Onzichtbaar

Veel om ons heen is onzichtbaar en hebben we van horen zeggen. Ooit heb ik als kind een overtuiging meegekregen door een poppenkastspel van Jan Klaasen dat er onzichtbare dingen me omringen. Vanuit de hoek van de poppenkast  werd Jan Klaasen belaagt door een grote krokodil die telkens uit een holle boom schoot en naar Jan Klaasen hapte.  Die krokodil zat ook bij ons thuis in de WC pot en was er op uit om mij de pot in te sleuren. Ik heb hem nooit gezien maar wist zeker dat hij er moest zitten. Ik weet nu beter, er past helemaal geen krokodil in de WC pot,  hoe moet hij alleen al door de zwanenhals heenkomen??..maar toch…. Hoeveel dingen geloven we die we nooit gezien hebben, maar van horen zeggen hebben en dan laat ik religie voor nu even buiten beschouwing.

 Het schijnt dat er in een Appel  boordevol goede dingen  zitten, met name vitamines. Vitamine C, A, B1, B2, B3 en E. Heb je ooit een vitamine gezien, zou je er één herkennen als het levensgroot voor je neus stond? Maar dacht je dat de appel met al die vitamines dan inmiddels op barsten zou staan, dan vergis je je, er is nog plek voor mineralen als Calcium, IJzer , Kalium en Zink, om er een paar te noemen, allemaal verstopt achter het dunne schilletje van de appel, maar nog steeds onherkenbaar, zeg onzichtbaar in het weefsel van de sappige vrucht verstopt. Het gaat door de haksel, of wel je mond en komt als een appelcompote in je maag terecht. Je hebt genoten van de smaak en structuur in je mond en na het doorgeslikt te hebben kijk je er niet meer naar om. Kan ook niet, maar je lichaam weet wel hoe een vitamine of een mineraal eruit ziet en doet er zijn voordeel mee. Daar hebben de maag en de darmen ons niet voor nodig, die regelen het vanaf de slokdarm verder zelf wel. Het is onzichtbaar en verdeelt al het goede uit de appel naar allerlei plekken van het lichaam die daar weer wat mee kunnen. Dit geld dan voor de appel, maar de peer kan er ook wat van en de boterham en de aardappel, een tomaat, zelfs uit zogenaamde ongezonde dingen zoals een zak patat met mayonaise, weet het toch de goede stoffen er uit te halen en er zijn voordeel mee te doen, maar het is raadzaam om toch ook naar het lichaam te luisteren en niet alles met de smaakpupillen af te meten. Soms moet je gewoon iets eten omdat het gezond is, zoals een appel en ook al zie je het niet, het de wetenschap is dat het gezond voor je is. Je stopt toch ook geen slechte brandstof in de tank van de auto, want dan moet je er op den duur mee naar de garage. Zo ook mindere voeding, de garage van het lichaam noemen we het ziekenhuis. Zo komt de aloude wijsheid: A apple a day, keeps the dokter away , toch weer tot zijn recht.

Kleine Wrattenbijter

 Zondagmorgen; de radio is gewoontegetrouw afgestemd op het radioprogramma “Vroege Vogels” die een item hadden over een oefenterrein in ’t Harde. Het onderwerp werd door de presentator aangekondigd met dat defensie, Nederlands grootste grootgrondbezitter is met maar liefst 30.000 ha grond. Veelal met veel hekwerken erom heen en grote waarschuwingsborden dat het een levensgevaarlijk schietterrein is.  Er zijn onrusten op verschillende plekken in de wereld en defensie ziet zijn kans schoon zichzelf weer eens goed op de kaart te zetten. Een presentator van het radioprogramma kreeg een rondleiding op het terrein van de terreinbeheerder. Een gebied dat ontoegankelijk is, vanwege de zware oefeningen, maar ook mogelijk onontplofte munitie die er nog kan liggen. Het interview was een lofzang over dat oefenterreinen bijzonder voor de natuur zouden zijn, en daarvoor was een kleine sprinkhaan een bewijs.

De zeldzame Kleine Wrattenbijter die enkel daar en ook nog op een oefenterrein in Duitsland voor komt. De Kleine Wrattenbijter, zo zeldzaam dat hij ongezien bleef voor de presentator, enkel het getsjirp  was hoorbaar. Horen is scoren; riep de presentator het uit, om de mensen bij wie hij te gast was, niet in verlegenheid te brengen. De Wrattenbijter had het er goed. Hij was erop uit om in de kratergaten van de mortieren, daar in het kale zand van die inslagen haar eitjes te leggen. Herten en zwijnen en zelfs de Wolf konden het ook goed vinden in deze terreinen, met zelf de bewering dat de oefeningen geen enkel effect hadden op de dieren. Honden waren veel meer verontrustend volgens de militair. De Kleine Wrattenbijter is het symbool geworden om militaire oefenterreinen te rechtvaardigen. Grote gebieden en dan ook nog eens ruimaangelegde kazerne terreinen; 30.000 ha en nog willen ze meer en willen ze uitbreiden. Er moet geoefend worden, met een schuin oog op die Russische president. Die zal niet onder de indruk zijn van de Kleine Wrattenbijter, maar wellicht wel van een geoefend leger die zelf hun eigen land annexeren wil, door nog meer terrein en daarbij, met als aardige bijkomstigheid, nog meer leefgebied voor de Wrattenbijter te krijgen.

Gisteren was ik op een Landgoed hier in de buurt, een bosgebied waar Herten, Zwijnen en  Reeën leven. Nergens het gesjirp van de Wrattenbijter te horen, goed teken, dan is het geen militair oefenterrein. Had je gedacht!. Een zwaar gebrom dat  langzaam aanzwol en over de boomtoppen kwamen vier laagvliegende Dakota- achtige vliegtuigen, zeer laag en provocerend overgevlogen.  Onmiskenbaar oorlogstuig. Ongehoord, alhoewel het ging gepaard met een oorverdovend lawaai. Zelfs de Wrattenbijter keek er van op, terwijl zij een eitje legde in één van de  mortiergaten, verderop op een Militair oefenterrein.

Herdenkingsbankje.

“ Ik heb hier vele voetstappen gezet” staat op het plaatje dat aan een bankje is bevestigd, dat onlangs op de hei is geplaatst.  Een knusse plek met een doorkijkje naar de hei , een plek omringt met bremstruiken en in de schaduw van een paar Eiken en Beuken.  “Lammie 2023 “ staat er op het goudkleurige plaatje boven de tekst: een herdenkingsbankje en verondersteld dat Lammie er niet meer is. Hoewel ze vele stappen hier heeft gezet, heeft ze nooit hier op dit bankje gezeten. Dat stemt me wat weemoedig. Het bankje koestert haar herinnering voor degene die haar kennen. Ongetwijfeld zullen die bij het langskomen, hier even gaan zitten en als ze haar goed gekend hebben een herinnering over haar ophalen. De Lammie die ik ken is van lang terug en dat was een enthousiaste, hartelijke vrouw, eigenlijk nog een meisje toen ik haar kende en dat is ook weer teveel gezegd; ik kende haar van een afstand. Als zij de Lammie is die op het bankje staat geschreven, is het een verlies, want hartelijke en enthousiaste mensen, daar zijn er niet genoeg van en degene die het zijn, zijn onmisbaar. Juist daarom is het misschien wel erg goed dat haar herinnering wordt vastgehouden en ze met recht een herdenkingsbankje heeft.