Hyper realistisch

Mijn wandelingen gaan wat stroef en zijn maar kort, ondanks dat ik  wat steun van een wandelstok krijg. Het is nog steeds nodig een bankje op te zoeken om mijn rug wat te ontspannen. Inmiddels is het bankje in het bos dat aan het ruiterpad staat een vaste stek geworden en landt ik daar om er even te zitten. Wat eerder het klaagbankje was, waar ik mezelf vaak herinnerde hoe zwaar ik het toch maar heb met een zere rug, is het zo gaande weg van een noodzakelijk rustpunt verandert in een uitkijkpunt.  Van de nood een deugd gemaakt. De verrekijker is daar op dat bankje mijn venster op de omgeving en haal daarmee de dingen dichterbij. Het is sowieso bijzonder om het te bekijken in het kleine kader van de lens van de kijker. Door de onscherpte van de achtergrond in het beeld, tekent het onderwerp zich scherper af in de omgeving. Ik zit daar een dik kwartier en zelf wel eens een half uur, terwijl de hond me vragend aankijkt wanneer we weer verder gaan. Er zijn allemaal hedendaagse termen bij te vermelden, dat het zo zen of meditatief zou zijn en het is ook Mindfulness  om zo wat tijd door te brengen, maar net als in de pindakaasreclame dat jochie zei: “Ik vind het gewoon lekker.” Ook het oor doet mee en probeer ik de geluidjes te plaatsen.  Is het allemaal zo spectaculair?  Niet bepaald, of je moet de Wouw die op een avond kwam overvliegen dat niet noemen en dat ik vanaf dat bankje twee Bonte spechten de handeling zag doen die nodig is om het nageslacht te produceren. De Spreeuwen die op het ruiterpad elkaar verteld hadden dat daar wat te halen viel en daar met een klein groepje neerstreken. De Eksters die op het wandelpad paradeerde en me iets vertelde hoe ze met elkaar communiceren, of op zijn minst hoe ik het interpreteer. De Buizerd die op het pad neerstreek en om zich heen keek om daarna met grote vleugelslagen weer het bos in te vliegen. Dit allemaal vanaf mijn uitkijkplek te laten gebeuren om me heen en er aandacht voor te nemen.

Het is allemaal geen wereldnieuws en vaak liep ik ook aan teveel dingen achteloos voorbij. Het zijn de gewone dingen die als ze uitvergroot worden, opeens bijzonder kunnen worden. Zoals Jopie Huisman schilderijen maakte van oude kleren, die hij als lompenboer bij elkaar verzameld had.
Een hedendaagse schilder, Tjalf Sparnaay, schildert alledaagse dingen op grote doeken. Een platgereden colablikje, tot in het kleinste detail weergegeven, een spiegelei met een glanzend dooier en een bruin aangebakken randje. Een bos tulpen, nog half in de plastic folie van de verpakking. Juist door de grote van het doek en de precisie waarmee het is weergeven, zie je iets waar je verwondert over raakt. Hyper realistisch, zo heet deze kunstvorm. Het alledaagse zo te belichten dat het toch weer bijzonder kan worden. Net zoals ik regelmatig op het bankje neerstrijk en het alledaagse van het bos en de vogels die zich daar  roeren, maar ook het muisje dat over een boomstammetje tussen de bramen scharrelt, vanaf mijn uitkijkpostje bekijk en van het alledaagse een bijzonder momentje te maken.