Expositie

 

Op zolder heb ik een atelier ingericht, de plek waar ik ijverig met verf en kwasten in de weer was. Het staat er in de verleden tijd en dat is het grotendeels ook zo. Op het schildersezel staat nog een schilderij die ik een tijd geleden afmaakte, maar er is de klad in gekomen, de witte canvassen, nog met plastic eromheen, staan te verstoffen in de hoek, opgedroogde verf op het pallet en de tubes verf liggen met de dopjes erop in de la. Het voornemen het weer op te pakken heeft nog steeds geen begin gekregen. Als ik kunstboeken doorblader of kunstenaars bekijk op You Tube of TV, begint het weer te kriebelen. Het atelier kan niet meer zo genoemd worden, er wordt niet meer geschilderd, toch zit ik hier vaak om te schrijven zoals dit blog. Om me te blijven inspireren heb ik me wel omgeven door boeken en schilderijen. Menig kunstboek staat in de kast, net als in de opslag van een museum, waar vele werken worden onttrokken aan het oog van de bezoeker. Zo staan er menig kunstboek met zijn schatten onzichtbaar tussen de twee kaften in een boekenkast geschoven. Alleen de rug van het boek verteld iets over het boek dat tussen anderen boeken staat. Sinds kort heb ik daar wat op gevonden. Er staat een muziekstandaard, waar een extra klein schilderij op kan prijken. Ik ben begonnen met
“ De ark van Noach” een boek van Rien Poortvliet. Het lijvige boek heb ik opengeslagen op de muziekstandaard gelegd en elke dag sla ik er een bladzijde van om.

Zo heb ik een mini expositie gecreëerd en komen de schatten die verborgen tussen de bladzijde van het boek, tot hun recht en zie ik elke dag een andere afbeelding uit het boek. Toen het boek ‘uit’ was heb ik een volgend boek gepakt, een vlinderboek, met prachtige foto’s van gekleurde en sierlijk gevormde vlinders van over de hele wereld. Wat anders bij het doorbladeren van zo’n boek in een moment aan je voorbijgaat, staat nu de afbeelding een hele dag op de standaard en elke keer als ik boven kom zie ik een vlinder, sla de bladzijde om voor een nieuwe afbeelding voor die dag. Dat boek werd weer opgevolgd door een ander boek met mooie platen en nu staat er een boek van Walty Dudock van Heel op de standaard. Elke dag wat nieuws, elke dag een prikkel en een inspiratie. Ik las in een aantekenschrift het volgende citaat: “Houdt ijzer een tijdje in contact met een magneet en het ijzer wordt magnetisch.”  Kom in aanraking om geïnspireerd te worden. Elke dag een nieuwe bladzijde open te slaan, brengt me in contact en maakt me magnetisch. Het schetsboek ging weer open en de potloden geslepen. De lijnen vulde de bladzijde weer en het was alsof ik weer thuiskwam. Uit de tube drukte ik weer verf op het pallet en er ontstond weer een nieuw schilderij. Daar heb ik lang op gewacht, of was het misschien dat het lang op mij heeft moeten wachten?

                                            

 

Vissen

Bij de vijver drommen de vissen zich dicht bij de rand als ik langs de vijver loop. De bekjes van de oranje en witte Goudvissen en Shubukin’s prikken door het wateroppervlak en lijken lucht te happen. Dat is niet het geval, maar ze lijken mij te vertellen dat ze wachten op wat visvoer. Het moet voor een vis wel een vreemde gewaarwording zijn, net als de Israëlieten in de woestijn elke morgen manna op de grond te vinden, dat de vissen plots uit het niets voerkorrels op het water zien drijven, waar ze dan gulzig naar happen. Het aquarium dat boven staat en waar prachtig gekleurde Guppy’s in wonen, doen hetzelfde, als ik de kamer binnenkom en ze zien me, zwemmen ze met zijn allen boven in de bak tegen de glaswand aan. Ook hen stel ik niet teleur en gaat er wat visvoer op het wateroppervlak. Elke vis is een individu dat wat bij de Guppen heel goed te onderscheiden is. De wapperende lange staarten van de mannetjes hebben allemaal een unieke tekening en kleurenpatronen. Er zwemt er één met een zwarte staart met kleine witte vlakken en geel aan de basis. Ik ben geneigd deze het mooiste te vinden en ik zoek hem telkens op als ik de vissen wat voer geef, maar dat doet geen recht aan die Gup met de felrode staart, met kleine zwarte blokjes erin en gele lijntjes, of die  Gup met die gele staart en zwarte blokjes, je weet gewoon niet waar te kijken en welke pracht je het oog geeft om naar te kijken. Met die staarten wapperen ze de hele tijd om de wat bruin gekleurde vrouwtjes Guppen te verleiden en het resultaat liegt er ook niet om. De populatie is op zijn zachts gezegd, behoorlijk gegroeid en bevat vele kinderen en kleinkinderen. 

Zo’n vissen lichaam is strak gestroomlijnd en daarvoor al een lust voor het oog en omdat ik nooit in een kast heb gezeten en er ook niet uit hoefde te komen, kan ik oprecht zeggen dat ik in een vissenlijf de vrouwelijke vormen zie die  door mijn geaardheid toch wel zeer gewaardeerd worden. De oude zeevaarders op houten boten met bolle zeilen, voerden over verre zeeën, maanden, misschien wel jaren van huis en droomde van hun vrouwen die hen uitzwaaide op de kade. Zagen zij ook in de vissen die vrouwelijke vormen, dat ze er zeemeerminnen van maakte? Half vis, half vrouw.  De sierlijke vorm en beweging van de vissen hebben in mijn ogen ook iets vrouwelijks, iets van de vrouwelijke magie, alsof ze van een andere wereld komen, om deze te verfraaien.