Zondagmorgen; de radio is gewoontegetrouw afgestemd op het radioprogramma “Vroege Vogels” die een item hadden over een oefenterrein in ’t Harde. Het onderwerp werd door de presentator aangekondigd met dat defensie, Nederlands grootste grootgrondbezitter is met maar liefst 30.000 ha grond. Veelal met veel hekwerken erom heen en grote waarschuwingsborden dat het een levensgevaarlijk schietterrein is. Er zijn onrusten op verschillende plekken in de wereld en defensie ziet zijn kans schoon zichzelf weer eens goed op de kaart te zetten. Een presentator van het radioprogramma kreeg een rondleiding op het terrein van de terreinbeheerder. Een gebied dat ontoegankelijk is, vanwege de zware oefeningen, maar ook mogelijk onontplofte munitie die er nog kan liggen. Het interview was een lofzang over dat oefenterreinen bijzonder voor de natuur zouden zijn, en daarvoor was een kleine sprinkhaan een bewijs.
De zeldzame Kleine Wrattenbijter die enkel daar en ook nog op een oefenterrein
in Duitsland voor komt. De Kleine Wrattenbijter, zo zeldzaam dat hij ongezien
bleef voor de presentator, enkel het getsjirp was hoorbaar. Horen is scoren; riep
de presentator het uit, om de mensen bij wie hij te gast was, niet in
verlegenheid te brengen. De Wrattenbijter had het er goed. Hij was erop uit om
in de kratergaten van de mortieren, daar in het kale zand van die inslagen haar
eitjes te leggen. Herten en zwijnen en zelfs de Wolf konden het ook goed vinden
in deze terreinen, met zelf de bewering dat de oefeningen geen enkel effect
hadden op de dieren. Honden waren veel meer verontrustend volgens de militair.
De Kleine Wrattenbijter is het symbool geworden om militaire oefenterreinen te
rechtvaardigen. Grote gebieden en dan ook nog eens ruimaangelegde kazerne
terreinen; 30.000 ha en nog willen ze meer en willen ze uitbreiden. Er moet
geoefend worden, met een schuin oog op die Russische president. Die zal niet
onder de indruk zijn van de Kleine Wrattenbijter, maar wellicht wel van een
geoefend leger die zelf hun eigen land annexeren wil, door nog meer terrein en
daarbij, met als aardige bijkomstigheid, nog meer leefgebied voor de
Wrattenbijter te krijgen.
Gisteren was ik op een Landgoed hier in de buurt, een bosgebied waar Herten,
Zwijnen en Reeën leven. Nergens het
gesjirp van de Wrattenbijter te horen, goed teken, dan is het geen militair
oefenterrein. Had je gedacht!. Een zwaar gebrom dat langzaam aanzwol en over de boomtoppen kwamen
vier laagvliegende Dakota- achtige vliegtuigen, zeer laag en provocerend overgevlogen.
Onmiskenbaar oorlogstuig. Ongehoord,
alhoewel het ging gepaard met een oorverdovend lawaai. Zelfs de Wrattenbijter
keek er van op, terwijl zij een eitje legde in één van de mortiergaten, verderop op een Militair
oefenterrein.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten