Indrukken

Het beukenlaantje in het bos is bezaaid met afgevallen blad en vormt een tapijt dat met elke stap ritselt. De bladeren die nog aan de boom zitten zijn bruin/geel gekleurd en lichten op door het zonlicht dat erop valt. Een nachtvorst of een paar flinke windvlagen zullen de takken schoonvegen, dan steken een winter lang kale takken omhoog, waar een harde wind doorheen buldert. Aan elke tak en twijg  zitten knoppen strak opgevouwen de winterse kou te doorstaan. Pas in het voorjaar als de dagen lengen wagen die het zich weer, om zich te openen en het frisgroene blad weer aan de takken te laten tooien. Schimmels en bacteriën hebben de afgevallen bladeren verteert en voeden  de bomen met hun eigen afval. Een perfecte kringloop. Als een klok die traag rondgaat, verschuiven  de seizoenen zich door het jaar. Het is fascinerend om te zien en je het gewaar te worden , hoe het leven in plant, dier en mensen zich tot uiting brengt .Ieder zo op zijn eigen unieke manieren. Nu bereiden de beuken en de eiken zich voor op de winter door zich te ontdoen van hun bladeren, vogels trekken weer weg naar hun overwinteringsgebieden  en vliegen op eigen kracht grote afstanden, om die straks weer in het voorjaar nog een keer af te leggen, maar dan hier weer naar toe. De Boerenzwaluw die  nu onderweg is naar Zuid Afrika moet daarbij de Sahara oversteken en trotseert de nodige gevaren. Waarom hij en met hem talrijke andere soorten,  elk jaar weer zo’n soortgelijke reis ondernemen, is één van de vele raadsels van het leven. Waarom broedt de Boerenzwaluw niet in Zuid Afrika en bespaart hij zich de moeite van die lange reizen. Toch meld hij zich elke jaar, naar het schijnt bij dezelfde plek waar hij, of geboren is, of verleden jaar ook was, komt hij daar in april weer aan.

 Bomen en planten kunnen niet reizen en ook al kunnen hun zaden best wel ver komen, ze blijven toch veelal in de streek. Zo’n zaad nestelt zich dan door toevallige omstandigheden op een plek in de grond of onder de bladlaag, maar  doet dan ogenschijnlijk niets. De ingebouwde timer is afgesteld en zolang die niet afgaat gebeurt er niets. Dan, als bij het klinken van een bazuin, kiemt het zaad zich en komt op het juiste ogenblik tot ontwikkeling. De knoppen van het blad wachten ook het juiste tijdstip af, maar zonder kalender of klok te raadplegen, weten ze wanneer het tijd is. Er is een weten waar wij geen weet van hebben. Elke keer dat we iets te weten komen uit die wonderlijke wereld waar we ons in bewegen, verwonderen we ons en toch is het niet enkel verwondering, als we zien wat ziektekiemen kunnen aanrichten, die ook werelden op zich zijn, vervult dat mij met afschuw. Hoe het er op lijkt dat een kanker zich doelbewust ter vernietiging ergens nestelt en voortwoekert, tot het leven dat het overwoekert, erdoor verstikt raakt. Hoe een sluipwesp een eitje legt in een rups die langzaam door de larve van binnenuit opgegeten wordt, het leven in al zijn facetten. Ondertussen loop ik te sloffen door het afgevallen blad, de hond snuffelt hier en daar en pikt geurtjes op die haar de nodige verhalen vertellen. Zo lopen we ieder met onze eigen indrukken en maken er een verhaal van.