Ik wou

Op een wandelingetje op de hei zag ik een man die bezig was met zijn oefeningen. De lange Chinese man kon zijn voet tot boven zijn hoofd zwaaien in rechtop staande positie. Hup, daar ging het andere been ook op dezelfde wijze en zo nog een paar keer.  Een beweging die tegelijk gracieus en kunstig is en toen ik langs hem heen liep zei ik hem dat ik wou dat ik dat kon, wat hij met een brede glimlach beantwoordde. Alsof hij zeggen wou; ik wilde het ook ooit en ben gaan oefenen. Hij was niet spraakzaam, sterker nog hij zei geen woord, alleen glimlachte hij om mijn opmerking. Toch bedacht ik me even later, dat zoiets wel een indrukwekkend gezicht is en dat het sierlijke en kunstige indruk maakt, maar het is waarschijnlijk een oefening ten bate van een vechtsport. Die voet zo hoog te krijgen is misschien bedoelt om iemand ermee in het gezicht te trappen. Dan heeft die sierlijkheid toch een naar staartje.  De behendige en sierlijke beweging blijven kunstig, maar het doel is bedenkelijk. Snelheid en behendigheid zijn wel twee eigenschappen die ik benijd, vooral nu een hernia mijn lichaam heeft gefixeerd tot een stijve lat.

 De sierlijke bewegingen zijn in die zin misleidend, want wat ik zie en ervaar komen niet overeen met wat ik van geweld en gewelddadigheden vind. Over het algemeen vindt ik gevechtsporten een gênante vertoning, het boksen waar twee kerels met elkaar op de vuist gaan, op de judomat waar ze aan elkaar trekken en in onmogelijke houdingen elkaar tegen de grond drukken. Het is geen gezicht. Hoe we erbij komen dit soort dingen aantrekkelijk te vinden is mij een raadsel. Als ik in een film vechtscènes tegenkom, spoel ik dat gedeelte door. Het is  zo saai en gênant vechtende en schietende mensen te bekijken en kan dan snel weer verder met het verhaal waar het om gaat.   

Voor mezelf moest ik toch weer even die knop terugzetten toen ik daar op de hei zo onder de indruk was van zoveel behendigheid, het heeft de schijn mooi te zijn, maar toch,… ik wou dat ik dat kon.