Landschap

 

Het lopen met krukken na de heupoperatie geeft me wat bewegingsvrijheid en de Fysio raadt aan elke dag een klein stukje en elke keer een stukje verder buiten te gaan lopen. Al met al ben ik misschien een half jaar niet in het bos geweest. Op mijn stappenteller kwam ik niet verder dan rond de 500 stappen per dag, die voorheen de 10.000 stappen per dag regelmatig aan tikte. Nu heb ik het voornemen om elke dag een paar honderd stappen toe te voegen en dat brengt me weer op de bospaden die me zo vertrouwd zijn. Nu ik weer, al krukkend lopend en daarbij het tempo wat daarbij hoort, loop , besef ik hoe ik dit bos gemist heb. Paden die me zo vertrouwd waren en dagelijks, toen ik er met de hond liep, waren zo vertrouwd geworden dat ik het misschien niet meer besefte, hoe belangrijk ze voor me zijn.

 Landschaps heimwee, dat waar ik dagelijks was  en waar mijn ogen elke hoek en elk pad kende en nu  ik er weer ben, het toch is alsof ik het weer voor het eerst zie. Ook mede door de wisseling van jaargetijde en weersomstandigheden is het telkens weer waarom ik er graag even ben, regen, mist of zelfs de enkele keer dat er sneeuw ligt geeft een andere aanblik, op dezelfde plekken in andere sferen. Schoonheid verandert door het licht, in al zijn schakeringen zie ik elke dag er weer iets nieuws in, zo subtiel dat het haast niet tot je besef doordringt, tenzij je er aandacht aan geeft.  De paden zijn betreden door duizenden voetstappen die ik er in de loop van de tijd op heb achtergelaten. Het geeft mij het recht om het “mijn bos”  te noemen, zonder er  rechten op te hebben. Dat blijkt wel uit het beleid waarmee dit bos te maken heeft, rigoureuze houtkap veranderen het bos en ik kan daar niets tegen doen, dan me alleen aan te passen hoe het is en rekenen op de veerkracht van de natuur, dat de schade tijdelijk is, maar desondanks de landschapspijn te ervaren bij de aanblik van een zulk lomp aangerichte schade. Gelukkig sluimeren de varens in de grond die straks met lange groene stengels de rommel en de beschadigingen van de ruwe bosarbeid ,een beetje verdoezelen. Een seizoen lang zal een groen dikke ondergroei van varens het bos weer wat meer aanzien geven.

In mijn revalidatie loop ik elke dag een stapje dichter naar de lente toe en als het zover is kan ik het misschien weer zonder de krukken. De Zanglijster heeft zijn zangpost al ingenomen en samen met de Roodborst zingen en bejubelen ze de komende lente. Spechten zitten elkaar achterna en wijzen elkaar de plek waar ze willen nestelen en dulden de anderen dan niet in de buurt. Mezen zijn  opgewonden over het komende seizoen en raken er niet over uitgepraat met elkaar. Ieder heeft zo zijn eigen taal die begrepen wordt, vooral door de soortgenoten. Ik loop daar tussendoor als een onhandige kluns die het allemaal maar half begrijpt.  Alles met elkaar weer een gezellige boel. Het is buiten en binnen, de drempel van het huis is als de versmalling in de zandloper, dat als je de naar buiten gaat de zandloper omdraait en bij terugkomst weer terugdraait, en alles wat je aan indrukken hebt opgedaan door de smalle opening laat terugstromen, je huis in, je dromen in en je herinneringen weer de energie geeft om een poosje op te teren, tot ik weer de behoefte voel, de jas aantrek en ga wandelen.