Water

Het viel me zwaar om Hanny, een buurvrouw van een paar blokken verderop, zo te zien liggen in het ziekenhuisbed. De zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil, ligt daar door een hartaanval gevloerd tussen het witte beddengoed. Met zachte, langzame stem praat en ze sluit regelmatig haar ogen. Om haar zo te zien liggen doet me denken aan die ochtend dat ik die Sperwer zag die net een mus had geslagen. Het arme musje vastgeklemd in de klauw van de roofvogel probeerde zich spartelt uit de greep van die klauw te ontworstelen, maar de druk werd hem te veel en stierf daar tussen die gele tenen van de Sperwer. De vogel vloog weg met de mus levenloos in zijn klauwen.  Ik zou willen ingrijpen ten behoeve van dat musje, maar was machteloos, zo voelt het ook die vrouw daar te zien liggen. Een beeld dat nu opkwam toen ik mijn buurvrouw daar moegestreden in haar bed zag liggen. We praten wat en ik zat naast haar bed, tot haar zus binnenkwam en ik afscheid van haar nam. Ze keek me aan en zei dat dit misschien de laatste keer zal zijn dat we elkaar zien. Ik pakte haar hand en gaf haar een kus en ik antwoordde met: “Misschien.” Als bij de aanblik van dat radeloze musje in de klauw van die roofvogel bedacht ik dat het leven zo blijkbaar in elkaar steekt, maar zo de levenslust uit deze vrouw te zien vloeien, viel me zwaar.

Een Belgische vrouw, Fleur Pierets,  schoof aan bij DWDD tafel om over haar boek te praten. Het boek “Julian “ over haar partner die een jaar geleden was overleden. Toen haar werd gevraagd hoe het met haar gaat, gaf ze als antwoord, “alsof ik me aan water vasthoudt”. Ze waren als lesbisch stel zeer gedreven om het homohuwelijk op de kaart te zetten en wilde in 22 landen elkaar het ja- woord geven. Ze zijn niet verder gekomen dan vier landen, toen haar partner ernstig ziek werd en zes weken daarna kwam te overlijden. Fleur Pierets vertelde met dat mooie kleurrijke Belgische accent over hun relatie en dat ze voor hun plan hun huis hadden verkocht om in de 22 landen die het homohuwelijk toestond, daar voor de wet te trouwen. Twee mensen die zielsveel van elkaar houden en het op deze wijze aan de wereld bekend wilde maken. Nu ze er alleen voor staat en haar zo mist wil ze het statement dat ze samen wilde maken toch nog vorm geven door het te vatten in een boek. De tederheid waarmee ze over haar Julian sprak en het liefst met haar meegegaan zou zijn, was ontroerend. Ik gun haar het geluk dat ze kwijtraakte en waarvan ze nu zegt, dat haar alleen zijn  aanvoelt alsof ze aan water vasthoudt. 

Vroeger was ik ook zo tegen homoseksualiteit, omdat ik dacht dat mijn geloof me dat opdroeg er zo over te denken. Het zou me niet verbazen dat uit die zelfde hoek er wel iemand opstaat en zal beweren dat de dood van deze vrouw een straf van God zou zijn. Ik wil niet meer zo denken, niet over homoseksualiteit, en niet meer zo over God.  Voor Julian, voor het musje en voor Hanny is het leven geworden als water, dat geen houvast meer biedt.

                                            Hanny is 25 september overleden.