepte en de omstanders vroegen wat hij daar nou weer mee moest, antwoordde hij: “In die steen zit een engel verborgen en die ga ik eruit halen. “ 
Wat wij ervan maken komt er misschien uit, dingen vinden plaats, een veertje dwarrelt uit de lucht van één van de meeuwen daar hoog in de lucht. Het is een verhaaltje, een verhaal die ik ervan kan verzinnen en dan bestaat het, als een engel die erin verborgen zit.

Tuinbankje

In onze vakantie waarvan dit al weer de tweede week is, nemen we ook wat tijd om dingen op te ruimen. Zo is de schuur en de carport eens goed onder handen genomen en hebben we in de tuin het één en ander gedaan. Van de week hebben we een heel stuk van de Hedera weggenomen die over de schuur begon te groeien en nu is de voorkant van de schuur helemaal vrijgemaakt. Het rommelhoekje voor de schuur is opgeruimd en dingen naar de kringloop gebracht en een paar keer naar de vuilstort gereden om wat bakstenen, hout en tuinafval weg te doen. Het levert wat extra ruimte op en de plek voor de schuur waar eerder  een bankje stond,  daar is nu weer plek om een extra zitje te maken. Op internet gekeken naar een bankje en bij een tuincentrum gekeken, om uiteindelijk bij een bouwmarkt, een leuk bankje te vinden. Er was ook nog eens flinke korting op en dat geeft toch ook wel voldoening om iets voordelig te verkrijgen. Zoals altijd zijn het wel bouwpakketten en de doos paste maar net in de auto.

 De volgende dag gingen we er mee aan de slag. Tien bouten en schroeven, dat moet goed te doen zijn. Een klus die we samen even zullen klaren. Van andere stellen hoor ik wel eens dat zulke momenten vaak uitlopen in een ruzie. Vraag maar eens iemand  een doorsnee Ikea kasten in elkaar te zetten samen met zijn/haar partner , en vraag  hoe de stemming toen was. Daarom is het des te bevrediger dat wij er zo’n plezier aan beleven om zoiets samen te doen. Ik vind het gezellig om het samen te doen en dan ook samen trots te zijn op dat bankje dat we in elkaar gezet hebben. We geven een high five en maken een rondedansje om ons bouwwerkje. Van een plak hout en een boomstam hebben we een tafeltje gemaakt, plantje erop en bij het bankje gezet. Zo hebben we weer een leuk zitje in de tuin erbij.

Zomerzwaluw

Een hele geruststelling, er vliegt weer een gezond aantal Gierzwaluwen rond. Die sikkelvormige snelle zwaluwen die met grote snelheid tussen de huizen door zoeven en af en toe een gierend geluid laten horen. Ze komen van ver en verblijven in de zomer hier bij ons. Komen pas laat in het voorjaar aan en vertrekken als eerste weer, rond begin augustus. Begin mei zag ik er telkens maar een stuk of vier vliegen en dat zag er niet goed uit. Inmiddels is wel bekend dat insecten etende vogels het zwaar hebben doordat het ook slecht gaat met de insecten.  De Gierzwaluw is een vogel die letterlijk in de lucht woont, zij komt alleen aan de ‘grond’ om te broeden, verder zijn ze altijd in de lucht, waar ze eten, slapen en zelfs paren. Het gierende geluid dat ze maken en de sikkelvormige silhouetten van deze vogels symboliseren voor mij de zomer.

Rachel Carson schreef het boek “Silent Spring” waarin ze schrijft hoe het zou zijn als er een lente aanbreekt en er geen vogel meer is die zingt.
Een  “Silent Summer” zou minstens zo erg zijn als er geen Gierzwaluwen meer zouden vliegen. Het gieren van deze vogels en de snelle bewegingen van deze luchtacrobaat, hoort bij een zwoele zomeravond, een zinderende zonnige middag in de tuin, waar met regelmaat deze vogels over komen vliegen. Gisterenavond zat ik in de tuin en zag weer een groep van over de vijfentwintig zwaluwen overkomen, dolle pret daar hoog in de lucht waar ze in een wervelwind van vogellijfjes, het uitgierde van levensvreugde en letterlijk zo vrij zijn als een vogeltje in de lucht en rondtollen op hun vleugels. Bij die aanblik haalde ik ook weer opgelucht adem.  Gelukkig ze zijn er nog.