Vissen

Bij de vijver drommen de vissen zich dicht bij de rand als ik langs de vijver loop. De bekjes van de oranje en witte Goudvissen en Shubukin’s prikken door het wateroppervlak en lijken lucht te happen. Dat is niet het geval, maar ze lijken mij te vertellen dat ze wachten op wat visvoer. Het moet voor een vis wel een vreemde gewaarwording zijn, net als de Israëlieten in de woestijn elke morgen manna op de grond te vinden, dat de vissen plots uit het niets voerkorrels op het water zien drijven, waar ze dan gulzig naar happen. Het aquarium dat boven staat en waar prachtig gekleurde Guppy’s in wonen, doen hetzelfde, als ik de kamer binnenkom en ze zien me, zwemmen ze met zijn allen boven in de bak tegen de glaswand aan. Ook hen stel ik niet teleur en gaat er wat visvoer op het wateroppervlak. Elke vis is een individu dat wat bij de Guppen heel goed te onderscheiden is. De wapperende lange staarten van de mannetjes hebben allemaal een unieke tekening en kleurenpatronen. Er zwemt er één met een zwarte staart met kleine witte vlakken en geel aan de basis. Ik ben geneigd deze het mooiste te vinden en ik zoek hem telkens op als ik de vissen wat voer geef, maar dat doet geen recht aan die Gup met de felrode staart, met kleine zwarte blokjes erin en gele lijntjes, of die  Gup met die gele staart en zwarte blokjes, je weet gewoon niet waar te kijken en welke pracht je het oog geeft om naar te kijken. Met die staarten wapperen ze de hele tijd om de wat bruin gekleurde vrouwtjes Guppen te verleiden en het resultaat liegt er ook niet om. De populatie is op zijn zachts gezegd, behoorlijk gegroeid en bevat vele kinderen en kleinkinderen. 

Zo’n vissen lichaam is strak gestroomlijnd en daarvoor al een lust voor het oog en omdat ik nooit in een kast heb gezeten en er ook niet uit hoefde te komen, kan ik oprecht zeggen dat ik in een vissenlijf de vrouwelijke vormen zie die  door mijn geaardheid toch wel zeer gewaardeerd worden. De oude zeevaarders op houten boten met bolle zeilen, voerden over verre zeeën, maanden, misschien wel jaren van huis en droomde van hun vrouwen die hen uitzwaaide op de kade. Zagen zij ook in de vissen die vrouwelijke vormen, dat ze er zeemeerminnen van maakte? Half vis, half vrouw.  De sierlijke vorm en beweging van de vissen hebben in mijn ogen ook iets vrouwelijks, iets van de vrouwelijke magie, alsof ze van een andere wereld komen, om deze te verfraaien.