Wentelen in nostalgie

De tijd heeft een spoor nagelaten. Voor mij is dat spoor in de bossen daar waar ik ben opgegroeid en waar ik altijd gewoond heb. Vanaf mijn jeugd heb ik de bossen opgezocht, om er te kijken wat er woonde aan vogels en dieren. Later kwam daar ook de interesse voor planten en bomen bij. Op een zaterdagmorgen besloot ik een aantal van die plekken langs te gaan, waar ik als kind mijn eerste ontmoetingen en mijn belevenissen had. De eerste stop was achter de begraafplaats, waar toen een klein waterplekje was. Daar bouwde ik een kleine hut en daarvanuit zag ik de vogels heel dichtbij. Dat was nog in de tijd dat ik geen verrekijker had en de vogels observeerde om er zo dicht mogelijk bij ze te komen. Door het kleine kijkgat zag ik de vogels bij het water drinken of het water hoog op te spatteren als ze zich badderden. De plek is er niet meer, maar ik kan me het moment nog goed voor de geest halen en me de verwondering voorstellen die ik had, toen ik zo dicht bij mijn gevederde vrienden was. Zo dichtbij dat ik de gele kleur van de iris van de Houtduif zag en ik mijn adem inhield om mezelf niet te verraden in dat hutje. Het hutje werd vernield door pesterige vriendjes die het maar onzin vonden om weg te kruipen om vogels te gaan kijken, een afkeer om “ vogeltjes”  te kijken werd zelfs door de leraren op school een reden gevonden om me daarom te bespotten, maar die beleving zo dichtbij vogels te verkeren hebben ze me niet kunnen afnemen. 

 Verderop een klein smal pad, dat er toen was en nu nog steeds is, daar reed ik met de fiets in, want daar zat ooit een Notenkraker.  Nee, dat is niet dat ding dat in de keukenla ligt te wachten tot er eens een walnoot of hazelnoot gekraakt moet worden, maar een heuse zeldzame kraaiachtige vogel met een dikke snavel, waaraan hij zijn naam te danken heeft. Dagen achtereen liet hij zich op die plek bezoeken en deze weinig schuwe vogel liet zich goed benaderen. Een zeldzame wintergast die ik nadien ook niet meer gezien heb. Deze plek doet me altijd weer terugdenken aan dat verre verleden, dat ik daar met een blonde kop met haar ’s middags na school weer even ging kijken of hij er nog zat. Nu rijd ik er weer langs die plek, nu met een grijze kop met haar en liggen school en zelfs het werkzame leven achter mij. Wat er toen was, ontbreekt er nu, het verleden draagt een kleur in zich, die nu lijkt te zijn vervaagd. De vogel daar op die tak zat net buiten mijn handbereik, waar ik mijn hand naar uitstak om hem aan te raken, niet om te pakken, maar contact te maken met een wezen dat vleugels heeft en daarmee kan wat ik niet kan, maar wij beide toch dezelfde wereld bewonen. Ik zou die jongen willen optillen om hem de kans te geven de vogel aan te raken. Heimwee voelt bitter -zoet. Soms schud ik nee tegen een herinnering omdat ze pijn doet, weemoedig maakt en laat zien wat er tussen die kleine blonde jongen en de man met grijs haar allemaal is gebeurd. Leven dat geleefd is en waar er zoveel van tussen mijn vingers is door geglipt.

 

Mooi

 

Na de wandeling ’s morgens met de hond, stap ik op de fiets. Elke morgen is het weer de vraag, waar nu heen te gaan. Vandaag heb ik er voor gekozen naar de Arkemheen polder te gaan. Vanaf het fietspad dat over dijk loopt, heb ik mooi uitzicht, over het water aan de éne  kant en de weilanden aan de andere kant. Weilanden die verdrasd zijn en waar ook het een en ander te verwachten valt aan steltlopers. Er staat een koude strakke wind die het water doet ribbelen. Bergeenden, Brandganzen, Zwanen en Meerkoeten, op het water en op de weilanden en drassige plekken Kieviten en Grutto’s. Eén en al beweging en geluid. Een groepje van vier Brandganzen vliegt op van het water en vliegt recht over me heen, de Bergeenden in een groepje van acht, stijgen ook op en vliegen een paar rondjes, om verderop weer op het water te landen. Een paar  Grutto’s vliegen hun baltsvlucht en met hun roep vullen ze de lucht. Ganzen vliegen af en aan en even was de lucht vol met ganzen die van verderop kwamen. Strepen ganzen van hier tot de horizon. Geluiden en bewegingen, soms niet weten waar nu weer te kijken. In het beeld van de kijker volg ik de vlucht van de ganzen, hun bewegingen zijn als een dans door de lucht.

Er staan een paar bankjes langs het fietspad en vanaf daar laat ik de omgeving gebeuren. Iemand had met een stift wat op het bankje geschreven in een slordig handschrift. Koste me wat moeite om het te ontcijferen, maar wat ik daar op die plank van het bankje las deed me aan de andere kant van het bankje zitten om letterlijk en figuurlijk afstand te nemen van wat ik daar las. Er staat geschreven “ Allah, de wereld is een nutteloze planeet, uw dienaar, Om “ Ik keek nog eens om me heen en bedacht hoe deze ‘ Om’ zich vergist. Honderden in veren gehulde harten die daar kloppen in een verscheidenheid die de wereld juist tot zo’n mooie bijzonder plek maakt. Dat kan geen andere planeet in onze omgeving zeggen. Ik som de vogels op die ik zie en in die lijst komen de Pijlstaart en de Wintertaling voor, prachtige eenden met een prachtig verenkleed. Oogstrelend. Er loopt een vrouw met haar honden op de dijk en we raken aan de praat. Ze zei dat ze van plan was me te vragen of ik iets mooi gezien had en besefte dat dat een onnozele vraag zou zijn, want zo zei ze: alles is hier mooi. Kijk die heeft het begrepen dacht ik, ze zou dat met een stift op een bankje kunnen schrijven: God, wat is het hier mooi !

Beleef de lente

 

Bijna half maart, we hadden ons al rijk gerekend en een voorproefje genomen door 1 maart tot de meteorologische lente uit te roepen.  Maar dan op vrijdagmiddag gaat het sneeuwen, eerst wat van die fijne poedersneeuw en zo gaande weg worden de vlokken steeds dikker en de wind zwiept het tegen de takken, waar het blijft liggen en op de grond vormt zich ook een laagje sneeuw. Zou niet misstaan eind december of halverwege februari, maar nu met de lente in de kop, klopt het niet helemaal. Desondanks, misschien ook omdat we het steeds minder zien, is zo’n pak sneeuw weer oogstrelend en veranderd het landschap weer even in een kerstkaart. Voor zo lang het duurt, de vorst wil het nog even bewaren, maar straks als de temperatuur omhoog gaat zal het weer wegsmelten en ik verwacht dat rond de middag alles weer weg is. De zon komt al weer op in een wolkeloze hemel, dat ziet er weer goed uit. Het staartje van de winter kan nu weer in zijn holletje kruipen, tot de volgende winter. Een vliegtuig trekt een wit condens spoor door de blauwe lucht, er dwarrelt een donsveertje naar beneden die door een mus uit de lucht wordt gepikt, mooi voor zijn nestje en daar kan hij mee thuiskomen. De specht komt regelmatig een paar pinda’s uit de houder peuteren en de mussen en duiven doen zich te goed aan het voer op de voertafel. 

Al ruim een week heeft Vogelbescherming de camera’s van Beleef de lente weer aan gezet, intieme inkijkjes in de nesten van verschillende vogels. Alsof je er zelf bij bent. Mijn favoriet is de vijver, waar de vogels komen drinken en badderen. Zojuist keek ik even naar de webcam op de vijver die net als de vijver in mijn tuin bevroren is, maar de Merel, de vink en het Roodborstje weten het kleine stukje open water onder de stronk te vinden en nippen er een slokje uit. Het Roodborstje siert het geheel op door  vanuit de struiken te zingen.  Beleef de lente klinkt als een voornemen. Ik zou er een voorstander van zijn om het jaar te laten beginnen bij 21 maart, de echte datum van het begin van de lente. Nieuwjaarsdag op 21 maart. Denk je eens in een vuurwerk van ontluikend leven dat de belofte van elke lente is, een explosie dat zich vertraagd tot een lichtshow van spettende zingende vogels en blad wat zich straks weer uit de knoppen doet barsten. Beleef de lente niet alleen op het computerscherm, maar ook door erop uit te gaan. Ja, dat is mijn voornemen voor dit nieuwe lente jaar: Beleef de lente.  

Kusje

Afgelopen weken waren er twee planeten die steeds iets dichter bij elkaar kwamen te staan. Jupiter en Venus. Een heldere opvallende verschijning, die vanaf zonsondergang tot een uur of negen zijn te zien en zakken dan samen over de horizon heen. De NOS kopt met het bericht: “Twee heldere lichtpunten aan de hemel: Venus en Jupiter “ kussen” elkaar.” Vandaar die haast om samen achter de horizon weg te kruipen. Venus de godin van de liefde heeft een afspraakje met Jupiter. Elke avond staan ze wat dichterbij elkaar en dan staan ze zo dicht bij elkaar dat ze elkaar lijken te kussen. Het moet wel een handkus zijn, want de afstand tussen die twee is toch nog 700 miljoen kilometer, bijna 5 keer de afstand die er tussen de Zon en de Aarde is. Als ik mijn liefje een kus wil geven, moet ik toch wel wat dichter bij haar zijn. De volgende avond staan ze er weer en nu staat Venus boven Jupiter tot ze weer achter de horizon verdwijnen. Elke avond even kijken, want het is een gebeuren dat maar eens in de veertig jaar plaatsvindt. Ik herinner me veertig jaar geleden dit gebeuren niet meer en over veertig jaar, als alles goed gaat ben ik 107 jaar, of ik dat ga meemaken, zou kunnen, maar is niet waarschijnlijk. Of ik bekijk het vanaf hemels perspectief… of het is echt de laatste keer,… of bestaat er toch reïncarnatie en heb ik dan nog een kans om het te zien. Bij het laatste blijkt dat er moeilijk herinneringen van vorige levens zijn, dus beschouw ik het dan weer helemaal als nieuw. Het heelal zit vol met mysterie en we weten er nog maar een fractie van. Wat ik dan wel weer knap vind is, dat wat we nu zien, zich over veertig jaar nog eens herhaald. Komt nu, in het meest pessimistische idee bij me op, of we dan er nog wel zijn? De Aarde draait wel door als het onleefbaar is geworden, kijk maar naar al die andere planeten. Geen sprankje leven te bekennen, maar het draait en bestaat met of zonder ons. Dat we naar buiten gaan en even opkijken naar twee planeten die daar even samen rondhangen. Of het tot kussen is gekomen? Zo niet dan moeten die ook weer veertig jaar wachten.