Lente

 

Van de week gebeurde het, midden in de nacht, de nacht van dinsdag op woensdag,  om zeven minuten over vier, begon de lente. Het jaargetijde dat in het muziekstuk van Vivaldi “De vier jaargetijde”,  waarvan “Spring” het meest energieke stuk is. De violen knallen de klanken eruit en je ziet het als ware voor je dat het blad uit de knoppen komt, de bloemen ontluiken, je hoort de vogels er doorheen zingen, het is er weer, waar we op wachtte. Zonder dat we ook maar de moeite namen om het te begroetten, we  sliepen er rustig doorheen, er was geen vioolmuziek te horen, de Aarde draaide in die positie dat het lente werd, zonder opsmuk, maar wel met een ingrijpend resultaat. Alles wat zich schuilhield in een winterslaap of afwachtte in een pop of cocon, heeft het sein gekregen om te ontwaken. Het leven kan weer beginnen, na een pauze van lange donkere nachten en koude dagen.  Al hoewel het een milde winter was, is het verlangen naar de lente er niet minder om. Het is een tijd van wonderen, zaden die ontkiemen en weten wat te doen, maar ook wanneer het te doen. Vogels die met hun snavels een nest vormen  en een lied prevelen, om in hun nestje straks hun eieren uit te broeden, het Ree dat haar vrucht voor de winter in de pauze heeft gezet, laat het nu in haar binnenste groeien om over een paar maanden een kalfje ter wereld te brengen. Alles bulkt van de energie, bijen vliegen uit en verzamelen weer stuifmeel, die de komende generatie bijen voedt voor de zomer, die dan weer de bloemen gaan bezoeken en bestuiven. Vlinders kruipen uit hun poppen en strekken hun vleugels om de lucht waardoor ze  doorheen vliegen, een vleug van vrolijkheid mee geven.  Net zoals de Aarde in een positie draait en het daardoor een verandering te weeg brengt, roept dat in elk leven een eigen reactie op, om te gaan vliegen, eitjes te leggen , bladknoppen open te laten barsten en bloemknopen te openen, geur en kleur aan de Aarde toe te voegen en zo wonderlijke gebeurtenissen te laten plaatsvinden.

Van de week las ik een boek over vlinders. Fascinerend. De levenscyclus van een vlinder valt al wonderlijk te noemen. Ooit was het idee dat de rups en de vlinder twee aparte levensvormen waren en dat de rups de reputatie had, aards te zijn en daarom duivels was, maar de vlinder leek uit het niets te verschijnen en omdat het door de lucht vloog, vanuit de hemel  gekomen moest zijn. Het was een vrouw. Maria Sibylla Merian die leefde rond 1700  ( 1647 – 1717 )  die een verdienstelijk kunstenares was en voorliefde voor insecten en bloemen had en daar serieus onderzoek naar deed. Wat ongebruikelijk voor een vrouw in die tijd was, omdat ze daar domweg niet de ruimte voor kreeg en haar schildertalent werd beperkt doordat ze enkel met aquarel mocht schilderen en niet met olieverf, dat enkel aan de mannen was voorbehouden.  Vrouwen die al wijzer dan mannen zich gedroegen liepen een serieus gevaar voor een heks te worden uitgemaakt. Een ander woord voor heks is ook een Wicca, of te wel een wijze vrouw en in wijsheid wenste de man niet beconcurreerd te worden. Toen Anna dan ook met het idee kwam dat  het bij de rups en de vlinder om hetzelfde dier ging, liep ze daarbij een reel gevaar. Haar beroemd zijn heeft haar mogelijk beschermd, omdat haar kunst en haar boeken ( ook omdat haar vader een uitgeverij had ) veel aftrek hadden. Ze heeft bijgedragen aan de kennis over de natuur en haar wijsheid heeft ons betere inzichten gegeven zodat we de middeleeuwse ideeën van toen ver achter ons kunnen laten. 

We weten nu dat vlinders uit rupsen voortkomen en een met hun prachtige verschijning  zich aan de wereld tonen, net zoiets als de lente uit de winter voortkomt en ons weer opvrolijkt en we  het donker en de kou van ons af kunnen schudden , om als een vlinder het frisse jaargetijde in te fladderen.