Water

Het viel me zwaar om Hanny, een buurvrouw van een paar blokken verderop, zo te zien liggen in het ziekenhuisbed. De zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil, ligt daar door een hartaanval gevloerd tussen het witte beddengoed. Met zachte, langzame stem praat en ze sluit regelmatig haar ogen. Om haar zo te zien liggen doet me denken aan die ochtend dat ik die Sperwer zag die net een mus had geslagen. Het arme musje vastgeklemd in de klauw van de roofvogel probeerde zich spartelt uit de greep van die klauw te ontworstelen, maar de druk werd hem te veel en stierf daar tussen die gele tenen van de Sperwer. De vogel vloog weg met de mus levenloos in zijn klauwen.  Ik zou willen ingrijpen ten behoeve van dat musje, maar was machteloos, zo voelt het ook die vrouw daar te zien liggen. Een beeld dat nu opkwam toen ik mijn buurvrouw daar moegestreden in haar bed zag liggen. We praten wat en ik zat naast haar bed, tot haar zus binnenkwam en ik afscheid van haar nam. Ze keek me aan en zei dat dit misschien de laatste keer zal zijn dat we elkaar zien. Ik pakte haar hand en gaf haar een kus en ik antwoordde met: “Misschien.” Als bij de aanblik van dat radeloze musje in de klauw van die roofvogel bedacht ik dat het leven zo blijkbaar in elkaar steekt, maar zo de levenslust uit deze vrouw te zien vloeien, viel me zwaar.

Een Belgische vrouw, Fleur Pierets,  schoof aan bij DWDD tafel om over haar boek te praten. Het boek “Julian “ over haar partner die een jaar geleden was overleden. Toen haar werd gevraagd hoe het met haar gaat, gaf ze als antwoord, “alsof ik me aan water vasthoudt”. Ze waren als lesbisch stel zeer gedreven om het homohuwelijk op de kaart te zetten en wilde in 22 landen elkaar het ja- woord geven. Ze zijn niet verder gekomen dan vier landen, toen haar partner ernstig ziek werd en zes weken daarna kwam te overlijden. Fleur Pierets vertelde met dat mooie kleurrijke Belgische accent over hun relatie en dat ze voor hun plan hun huis hadden verkocht om in de 22 landen die het homohuwelijk toestond, daar voor de wet te trouwen. Twee mensen die zielsveel van elkaar houden en het op deze wijze aan de wereld bekend wilde maken. Nu ze er alleen voor staat en haar zo mist wil ze het statement dat ze samen wilde maken toch nog vorm geven door het te vatten in een boek. De tederheid waarmee ze over haar Julian sprak en het liefst met haar meegegaan zou zijn, was ontroerend. Ik gun haar het geluk dat ze kwijtraakte en waarvan ze nu zegt, dat haar alleen zijn  aanvoelt alsof ze aan water vasthoudt. 

Vroeger was ik ook zo tegen homoseksualiteit, omdat ik dacht dat mijn geloof me dat opdroeg er zo over te denken. Het zou me niet verbazen dat uit die zelfde hoek er wel iemand opstaat en zal beweren dat de dood van deze vrouw een straf van God zou zijn. Ik wil niet meer zo denken, niet over homoseksualiteit, en niet meer zo over God.  Voor Julian, voor het musje en voor Hanny is het leven geworden als water, dat geen houvast meer biedt.

                                            Hanny is 25 september overleden.

Saturnus

Voor het slapen gaan moet de hond nog even naar buiten en we lopen naar de rand van de hei. We genieten van deze plek vanwege het uitzicht over de hei, maar de sterren doen me beseffen dat het uitzicht niet beperkt is tot de bomenrij aan de overkant van de hei, maar dat we ook uitzicht hebben op de maan die  enkele duizenden kilometer van ons vandaan staat, maar ook naar  de sterren die lichtjaren van ons verwijdert zijn  en zo heb ik aan de rand van de hei bij een nachtelijke hemel een riant uitzicht. In deze tijd staat aan de zuidelijke hemel de planeet Jupiter als een heldere “ ster” te schitteren. Wat meer naar links staat de minder heldere, wat gelige planeet Saturnus op een afstand van meerdere miljoenen kilometers. We kunnen ver van ons afkijken en meerdere ruimtesondes zijn er op uit gestuurd om de planeten van dichterbij te bekijken en hebben zo al heel wat informatie en beelden naar de Aarde terug geseind. Ze deden ook de planeet Saturnus aan die vanwege zijn ringen een aparte planeet is, die ook nog eens gezegend is met 62 manen. Voor deze planeet is de ruimtesonde Cassini ontwikkelt, een gevaarte van 2500 kilo die met meet- en fotoapparatuur naar Saturnus werd gestuurd. Hij deed er een paar jaar over, maar kwam veel dichterbij dan de voorgaande ruimtesondes, stuurde de meest indrukwekkende foto’s naar de Aarde en onderzocht de manen die bij Saturnus horen. Een hele klus voor zo’n sonde waar hij ook jaren mee bezig was. De sonde raakte uitgewerkt en tegen het eind werd de sonde tussen de ringen en de planeet gestuurd, door hier op Aarde aan wat knopjes te draaien, wijzigde daar de sonde van koers en gehoorzaamde de instructies. Daar valt mijn mond bij open, ik snap niet hoe ze dat allemaal doen. Om het rondjes langs een planeet te laten vliegen en snapshots te maken van een planeet, daar kan ik me wat bij voor stellen, maar om dat ding ook nog zo te sturen dat hij tussen de ringen en de planeet in schiet, haak ik bij af, dat gaat mijn pet te boven. Een heel team staat met ingehouden adem te wachten of de sonde deze beweging overleeft, wat qua straling en mogelijk ruimtepuin is er niets bekend over die tussenruimte en dat zou de ruimtesonde fataal kunnen worden. Het lukt ze om meerdere keren de sonde tussen de ringen en de planeet in te manoeuvreren en zo dichter bij de planeet zelf te kunnen komen. Doe dat maar eens na. Uiteindelijk is de sonde in de gaswolken van de planeet verdwenen en daar waarschijnlijk verbrandt. Na jarenlange dienst een waardig graf voor een ruimtesonde. Een erfenis aan data achterlatend.

 Ik lees een boek over de ontstaansgeschiedenis van de mensheid, de Homo Sapiens die zich ooit schuilhoudend in een grot van vuursteen pijlpunten hakte en wist uit te vogelen hoe ze vuur moesten maken, hoe ze zich verspreidde over de Aarde en zich ontwikkelde tot de moderne mens van nu. Een lange weg, met een succesvol resultaat. Zie ons nu eens, we kunnen een apparaat naar een planeet sturen en  op grote afstand ze door een spleet tussen de planeet en de ringen van Saturnus te laten vliegen. Als ik vanavond weer aan de rand van de hei sta en beide planeten, Jupiter en Saturnus in beeld heb, ook al is het geen persoonlijke inzet van mij, ben ik er toch trots op dat we daar geweest zijn en meer weten van deze planeet dan ooit eerder.