Hoe gek wil je het hebben

Ik verdenk “voetbal liefhebbers” ervan dat ze denken, dat een geveinsde belangstelling voor voetballen hun toegang geeft tot de groep. “Heb je het gezien, die en die wedstrijd? “ is eigenlijk geen vraag, maar wordt ervan uitgegaan dat je gekeken hebt.
Ik kijk nooit en intuïtief voelen de voetbalminnaars dat aan, dat ik niet bij de club hoor en negeren me, ook als ik pesterig aan het beweren ga dat voetballen maar een spelletje is. Even verduur ik dan de kwade blikken over zo’n heiligschennige opmerking, wordt voor gek versleten en dan  stilzwijgend buitengesloten. Hoeveel van die zogenaamde voetbal liefhebbers, zitten plichtmatig naar het scherm te kijken en missen geen enkele wedstrijd. Zitten ze in de auto dan vervuld de radio die rol wel en kunnen ze evengoed nog de bevindingen op de groene mat volgen. Doe allemaal maar mee met die kolderiek en ga op het puntje van je stoel zitten, met wijd opgesperde ogen naar de TV staren, de bek halfopen laten hangen, schreeuwen en roepen naar het TV scherm, af  en toe afkeurend kreunen of juist goedkeurend brallen, en liedjes zingen zonder tekst en dat  allemaal om je omgeving te laten weten dat je dit heel serieus neemt.  We hebben hier te doen met een echte liefhebber, vooral de samenscholing, vaak staande voor de TV in cafés, aangevuld met een ruime hoeveelheid bier, dat is pas leven.  Tenzij je clubje verliest, dan is het Leiden in last.  Om te kunnen zeggen dat je geen wedstrijd mist moet je ervoor zorgen ook geen wedstrijd te missen. Gaat veel tijd in zitten, vooral als je ook al die indrukwekkende nabeschouwingen gaat volgen, waar werkelijke diepte interviews, met veel ‘Uhhh- uhhh’s “er in, die door de speler en hun coach gegeven worden. Lachen is het helemaal als een Nederlandse coach die ingehuurd wordt door een Engels voetbal team, een interview geeft in het meest belabberde Engels, met een smoelwerk erbij alsof hij wereldschokkende mededelingen doet.   

Ik was eens bij een gezin te gast en op zondagavond werd de TV aangezet voor Studio sport. De vrouw die in een koor zong wilde graag op dat zelfde tijdstip op het andere net een uitvoering van de “Messiah”  zien, een eenmalige uitzending. Ze kon het vergeten, want pa en de zonen moesten een frisse dosis voetbalnieuws hebben. De “Messiah” is elk jaar hetzelfde en de arme vrouw moest met lede ogen zien dat de TV op voetballen werd gezet ( elke week hetzelfde ) . 

Tijdens de koffiepauze op het werk was maandagmorgen het gespreksonderwerp, je raadt het al, voetbal.  Studio Sport leverde die zondagavond daarvoor de gespreksonderwerpen aan en iedereen waande zich als een deskundige en levendig werden de voetbal fragmenten weer voor de geest gehaald. Er liep daar zo’n vrome donder rond die beweerde op een keer dat bij hen op zondag de TV niet aan kwam, na Studio Sport ging hij direct uit. Daar valt bij mij de mond van open en ik kijk nog niet eens naar een wedstrijd.  😊