Olliebollen

 

Eindejaars dag, het regent, misschien is dat de manier van de natuur om het vuurwerk te ontmoedigen. Wat ooit als leuk en vrij onschuldig leek, is nu uitgegroeid tot een probleem, met veel te zwaar vuurwerk, met knallen waar de aarde van dreunt. En hoe kunstig en mooi het er ook uitziet en als het om twaalf uur afgestoken wordt, het feestelijke van een nieuwjaar inluid. Ik hoor niemand over de schadelijke stoffen die deze pracht over een groot gebied verspreidt. Voorgaande jaren had ik het met de ganzen te doen die door die verschrikking hoog in de lucht bleven en daar lange tijd bleven doorvliegen, de onrust van beneden daar af te wachten. En dat zijn de vogels die van zich laten horen, maar de andere vogelsoorten die het luchtruim in vluchten en daar al die tijd maar moeten afwachten, de honden die trillend in hun mandje liggen en zich daar afvragen of hun baasje nu echt gek geworden is. Ik vraag me wel eens af hoe dieren over ons denken als we ons zulke uitspattingen permitteren? Die arme Border Collie die zeven weken van huis is geweest, omdat hij tijdens een wandeling op de hei geschrokken was van een vuurwerk knal en het op een lopen zette.

Het moge duidelijk zijn dat ik niet erg gecharmeerd ben van die jaarlijkse ergernis, en dat het ook nog eens in de handen van pubers en zuiplappen is vrijgegeven, verklaart dan ook aan de schade op straat, door de baldadigheid die die vuurwerkwerpers aanrichten. Grappig dat het journaal dan de volgende dag meestal meldt dat de jaarwisseling rustig is verlopen en vervolgens meld dat er zoveel miljoen aan schade is verricht.  Niet een erg goed begin, terwijl we dat handenschuddend het elkaar wel toewensen. De evolutie heeft voor ogen dat een soort zich verbetert en ontwikkeld, op zulke dagen heb ik toch zo mijn twijfels.  

 

Gewoon

 

De doos met de kerstboom weer van zolder gehaald, samen met de tas waarin de ballen de slingers en de lichtjes zitten. Een jaarlijks ritueel om weer een boom op te zetten, die in losse onderdelen in de doos zit en weer opgebouwd moet worden. De takken worden ontrafeld en in de stam gestoken, onze kunstboom gaat al twintig jaar mee. De boom krijgt een mooie plek in de huiskamer, naast de kast. De lichtjes en de ballen in de boom geven een feestelijke sfeer die bij de kerst hoort. Ik zit naar het eindresultaat te kijken en we zijn tevreden. Het roept een herinnering op aan mijn moeder.

Ze sloot zichzelf op in de huiskamer en wij mochten er niet binnenkomen. Maar dan was het zover, we werden geroepen en devoot liepen we de huiskamer binnen, waar mijn moeder de kerstboom had opgetuigd, waar ze de hele middag mee bezig was geweest. Het was een echte boom met de geur van hars en met veel óóhh’s  en ááhh’s gaven we uitdrukking aan de prachtig versierde kerstboom. Een gebeurtenis die elk jaar plaatsvond en door mijn moeder verzorgt werd. Een herinnering aan een goede jeugd, waar aandacht was voor zulke details. Dan met kerst was het weer mijn moeder die een uitgebreid kerstdiner verzorgde, sfeervol met een mooi gedekte tafel en stemmig kaarslicht, waar we geacht werden op en top, met onze netste kleren te verschijnen. Kerst was een sfeervolle tijd en als het dan afgelopen was, werden de lichtjes en de ballen weer in de doos gedaan en naar zolder gebracht en de boom afgedankt. Die werd aan de weg gelegd om verzameld te worden door de buurt om  er dan die middag een groot vuur van  te maken, daar ging de fik in. Ik had daar moeite mee en probeerde onze boom daarvan te beschermen door hem te verstoppen in het bos tegenover ons huis. De boom die zo’n prominente plek had gedurende de feestdagen, mocht niet verbranden in een groot vreugde vuur. Ik ging er wel kijken, maar onze boom lag daar niet tussen. De boom die door mijn moeder met zoveel zorg mooi gemaakt werd, mocht in het bos liggen, om daar te vergaan.

Zo zat ik daar bij onze kunstboom te mijmeren en haalde gedachten op aan mijn moeder, die er zoveel aan deed om van kerst een mooi feest te maken, die tot op de dag van vandaag nog steeds nagloeit in de herinnering ervan. Onze kerstboom gaat weer terug in de doos over een paar weken. En dan, zoals mijn moeder het altijd zei na zulke dagen: “ is alles weer gewoon.”