Gevoelens

Van de week, op een ochtend, het was nog donker  toen ik met Lisa buiten liep, dat er uit het donker een herdershond Lisa tegen de grond drukte. De eigenaar van die hond greep snel in en trok hem van haar af. Thuis heb ik haar eerst even onderzocht op eventueel verwondingen en ze kroop helemaal tegen me aan alsof ze troost zocht. Ik drukte haar stevig tegen me aan en sprak haar bemoedigend toe, maar ze was door het voorval wat timide en als we weer buiten waren bleef ze dicht bij me. Over het algemeen schuwen we het idee dat dieren gevoelens zouden hebben, zoals wij die kennen. Wellicht op een ander niveau, maar de reactie van mijn hondje zette me weer aan het denken daarover.  Ik zag een filmpje waar muziek instrumenten gespeeld werden in het bijzijn van dieren. Een olifant wiegde met zijn kop mee op de maat en stak zijn slurf uit en raakte het toetsenbord van de piano aan. Dolfijnen draaide dansjes in het water en koeien kwamen dicht bij de muzikant om op gepaste afstand naar hem te luisteren. Vanmorgen zag ik een filmpje dat Robin Williams op bezoek ging bij Koko, een Berggorilla die de gebarentaal had geleerd en naar het lijkt heel goed weet wat hij zegt en wanneer hij iets zegt. Die twee hadden wel een klik, want de enorme aap omhelsde de acteur op zo’n innige wijze, waar uit op te maken viel dat hij hem wel mocht. In de film “Gorilla’s in de mist “ zit een scene waarin Diane Fossey  bij een zilverrug zit en haar hand uitsteek naar die grote aap. De aap stak zijn hand uit en legde die in de hand van Diana, een ontroerend moment, waar een in het wild levend dier contact maakt door een aanraking.

Van de week waren er paar Indonesië veteranen bij DWDD die een collectief zwijgen over die tijd hebben aangenomen. De, toen nog jongens die juist de verschrikkingen van een oorlog in eigen land achter de rug hadden, gingen op weg, zonder goed te weten wat en waarom ze daar heen gingen, maar wel betrokken raakte in een oorlog die zij nu zelf ontketende. Plaats iemand in een militair uniform, geef hem een wapen in handen, en hij zal de bevelen die hem gegeven worden uitvoeren. En die werden gegeven en leiden tot oorlogsmisdaden, waar nadien niet over gesproken werd en deze jongens die nu als oude mannen van rond de negentig zijn, hun hele leven als een geheim meedroegen, maar er niet over konden of wilde praten. Waarom zou ik ? zei die man aan tafel… misschien omdat er iets te verzwijgen valt. Een andere vertelde dat hij mensen gemarteld had en zei er over dat hij er geen spijt van had. Een oorlog rechtvaardigt zulke dingen. Een Indonesiër die verwond was door een geweerschot, daar kreeg een Nederlandse jongen opdracht hem dood te schieten, zodat het Rode Kruis niet voor hem hoefde te zorgen. Er over te zwijgen was de remedie. Ons eigen land beging oorlogsmisdaden in de vreemde, terwijl in eigen land nog bijgekomen moest worden van de verschrikkingen van de Tweede wereld oorlog.

Wat hebben die twee, gevoelens van dieren en die Java gangers gemeen? Het verzwijgen misschien, want als het geen woorden heeft, bestaat het misschien ook niet. Toen Lisa zo aanhankelijk tegen me aankroop na haar aanvaring met die herdershond, waren daar geen woorden nodig om te begrijpen. Maar om doelbewust te negeren, om niet te hoeven begrijpen, daar huiveren we blijkbaar voor.