Lego

Mijn favoriete speelgoed was Lego en Mecano, allebei om mee te bouwen. Daarvoor had je wel de hele tafel nodig, om alle onderdelen uit te stallen en met het instructieboekje ernaast, stap voor stap de onderdelen aan elkaar te passen. In mijn tijd was het Lego voornamelijk om huisjes mee te maken en het was al heel wat als je een deurtje had dat echt open en dicht kon en kleine raampjes met glas erin dat je naar binnen, in je bouwwerkjes kon kijken. Had je het helemaal goed voor elkaar dan kon er ook nog een klein lampje in het huisje branden, of had je kleine Lego boompjes of bloemetjes die om het huisje te zetten. De mogelijkheden waren nog niet veel en het zag er allemaal wat houterig uit.

Met de Mecano  kon door de wieltjes en radertjes rijdende dingen gemaakt worden. De basisdoos kon worden uitgebreid en dan waren een hijskraan of zelfs een vliegtuig met draaiende propellers mogelijk. Het was een heel gesleutel om met de moertjes en boutjes alles aan elkaar te monteren. Het raakte uit de aandacht en kwam in een grote doos op zolder te recht. Maar Lego bestaat nog steeds en heeft zich ontwikkeld op dingen waar ik nu stik jaloers op ben, wat wij niet hadden in onze tijd. Het technische Lego waarmee je nu vliegtuigen kunt bouwen die zo echt zijn, het ontbreekt er alleen nog aan dat ze echt kunnen vliegen, maar wat moet het kind van nu trots zijn als hij zo’n bouwwerkje kan voltooien.

Nu hebben we dan kleinkinderen en die krijgen op hun verjaardag en met Sinterklaas ook weer dozen met Lego. De tafels worden weer leeggemaakt en de steentjes uitgestald,… op de keper beschouwt is er niet veel verandert.
Zo, Sinterklaas, als U nou tegen elke verwachting toch zou bestaan, … ik zou graag alsnog zo’n doos technisch Lego willen,….als het niet past in de schoen, zet het er dan gerust naast.

 Bij voorbaat, Dank U Sinterklaaaaasje.

Hofnar

Het bezoek aan de gemeenteloket om een verandering in zijn paspoort in te voeren, deed het nodige stof opwaaien. Hij was 69 jaar, een leeftijd die niet overeenkomt met zijn gevoel. Meneer voelde zich twintig jaar jonger en wilde dat vastleggen in zijn paspoort. Hij ving bot, maar kreeg door zijn verzoek, wel een hele hoop media aandacht. Hij schoof aan, in mijn favoriete dagelijkse praatprogramma. De presentator meende dat hij zijn gast met snedige opmerkingen in toom te houden, maar Emile was niet makkelijk van zijn stuk te brengen. Dat was het moment dat hij mijn sympathie kreeg, want als iemand wat te zeggen heeft dat wat afwijkend klinkt, maar als gast in een praatshow wordt afgeblaft, denk ik bij mezelf; nu goed luisteren wat hij zegt, want er zit misschien wel iets in.

Het is een vorm van gelijk die populisten hebben en ook de Hofnar had. De Hofnar was in het hof aangesteld  om de vinger te leggen op de zere plekken.  Hem was het toegestaan om kritiek te hebben op het koninkrijk en zelfs op de koning. Hij had niets te vrezen en kon er van alles maar uitknallen, daarmee vertolkte hij de verborgen gedachten die in het koninkrijk leefde, maar die iedereen wel uit zij hoofd haalde om zich daarin te uiten, maar de nar had dat voorrecht wel .De mensen en zelfs de koning lachte om zijn fratsen, maar in die lach zat ook vaak een frons, een bedenking, want hoe stom het ook klonk het raakte wel een snaar, dat makkelijk weggehoond of weggelachen kon worden, maar die je ook een andere invalshoek geeft. De man van 69 die zich jonger voelt, is wat velen van ons toch ook nastreven, door een crème op het smoeltje te smeren dat beweert, dat je er daardoor jaren jonger uitziet. Of het stofje dat toegevoegd is aan de margarine die je weer sneller doet fietsen, je bent zo jong als je je voelt, joelt de reclame. Ouder worden, is het een mindset die we kunnen resetten, of we lachen het weg? Toch wel een interessante vraag.  De Hofnar heeft uitsteeksels op zijn muts, met daaraan een belletje. In ieder geval heeft mijn goede vriend Emile, weer een belletje laten rinkelen.

De nieuwe wereld.

Soms ben ik jaloers hoe iets gezegd wordt en zou willen dat ik het verzonnen had. Zo las de presentator van het praatprogramma een zin voor uit een boek, terwijl de schrijver aanschoof om over zijn nieuwe boek te praten. “Ouder worden doe je voor het eerst, alles is fris en nieuw, er gaat een wereld voor je dicht.”  Zo begint het boek “Voor het eerst “dat geschreven is door Herman van Veen. Ik zat juist van de week te mijmeren over de dingen die je in het leven voor het laatst doet. Herinneringen van vroeger dat ik met mijn Teddybeer Tommy in bed sliep en soms midden in de nacht verward wakker kon worden en mijn Tommy kwijt was, die naast het bed was gevallen. Tommy lag de hele dag op het kussen te wachten en s ’avonds drukte ik hem stevig tegen mij aan om in slaap te vallen. Het stuk geknuffelde pluche beest is al een keer door mijn moeder in de vuilnisbak gegooid, waar ik het weer uitviste en in veiligheid bracht. Maar toch was er een moment dat ik voor het laatst met hem sliep. Het is verdwenen en ik heb me vaak afgevraagd waar hij gebleven is, waar ik hem voor het laatst zag. Je doet dingen voor het laatst , maar ook zeker voor de eerste keer en daar is ook het één en ander over te vertellen.  Van de eerste keer dat ik de fiets in evenwicht kon houden, als mijn eerste kus. Die telkens weer opnieuw werd beleefd met een nieuw vriendinnetje. Telkens ging de wereld een stukje verder voor mij open en ontdekte ik nieuwe en frisse gebieden.

Herman van Veen is maar tien jaar ouder dan mij, maar in deze leeftijd zijn we toch leeftijdsgenoten. Op de karakteristieke manier van de schrijver sprak hij in het praatprogramma over zijn boek: “Als je jong bent zie je heel veel dingen voor het eerst, als je ouder wordt zie je dingen hoe het was, er komt iets voor terug, voor het geluk van toen en dat is de herinnering van een onvoorstelbaar rijk iets. Als je ouder wordt gaat er een wereld voor je dicht, maar ook een enorme rijke wereld voor je open, namelijk het herinneren van dingen die je misschien helemaal niet hebt waargenomen toen ze plaatsvonden. Je moet oppassen bij het ouder worden niet stil te gaan staan en gaat kijken hoe het was. Verwondering en nieuwsgierigheid dat is wat ik het meeste ben.”

Ik denk dat ik zijn voorbeeld volg en die nieuwe wereld die voor mij open gaat niet als vanzelfsprekend te houden, maar op ontdekkingsreis te gaan. Het boek heb ik op mijn lijstje van nog te lezen boeken gezet.

Breek de dag, tik een eitje…

Op de oude schoolplaten waarop een natuurtafelreel staat afgebeeld, zijn zoveel mogelijk dieren, insecten en planten ingetekend  in een natuurlijke omgeving. In het hoekje van de plaat ligt een blad van een waterlelie met een helder witte bloem ernaast. Op het blad zit een Groene kikker, verderop staat een Reiger aan de slootkant en op een stengel in het riet zit een Karekiet te zingen, twee Wilde eenden en een paar Meerkoeten drijven op het water en op het weiland staan een paar Kieviten. Als je blijft kijken ontdek je de Libelle die op de stengel van een Lis zit en in de blauwe lucht vliegt een Kokmeeuw. Allemaal in één afbeelding gevat en als je blijft kijken ontdek je ook nog de Purperreiger die zich in het riet verstopt houdt. Het is tegelijk een overzichtsplaatje en een zoekplaatje. Je zou denken dat zulk een schoolse opvoeding ons een besef voor de natuur heeft meegegeven. In mijn geval is dat wel zo en ik hoop van harte dat het bij jou ook zo is.

Des te meer is het nieuws van de week dat er in Barneveld een kippenschuur in vlammen is opgegaan zo schokkend. Een schuur waar 20.000 kippen waren gehuisvest, zo’n beetje het bewonersaantal van ons dorp. Een schril contrast met die nostalgische wandplaten. Waar op de ene plek dieren ruimte van leven hebben, zitten anderen opgepropt in schuren. Op de radio hoorde ik een item waarin een nieuw apparaat werd aangekondigd, die in het ei al het geslacht van de kip kon bepalen. Waar eerder al de eieren uitgebroed moeten worden, om daarna de kuikens te seksen op geslacht, waar de haantjes eruit werden gehaald en vergast werden, kan dat nu vroegtijdig gebeuren met behulp van dit nieuwe apparaat. Wel te bedenken dat het jaarlijks om 2,3 miljard kuikens ging die vergast werden. De hennen groeide op, om in hun leven toch een kleine 350 eieren per kip te leggen. Getallen waar we geen weet van hebben en die daar op de radio als gewoon werden vermeld.

Die nostalgische wandplaten doen vermoeden dat het idyllisch boerenland is, waar de kikker in de sloot en de Karekiet in het riet zijn plekje heeft, maar net buiten het beeld van deze idylle staat een megaschuur, waar duizenden dieren opgepakt zitten, waar een enorme berg vergaste hanenkuikens liggen, allemaal voor onze consumptie behoeften. Vroeger bij de slager ( daar kom ik al lang niet meer) vroeg hij dikwijls; “mag het een onsje meer zijn?” Zouden we ons nu inmiddels eens moeten afvragen of het misschien wat minder kan.