Eenden verhaal, het vervolg

 

De Hosta’s in de tuin doen het goed in de tuin en dat is te danken aan de aanwezigheid van de eenden in mijn tuin, die wel een slakje lusten. Slakken die op hun beurt wel een Hosta blaadje lusten. De kleine eenden familie die nu in onze tuin woont, een moeder met twee kuikens hebben mij van de week de nodige hoofdbrekens bezorgd. Eén eendje blijft erg achter in groei, terwijl het tweede kuiken al behoorlijk is gegroeid, is dat kuiken niet veel groter dan toen hij vier weken geleden uit het ei kwam. De moeder eend is erg beschermend en laat niet toe dat je te dicht bij haar kroost komt, ze blaast tegen je om duidelijk te maken dat je uit de buurt moet blijven. Terwijl ik er op toezie dat hun voerschaal regelmatig gevuld wordt, lukt het toch niet het vertrouwen van moeder eend te krijgen. Maar van de week lukte het, het kleinste eendje buiten de tuin te komen, om vervolgens daar naar de moeder te piepen die op haar beurt weer bleef aanmoedigen om terug te komen. Ik had geen idee hoe hij aan de overkant van het muurtje is gekomen en ging op jacht op het kleintje weer terug te vangen in de tuin, toen ze, ik weet niet hoe, opeens weer terug in de tuin was, tot grote geruststelling van de moeder en ook die van mij. Maar het kleine eendje had de smaak te pakken en wist zich telkens een weg te vinden naar het perk naast de tuin, daar waar ook de katten lopen en omdat ze constant zit te piepen een makkelijke te vinden prooi voor een kat zou kunnen zijn, geen moedereend die haar daar zou kunnen beschermen en zowel moedereend als ik waren erg bezorgd over het lot van dit kleintje. Tot op een avond de deurbel ging en iemand die een honderd meter verderop woont, in een doos het kleine eendje bij ons bracht, het zat bij hun in de tuin. De volgende ochtend zag ik het nog vrolijk met zijn broertje in de vijver zwemmen en ik hoopte dat dat kleintje nu zijn lesje wel had geleerd en bij moeder zal blijven. Toen ik tussen de middag even thuis was en alleen de moeder en het grote kuiken zag, merkte ik dat moeder eend niet meer ongerust zat te kwaken en contact maakte met het kleine kuiken. Aan de rand van de vijver lag in het water het levenloze lijfje van het kleine kuiken. Alle zorg en toewijding van de moeder hebben niet gebaat en waar we bang voor waren dat een kat hem te pakken zou krijgen, was het toch in het water van de vijver dat het eendje het begaf. Nu heb ik nog de moeder en één kuiken in de tuin en nog even dan ga ik deze verhuizen naar de polder. Kunnen de slakken weer hun plek innemen.

 

 

 

 

 

 

 

Normaal

 

Enerzijds is er behoefte aan het oude normaal, zoals het was voor de pandemie en anderzijds wordt er gepleit om iets geleerd te hebben van de periode dat we stilgezet werden en een nieuw normaal na te streven. Het is kijken in een spiegel die in stukken is gebroken, elk stukje weerspiegelt een gefragmenteerd beeld. De mensheid moet een substantieel nieuwe manier van denken vinden om te overleven, de spiegel is kapot en we moeten ons een nieuw beeld vormen wat onze toekomst zal zijn . Het oude normaal heeft nogal wat problemen veroorzaakt en wellicht is de pandemie er één van. Hadden we niet door, dat een klimaatverandering, het smelten van gletsjers extreem weer, het verdwijnen van insecten op grote schaal en de keten die dat veroorzaakt in andere levensvormen, door een virus die ons allen treft, moet ons toch wel wakker schudden. Er is een probleem die alle problemen veroorzaakt en dat kunnen wijzelf wel eens zijn. De kapotte spiegel is al een tijd kapot en we neigen aan het beeld gewend te raken, maar zoals de boze Grata Thunberg  in één van haar toespraken als jong meisje de VN verweet dat ze het al dertig jaar weten dat het de verkeerde kant op gaat en er niets aan doen. Ze voelt zich bestolen van haar toekomst en de toekomst van haar leeftijdsgenoten.  De journaalbeelden die heftige bosbranden en ernstige overstromingen laat zien, weerspiegelen het beeld van een eindtijd die door profeten lang geleden voorzegt is, maar is dat een toezegging dat het nu dan zover is, het goddelijk spel dat de goden met de Aarde al die tijd voor ogen hebben, voltrekt zich nu eindelijk, tot groot genoegen van de Jona’s die onder hun wonderbomen de ondergang op veilige afstand bekijken. Maar zou het kunnen dat de profeet de aard van de mens in gedachten had en dat het is wat naar een zekere ondergang zal leiden.  Maar zoals God zich bij Jona bedacht en de stad niet verwoeste, omdat er kinderen in die stad waren die het verschil tussen hun linker en rechterhand niet kende, de Greta’s die hebben de stad van een ondergang gered. We moeten zoals in het Jona verhaal de mentaliteit van God aannemen en niet die van de Jona’s die er blijkbaar niet veel om geven.

 

Wonderlijk

 

In mijn favoriete radioprogramma Vroege Vogels, waar ik iedere zondagmorgen op afstem, wordt ‘’eén keer per maand twee natuur boeken besproken. Deze keer was het boek :  “De taal van de vlinders “ één van de boeken. Ik zocht het op en ben het gaan lezen. Hoewel haast iedereen een bewonderaar is van vlinders, merk ik door het boek dat ik er weinig vanaf weet, dat toch meer dan de moeite waard is om te weten. Van de week waren we in de vlindertuin van de Orchideeën Hoeve en in de warme kas, met tropische planten, klaterend water , vlogen als elfjes verschillende tropische vlinders in het rond. Zijn mensen misschien bang voor andere soorten insecten, ik kan me niet voorstellen dat iemand bang is voor een vlinder. In het boek heb ik ook een bijzondere vrouw leren kennen, Maria Sibbylla Merian. Ze leefde in de zeventiende eeuw, niet een tijd waar je als vrouw zou willen leven. Zij had een bijzondere aandacht voor vlinders en was een begaafd kunstenares,  die tot in detail haar onderwerpen schilderde, de Marjolein Bastin van die tijd, maar met de nodige beperkingen die een vrouw in die tijd te doorstaan had, maar die haar niet van haar stuk brachten. Zo was het haar verboden om olieverf te gebruiken, dat was alleen voorbestemd om door mannen gebruikt te worden, en daarom schilderde ze in aquarel en dat deed ze met succes . Haar onderzoek wees uit dat de rups en de vlinder geen twee aparte dieren waren, maar dat het één het gevolg was van de ander.  Dat de vlinder eitjes leggen en daaruit rupsen voortkomen en dat na een periode in een pop daar dan uiteindelijk de vlinder uit voortkwam. Niet geheel ongevaarlijk om dat als een vrouw te beweren, waar ze heel gemakkelijk door zo iets te beweren van hekserij beschuldigd zou kunnen worden. In die tijd werd de rups als een duivels dier gezien en een vlinder als een hemelse verschijning, ook omdat die “zomaar” uit het niets leek te komen. Veel van wat er aan wetenschappelijke kennis was vergaard waren ideeën die verzonnen werden en dat niet door echte snuggere lieden, zoals dat uit rottend vlees maden geboren werden, en dat de maden en vliegen ook als twee aparte dieren werden beschouwt. De aarde was plat en de zon draaide om de Aarde, in die tijd leefde ze.  Ze reisde naar Suriname ver voordat Darwin op de Beagle stapte om de Zuid Amerikaanse natuur te onderzoeken. Darwin had een goed gevulde beurs om die expeditie te maken… en was een man. Zij als vrouw moest haar schilderijen verkopen om de reis naar Suriname te maken en ondernam de reis alleen met haar dochter, naar een onbekend en ver land, omdat ze daar de insecten wilde bestuderen. Ik had niet eerder van die vrouw gehoord, tot ik haar tegenkwam in het verhaal over haar in het nieuwe vlinderboek. Toch is zij het die grote kopstukken als Darwin en Linnaeus hebben geïnspireerd. Ik lees nu het hoofdstuk over de Monarch vlinder. Die enorme afstanden aflegt en dat verdeeld over verschillende generaties, die elk op zich, zodra ze uit de pop kruipen het vervolg van de route schijnen te kennen. De rups van die vlinder die alleen op de zijdeplant kan opgroeien, vult zijn kwetsbare lijfje met een gif uit die plant. De  plakkerige latex die de plant uitscheid, kan de rups fataal worden, maar bevat tevens het gif die de toekomstige vlinder giftig en oneetbaar maakt. Mocht een vogel toch zo’n vlinder eten, dan braakt ze die na korte tijd weer uit en deze les wordt door de vogels snel geleerd. Iets waar andere soorten op meeliften door op de Monarch vlinder te gaan lijken: Mimicry heet dat en ook al zijn ze dan niet giftig zoals de Monarch, als ze er op lijken laten de vogels deze vlinders ook links liggen. Een wonderlijke wereld waar de vlinders een rijk aandeel in hebben. Ik ben op de helft van het boek, ….